Aan onze reis in IJsland komt langzaam een eind. Waar we een paar weken terug nog het idee hadden dat ons verblijf in IJsland nog eindeloos zou duren komt nu het besef dat we binnenkort weer thuis zullen zijn. Een mix van gevoelens. Aan de ene kant is het goed en wil je graag naar huis, aan de andere kant wil je nog een periode van eindeloos blijven aan de reis toevoegen.
Vandaag doen we nog net alsof de reis eindeloos gaat duren. Sterker nog, het duurt eindeloos voordat we ons verblijf van afgelopen nacht kunnen verlaten. Een laag van bijna vijftien centimeter sneeuw heeft onze auto bedolven. Het heeft even tijd nodig voordat de auto ver genoeg sneeuwvrij is om te kunnen vertrekken.
We hoeven niet heel ver te gaan. Een waterval die we jaren geleden ooit op de verkeerde plek zochten ligt op ongeveer tien kilometer afstand van onze laatste accommodatie. Het bijzondere aan deze waterval is het warme badje dat vlak voor de waterval ligt. De auto ploegt moeiteloos door de vijftien centimeter sneeuw laag. De uitdaging ligt er in om op de weg te blijven. Door de sneeuwval is het verschil tussen weg en berm verdwenen. We weten tot het einde van de weg door te rijden en parkeren onze auto.
Warme badjes horen ook bij IJsland
Dit keer gaat er naast onze gebruikelijke spullen ook nog zwemkleding en handdoeken mee. De wind maakt het gemeen koud. Het is fijn om door de maagdelijke sneeuw te kunnen wandelen. Vandaag zijn wij de eerste bezoekers van deze waterval, en we hebben geen idee wat ons te wachten staat. Een kwartiertje later staan we bij de waterval die mooier is dan ik me had kunnen voorstellen. Het water is licht blauwgroen van kleur en stort in witte slierten tussen een besneeuwd landschap in een diep zwarte rivier.
De fijne nevel die door de waterval wordt veroorzaakt hangt als fijne ijskristallen in de lucht. Een mooi schouwspel, maar voor een fotograaf ook een uitdaging. Ik ben meer bezig met het schoonpoetsen van de voorste lens op mijn camera dan het fotograferen. De 1/125ste van een seconde die ik nodig heb voor het maken van een foto, wordt me niet gegund. Na een flink aantal pogingen lukt het mij om een paar foto’s te schieten, zonder dat de lens van mijn camera bedekt is met honderden minuscule waterdruppeltjes.
De snijdende koude in combinatie met het idee dat er om de hoek een warm badje op ons wacht laat ons al snel weer doorlopen. Nu ben ik niet zo van de warme badjes, maar Ans vind het wel lekker. In mijn gedachten wisselen de beelden die ik graag wil gaan schieten zich al in rap tempo af. Terwijl Ans zich klaar maakt om het badje te betreden ga ik alvast wat foto’s schieten.
Als ik denk klaar te zijn met mijn foto’s loop ik terug naar het badje waar mijn zeemeermin zich al helemaal thuis voelt. Ik voel er niets voor om het water in te gaan. Ik heb al zo’n idee hoe het voelt als je er weer uit moet. De snijdende wind is niet bepaald een motivator. Voor Ans pakt dit goed uit, want als zij uit het water stapt kan ik haar helpen met afdrogen en fungeren als een windscherm. We lopen nog even terug naar de waterval. Ik daal een klein stukje af voor een mooiere foto en kan weer terug vallen in de routine van lens poetsen, foto maken, controleren en opnieuw beginnen.
IJsland, het land van de spectaculaire luchten
We lopen weer terug naar de auto en vervolgen onze weg naar het westen. IJsland is ook een land van de wonderbaarlijke luchten en het daarbij behorende licht. Terwijl donkere wolken achter ons zich samenpakken, wordt de voorgrond door de zon beschenen. Een prachtig warm licht. Helaas is het druk op de besneeuwde en gladde weg. Stoppen behoort niet tot de opties, dus geniet ik van het uitzicht vanuit de warmte van onze auto. Een automobilist die niet al te ver voor mij rijd denkt daar blijkbaar anders over. Op de hoofdweg zet hij gewoon zijn auto plotseling stil. Een levensgevaarlijke manoeuvre van deze idioot. We kunnen hem nog net ontwijken. In mijn spiegels zie ik hoe de chauffeur bewapend met zijn camera uitstapt en doodleuk wat foto’s begint te schieten.
Wij nemen een paar kilometer verderop de afslag naar de kloof Kolugljufur waarin de waterval Kolufossar ligt. Hier is verder niemand en kunnen wij onze auto veilig aan de kant zetten. Met aan de ene kant het fantastische licht, en aan de andere kant een aantal mooie paardjes heb ik weer inspiratie genoeg voor een aantal foto’s.
De Kolugljufur kun je vanaf twee verschillende wegen, die in een V vorm bij elkaar komen bereiken. Deze twee wegen komen ongeveer twee kilometer voor de kloof bijeen, en vanaf daar rijd je dan over één weg verder. Van een afstandje zien we een auto op de andere weg wel erg langzaam rijden en vaak stilstaan.
Als wij al lang bij de waterval aan het fotograferen zijn komt deze wagen nog steeds in hetzelfde tempo aanrijden. Vlak voor de parkeerplaats stappen een aantal Aziatisch uitziende jongens uit. Ze lopen naar de plek waar wij onze auto hebben geparkeerd en beginnen op de grond te stampen. Nieuwsgierig vragen wij ze naar het waarom van deze actie. Ze zijn blijkbaar ongerust over de ondergrond en zijn bang dat ze er met de wagen inzakken. Zou het dan toch waar zijn dat veel Aziaten hun rijbewijs halen in een simulator, en dat dit de eerste keer is dat ze op de harde weg rijden?
Hvítserkur (Withemd)
Het is al tegen zonsondergang als we aankomen bij Hvítserkur. Volgens overleveringen een versteende trol, maar vaak aangeduid als de dinosaurus. Door de gladheid is de weg naar beneden niet echt eenvoudig, maar we weten het strand te bereiken. Het water staat erg laag waardoor je helemaal om het “beest” heen kunt lopen. De meeste keren dat ik hier kwam stond hij minimaal tot zijn knieën in het water. Nu heeft hij veel ruimte om zich heen en nemen we rustig de tijd om de mooiste plekjes te vinden waarvandaan je hem fotograferen kunt. De besneeuwde bergen en enigszins roze/oranje kleurende wolkenlucht maken het net weer een beetje mooier.
Het is al donker als we aankomen in plaatsje Hvammstangi, waar we nog een overnachting hebben op een mooie plek met uitzicht op het Miðfjörður.
Afsluiting
Morgen wordt de dag van de bezoekjes. We hebben wat afspraken langs de route naar en in Reykjavík. Onderweg gaan we verder niet meer stoppen. We komen iets voor vijf uur aan in Reykjavík, waar we ons appartement voor de komende twee nachten hebben geboekt.
Een van de dingen die ik echt nog eens wil fotograferen is de Imagine Peace Tower. De toren van licht wordt ieder jaar op negen oktober ontstoken ter nagedachtenis aan John Lennon. Tot acht december, de sterfdag van John Lennon, straalt het blauwe licht van één uur na zonsondergang tot middernacht.
De omstandigheden om de toren te fotograferen zijn niet ideaal. Er is teveel omgevingslicht waardoor de straal er een beetje flets bijstaat. Het fletse licht wordt meer dan goedgemaakt door het plotselinge verschijnen van de Aurora Borealis.
De halve marathon van Reykjavík
Op de allerlaatste dag van onze reis in IJsland loopt Ans de herfst Marathon van Reykjavík. Ondanks een blessure die Ans opliep voor de vakantie, waardoor ze in IJsland verschillende keren heeft moeten trainen (wat ze geen straf vond) finisht ze in een tijd waarover ze best tevreden is. Omdat ik in de tijd dat ze loopt toch niets te doen heb loop ik rond met mijn camera en help daarmee de organisatie aan een flink aantal foto’s van de deelnemers die ik bij het keerpunt tref.
Morgen nog de vlucht naar huis, en daarmee komt een eind aan deze bijzondere reis waarin we veel leuke mensen mochten ontmoeten, oude bekenden opzochten, nieuwe gebieden konden verkennen en enorm hebben genoten. En nu? Plannen maken voor onze volgende reis natuurlijk!
Staat IJsland ook op jouw verlanglijstje? Kijk dan eens op de voorpagina van deze site, en ga mee van 2 tot en met 10 maart 2019 naar het mooie winterse IJsland. Een fotografie reis waarbij we overdag de mooiste stukjes IJsland aan de zuidzijde bezoeken, en in de avonduren op zoek gaan naar de Aurora Borealis, beter bekend als het Noorderlicht.
