Zo nu en dan dwaalt mijn blik naar buiten. Waar je normaal gesproken in de verte de besneeuwde bergtoppen van Bláfjall kunt zien liggen wordt nu het uitzicht beperkt door de zware regenbuien die hier met grote snelheid voorbij komen drijven.

Boven de tafel brandt de lamp waardoor het buiten donkerder lijkt dan het in werkelijkheid is. Voor mij staat een geurende kop koffie die nog te heet is om te drinken. De regen die tegen het raam tikt, de sombere duisternis, de geurende koffie. Dit is het gevoel van herfst.

Even wordt mijn aandacht getrokken door kleine mensen stemmetjes. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten waar voor de allerkleinste een allerkleinst schooltje staat, met een in verhouding gelijke speeltuin. De regen komt met bakken uit de regen, maar de kinderen spelen tikkertje op het pleintje, schommelen op de schommel, wippen op de wip, allemaal ingepakt in dikke kleding en capuchonnetjes, ver over hun kleine hoofdjes getrokken.

Het zijn toch de kleine dingen

Het tafereeltje tovert een lach op mijn gezicht. Mijn eerste lach van vandaag. Want ik verveel me… Ik ben in IJsland, en verveel me. Waarom? Ik zit te wachten, en wachten is niet mijn sterkste kant. Keer op keer check ik mijn mail, kijk ik op mijn telefoon, maar geen bericht. Ik kan opgeroepen worden, een mailtje krijgen, wellicht een SMSje, maar hoe vaak ik ook kijk, hoe vaak ik ook controleer of ik wel een internetverbinding heb, hoe groter mijn ongeduld wordt.

Ik heb moeite om me te concentreren of ook maar iets op papier te krijgen. Ik loop mezelf enorm in de weg. Het is even niet leuk om mezelf te zijn.

Als de lucht een beetje opklaart neem ik het beste besluit van de dag. Ik ga er op uit. Mijn fotorugzak staat altijd startklaar, en de rest van de dingen die ik onderweg nodig kan hebben liggen in de auto. Ik ben dan ook binnen een paar minuten op weg.

Op zoek naar wat nieuws

Van vrienden kreeg ik de tip om het Brynjudalur in te gaan. Een minder bezochte maar niet minder mooie plek in het Hvalfjörður. Voor vandaag lijkt me dit de beste optie. Niet veel later laat ik Reykjavík achter me en draai het fjord in. Ik heb hier nog verschillende opties om te stoppen, maar de regen heeft me vanaf Reykjavík achtervolgd, of beter gezegd de regen weet waar ik heen ga en heeft van het fjord één grote regenbui gemaakt. De bergtoppen zijn niet of nauwelijks zichtbaar, maar tegen beter weten in blijf ik het gaspedaal intrappen. Wellicht wordt het beter.

Maar beter wordt het niet, en ik blijf in de auto zitten, en ik blijf doorrijden. Ik rijd het Brynjudalur voorbij, en even later ook het bekendere Botsná dalur met daarin de Glymur waterval. Ik besluit nog een klein stukje door te rijden tot aan de twee gestrande walvisvaarders die ik een paar jaar geleden hier per toeval ontdekte. Twee grote boten die hier gelukkig al een tijdje werkeloos aan de grond liggen. Als ik er bijna ben komt zelfs de zon even kijken. Als de regen zo hard valt, en de zon weet dan toch even door te dringen krijg je voor fotografen bijna gegarandeerd mooi licht.

De walvisvaarders als fotomodel

De wind en de regen houd mij nog een tijdje opgesloten in mijn auto. Ik heb er de moed niet voor om uit te stappen. Als de wind even een beetje minder wordt spring ik uit mijn auto, pak mijn spullen en haast me naar de schepen. Het licht is mooi, de wind stuwd de golven op, en de wolken maken een mooie achtergrond. Geduldig bepaal ik de compositie, het brandpunt, het standpunt en bedenk me welk filter ik het best kan gebruiken om het meest uit de situatie te halen. Dat werk heeft tijd nodig. Hoe meer ik naar de lucht kijk, hoe meer ik besef dat ik niet alles zal kunnen met de tijd die ik nog krijg. Ik begin me wat te haasten, maar de optimist in mij blijft maar vertellen dat ik nog best kan blijven. Terwijl ik geteisterd wordt door regen en hagel, en binnen minder dan 2 minuten door en door koud en nat wordt, hoor ik mijn ingebouwde optimist jammerlijk klagen, als hij een flinke veeg uit de pan krijgt van mijn van nature aanwezige pessimist. Is een optimist in feite dan ook niet meer dan een slecht geinformeerde pessimist?

Ik gooi mijn rugzak op de achterbank van de auto, gooi mijn jas er achteraan, en stap snel in en start de auto. Niet veel later voel ik de weldadige warmte van de stoelverwarming. Hey, is dat nu mijn tweede glimlach van vandaag…

Voor vandaag is het weer mooi geweest. Een wandeling heeft met dit weer weinig zin, en ik heb toch de mogelijkheid gehad voor het maken van enkele goede foto’s. Mijn dag is weer goed.

Op de terugweg besluit ik toch nog even het Brynjudalur in te rijden. Ik wil deze dag natuurlijk niet voorbij laten gaan zonder dat ik iets nieuws gezien heb. In de verte zie ik een graafmachine staan. Ik ben nogal op een afstand, en vanuit mijn zichtpunt lijkt het alsof de machine midden op de weg staat.

Midden op de weg misschien niet, maar wel halverwege het midden. Ik zie ook waarom. De machine waakt voor een diep gat waar eens de weg was. Ik kan er makkelijk om heen en rijd zo een paar kilometer het dal in. Veel schapen, een paar mooie watervallen, een paar autowrakken en wat erg oude boerderijen. Bewoond, of onbewoond? Aan de staat van de boerderij te zien zou je denken aan het laatste, maar er staan wel auto’s geparkeerd. Ik rijd nog een stukje verder tot het punt waar de weg ophoudt. Aan het eind van de weg is een parkeerplaats waarvandaan een paar paden verder het dal in leiden. Ik weet genoeg. Bij betere weersomstandigheden en voldoende tijd kom ik hier nog eens terug en waag me dan aan de wandeling.

Opgesloten?

Ik ben bijna het dal uit, en ben er nog net getuige van dat een vrachtwagen bij het eerdergenoemde gat in de weg een paar kuub aan puin uitstort. Ik kan geen kant meer op. Wellicht dacht de chauffeur dat er niemand in het dal aanwezig was, en heeft hij de puin gestort, gaat hij naar huis en komt hij het morgen verder in orde maken. Ik weet niet of hij mij heeft gezien, dus ik stap uit en loop even naar hem toe. “Five minutes, then it is done…”, zegt hij. Ik ga in de auto zitten en zie dat hij niet heeft gelogen. 5 Minuten later kan ik de auto weer starten en rijd ik terug naar het appartement.

Ik check mijn telefoon. Geen berichten….

Gisteren doopte ik mijn huidige IJsland reis nog de  “Not The Highlights Tour”, maar misschien moet ik er nog twee woordjes aan toevoegen. “Except for….” Er zijn nu eenmaal Highlights die je niet kunt overslaan, maar eigenlijk ook andere Highlights zijn in de ruimste vorm van het woord. Duidelijk? Ik denk het niet, gelukkig heb ik de vrijheid het hier uit te leggen, en zul je het snel begrijpen. Vooropgesteld dat je even de moeite neemt door te lezen.

Ik ga even terug naar gisterenavond. Na een lange dag met bijzondere ontmoetingen zat ik een beetje uitgezakt in een luie stoel TV te kijken. Eigenlijk zelfs meer te luisteren, want mijn ogen kon ik niet meer openhouden. Voor wie het wil weten, ik was aan het luisteren naar mijn jeugdheldin Kate Bush. De klanken van de piano werden even onderbroken door twee korte piepjes uit mijn mobiele telefoon. Vaak negeer ik die piepjes als ik ergens mee bezig ben of geen zin heb om te kijken wat mijn smartphone nu weer van mij wil.

Ik opende het scherm en zag meteen dat mijn Aurora alarm was afgegaan. KP index 4. Kenners weten dan dat je zo snel mogelijk je fotospullen bij elkaar moet zoeken en moet maken dat je op een voor het fotograferen van de Aurora geschikte plaats komt. Als je zo uit een bijna slaap komt is de eerste gedachte die door je hoofd schiet “Echt niet”. 

Ik had de dag al afgesloten en wilde niets liever dan slapen. Met een beetje tegenzin pakte ik mezelf bij mijn lurven, trek mijn schoenen aan en sleep mezelf naar de lift om even te gaan kijken hoe het gesteld is met die KP index 4.

Waar zitten nu je lurven?

Terwijl ik dit tik bedenk ik me dat ik niet weet waar ik mezelf nu eigenlijk heb gepakt. Waar zitten nu je lurven. Ik heb het even opgezocht op taalbank.nl:

In woordenboeken staat bij het woord lurven gewoonlijk iets als: ‘alleen in de verbinding: iemand bij de lurven hebben, krijgen, pakken, vatten’. Over wat die lurven nu precies zijn, rept het woordenboek niet. Volgens sommigen zitten ze rond iemands middel, volgens anderen moeten we ze zoeken bij de schouders, maar in werkelijkheid hebben we in dit geval te maken met een fictief lichaamsdeel. De herkomst van het woord lurven is onbekend, maar aangenomen wordt dat de oorspronkelijke betekenis ‘vodden’ of ‘lorren’ was. Die aanname berust op de vergelijking met betekenisverwante uitdrukkingen zoals iemand bij de vodden of kladden hebben, krijgen, pakken, vatten, waarin klad trouwens een verouderd woord is voor een afgescheurd of bijhangend stuk stof. Verder wordt er wel op gewezen dat in een paar Scandinavische talen vergelijkbare woorden bestaan, die verwijzen naar vodden, zoals het Noorse woord lurva (vod) en het Zweedse woord lurvig (in lompen gekleed).

Even later sta ik buiten en speur de hemel af en ja hoor, noorderlicht. Daar gaat mijn nachtrust.

Ik snel naar boven, pak mijn rugzak, en snel weer naar beneden. In de avonduren heb ik mijn rugzak natuurlijk standaard klaar staan mocht de Aurora zich plotseling laten zien. De extra lagen kleding die ik nodig heb liggen al klaar in de auto. Contactsleutel omdraaien, navigatie instellen en rijden maar.

Ik had me al voorgenomen dat mocht de Aurora zich presenteren ik naar het Kleifarvatn, ver weg van alle lichtvervuiling zou rijden.

Na ongeveer 20 minuten rijd ik Reykjavík uit, en het donker in. Ik verbaas me over de grote hoeveelheid auto’s die hier overal in de berm staan. Allemaal mensen die het donker hebben opgezocht om van de Aurora te genieten. De eerste parkeerplaatsen bij het Kleifarvatn zijn ook afgeladen vol met auto’s. Ik rijd nog een paar kilometer verder en vindt een plekje waar slechts één andere auto zich bevindt.

Jassen, das, handschoenen en muts. Ik ben er helemaal klaar voor. Vanaf de parkeerplaats loop ik nog een paar honderd meter terug om zo aan de rand van het water te kunnen gaan staan, en tevens de mensen die nu meer en meer de parkeerplaats beginnen te bevolken, te ontlopen.

Dankzij de bijna volle maan vind ik het pad in het donker eenvoudig terug. In het bijna donker geniet ik van het zachtjes klotsende water, de frisse lucht, de bijna volle maan en natuurlijk de Aurora. Ik sta hier helemaal alleen. Dat klinkt eenzaam, maar ik vind het heerlijk en geniet van het moment.

De Aurora is een beetje flauw aanwezig, maar mijn camera weet het licht toch mooi te vangen, al mag het van mij wel wat heftiger worden. De Aurora danst over het firmament, maar de kleuren zijn nog vaag. Als ik achteromkijk zie ik zo nu en dan een nieuwe auto aankomen, of een andere wegrijden. Al van kilometers afstand zie je de autolichten naderen.

In de verte naderen veel auto’s tegelijkertijd. Ik zie een lange slang lichtjes naderen. Als de lichtjes dichterbij komen zie ik dat het een bus is waarin alle binnenverlichting brand. Een paar honderd meter verderop komt de bulderende bus tot stilstand. De motor wordt uitgeschakeld, en even is de serene stilte weer terug. Niet voor lang, want zodra de deuren van de bus zich openen vult de parkeerplaats zich met een wel zeer luidruchtig publiek. Hoewel ik normaal gesproken erg kan genieten van de bijna oorverdovende stilte geniet ik nu ook van het geluid van de mensen die net de bus hebben verlaten. Het is het geluid van enthousiasme dat hier over het Kleifarvatn galmt. In gedachten keer ik terug naar het moment dat ik voor het eerst de Aurora mocht zien…

Na verloop van tijd verstomt het geluid en geniet een grote groep ver boven mij, onwetend van mijn aanwezigheid, op de parkeerplaats in stilte.

Met het aanzwellen van de Aurora die boven ons lijkt te exploderen zwelt ook het geluid van de groep mensen weer aan. Een flinke verzameling geluksmomenten komt tegelijkertijd tot een uitbarsting.

Als het licht van de Aurora langzaam uitdooft is het voor mij het teken om mijn spullen weer in te pakken en naar huis te gaan. Het is al half twee geworden, begin ondanks mijn warme kleding sterk af te koelen en verlang hevig naar mijn bed.

Aurora ziet dat ik haar ga verlaten. Met een mooie lichtshow wil ze me verleiden nog even te blijven, maar ik heb mijn besluit genomen. Ze begeleid me nog terug naar de lichten van Reykjavík, en wenst me welterusten.

Het is 02:00. Ik kruip mijn bed in en val snel met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht in slaap.

En? Denk je nu… Hoe zat dat nu met die Highlights?

De Aurora Borealis is zo’n fascinerend “Hoog Licht”, dat past zelfs in een “Not The Highlights Tour”.

Binnenkort komt de nieuwe Fotografiereis on-line. Een 9 daagse reis naar IJsland. 

De reisperiode wordt 29 september tot en met  7 oktober 2018

Wil je op de hoogte worden gehouden zodra de inschrijving open is, stuur dan een mailtje naar: info@odeaanijsland.nl

18 januari

Het lijkt wel midden in de nacht als we onze ogen open doen. Het is 07.00 uur en aardedonker. De komende uren zal dat ook nog wel blijven. We zitten in januari, en dan wordt de zon pas om 10.49 uur verwacht terwijl diezelfde zon om 16.28 uur alweer afscheid van ons neemt. Vanuit ons huisje bij Hveragerði is het nog ruim anderhalf uur rijden naar onze bestemming. We willen graag bij Reynisfjara het opkomen van de zon meemaken.

Het is buiten een paar graden onder nul, maar de bijbehorende wind zorgt voor een veel koudere beleving. Gelukkig kun je je op de koude kleden en hebben we er in onze auto al zeker geen last van. De huurauto is een grijze Nissan Qashqai, voorzien van alle luxe die je je maar kunt wensen. De auto heeft meer luxe te bieden dan onze privé auto. In deze tijd van het jaar is het vooral belangrijk dat de auto 4 wiel aangedreven is, en de banden voorzien zijn van spikes.

We zetten koers naar Reynisfjara. Onder een zwarte hemel waarin duizenden sterren oplichten gaan we de zonsopkomst tegemoet. Bijna ongemerkt verdrijft het blauw van de dag, het zwart van de nacht en vervagen langzaam de sterren. De zon staat nog ver onder de horizon maar drukt nu al zijn stempel op deze dag.

Tegelijkertijd met de stijgende verwachting van een mooie zonsopkomst stijgen donkere wolken tegen de steile kliffen bij Reynisfjara. Het beste alternatief om de zon op te wachten, is de 120 meter hoge boogrots Dyrhólæy. Hemelsbreed nog geen 5 kilometer maar qua weerbeeld een wereld van verschil.

De verschillende lagen van kleding die we aan hebben getrokken bewijzen hier hun nut. De koude wind dringt niet door. We zijn nog een half uurtje verwijderd van het moment dat de zon weer oog in oog met het IJslandse landschap zal staan. De luchten kleuren naar een mooi zacht roze tint. Met als decor de boog Dyrhólæy voor ons, en de in 1927 gebouwde vuurtoren achter ons zien we hoe de lucht snel veranderd van het zachte roze naar meer oranje en vervolgens naar rood.
De zon zelf blijft voor ons lang onzichtbaar door de bewolking aan de horizon. Langzaam trekt op plaatsen boven ons de lucht open en weten de eerste zonnestralen de bergtoppen van de Mýrdalsjökull achter ons te kietelen.

Vanaf onze hoge positie zien we dat de regenwolken bij de Reynisdrangar zijn opgelost. Voor de 5 kilometer hemelsbreed moeten we over de weg bijna 20 kilometer afleggen. Maar dat hebben we er graag voor over. Als we ongeveer 25 minuten later op het strand staan is het niet de mooie lucht die de show steelt. De “mooie” lucht is hier voornamelijk grijs en de wind probeert ons terug in de auto te blazen.

Het strand is mede door de wind en het hoge tij wel spectaculair. Meters hoge golven overspoelen keer op keer het strand en slaan woest op de torenhoge basaltkolommen. Terwijl het onnozele fotografen-stemmetje in mij telkens probeert om mij dichter naar de vloedlijn te laten lopen om daar de mooiste standpunten te kiezen weet een ander stemmetje mij te overtuigen dit vooral niet te doen. De golfslag op dit strand is nog onvoorspelbaarder dan het weer op IJsland. De mooiste foto’s maak je dicht bij de vloedlijn. Het zal dan echter niet lang duren voordat een woeste golf zonder te waarschuwen, je met harde hand terug het hoger gelegen deel van het strand op zal jagen. Of je het daarbij droog houdt hangt veel af van je reactiesnelheid.

Onwetendheid is vaak een groot goed. Verschillende bezoekers van Reynisfjara spelen door die onwetendheid echter met hun leven. Keer op keer moeten ze het op een rennen zetten om te ontsnappen aan de golven die onvoorspelbaar ver het strand op komen rollen.

Een van de bezoekers besluit de aan het strand gelegen basaltkolommen te beklimmen. Een idiote manoeuvre. Hij heeft met eigen ogen kunnen aanschouwen hoe hoog de golven op die kolommen beuken. Het duurt dan ook niet lang of de golven slaan woest over hem heen. Hij heeft geluk dat hij zijn evenwicht kan bewaren en voor de volgende golf die nog hoger is, weer veilig op het hoger gelegen strand weet te komen. Ik ben enigszins opgelucht als ik zie dat hij weer veilig op het strand staat. Even later kijk ik vol verbazing hoe hij opnieuw de basaltkolommen beklimt. De oceaan is daarvan niet gecharmeerd, en dit keer loopt het minder goed voor hem af. Een woeste golf slaat hard op de kust, en al is het maar voor even, de man verdwijnt in zijn geheel onder water. Letterlijk en figuurlijk druipt hij van het strand af. 1-0 Voor de oceaan.
We warmen even op in het Black Beach restaurant onder het genot van een bord heerlijke lamssoep en zetten koers terug naar het westen. In het donker zijn we naar het verste punt gereden, in het mooie daglicht van januari met een continu laagstaande zon rijden we weer terug.

Skógafoss wordt onze eerstvolgende stop. We treffen jammer genoeg niet een door sneeuw ommuurde waterval aan. IJspegels sieren de onderste helft van de waterval. Dat zou een mooie gelegenheid zijn voor het maken van wat detail foto’s, maar de waterval dicht benaderen is vandaag echt geen optie. De neerslaande nevel in combinatie met de lage temperaturen heeft hier een spekgladde vloer doen ontstaan. Natuurlijk hebben we wel onze sneeuwijzers meegenomen naar IJsland. Het zijn een soort overschoenen met metalen punten waarmee je meer grip op het ijs krijgt. Helaas liggen die sneeuwijzers nog in de koffer in onze blokhut. We schuifelen wel een beetje naar voren, maar zonder hulpmiddelen zal het niet lukken erg ver te komen.
We zien veel bezoekers die na weer eens gevallen te zijn kruipend hun heil verderop zoeken.

Tijdens ons allereerste bezoek aan IJsland was het een hele tour om bij de bovenzijde van de Skógafoss te kunnen komen. Een erg steil kronkelig zandpad vormde de route naar boven. Als ik aan dat pad denk schieten nog steeds de krampen in mijn kuiten of voel ik opnieuw de spierpijn waarmee ik nog dagen lang rond heb moeten lopen. De tweede keer dat we hier kwamen was er plots een knalrode trap. Ik weet nog dat ik die trap vergeleek met een erg lelijk litteken in het landschap. De rode verf had niets in te brengen tegen de IJslandse weersinvloeden, en niet veel later was het rood verdwenen ten voordele van roestbruin. Roestbruin wat in ieder geval beter integreerde met de kleur van het landschap.

Wij gaan de 400 treden van die trap naar de top maar eens trotseren. Onderweg realiseer ik me dat ik me te warm heb gekleed om deze trap te nemen. Te warm kleden is nog vermoeiender dan te koud kleden. Je gaat zweten wordt nat en koelt nog harder af. Als we boven aankomen, genieten we even van het uitzicht voordat we ons weer aan de 400 treden naar beneden wagen.

We stappen weer in de auto en rijden naar de enkele tientallen kilometers verderop gelegen Seljalandsfoss. Deze waterval vangt in de wintermaanden maar heel beperkt zonlicht. De combinatie van de lage temperatuur en het ontbreken van zonlicht geven mij hoop dat we hier een ijsspektakel aan zullen treffen. De waarheid is anders. De waterval is omgeven door een vaal groen/bruine massa. Een combinatie van winters gras en wat modder. Vanuit de auto kijken we naar de vandaag een beetje treurige Seljalandsfoss. Wellicht is het beter om de nabij gelegen Gljúfrabúi te bezoeken en te fotograferen.

Al een paar keer stond ik bij de Gljúfrabúi zonder de mogelijkheid de kloof te betreden. Telkens stond het water te hoog om de kloof waarin de waterval “huist” te betreden. Je mag hier praten over “huist”, want de betekenis Gljúfrabúi is, “Hij die in de kloof woont”. Een constructie van plastic zakken en regenbroek moet me dit keer door het hoge water zien te loodsen zonder dat ik natte voeten krijg. Die constructie kan ik al snel laten voor wat hij is. Het water staat vandaag zo laag dat je met een paar goede wandelschoenen en een paar passen door slechts enkeldiep water bij de waterval kunt komen. Het is even wachten op een filmploeg die hier opname maakt voor een videoclip voor een Schotse sing en songwriter.
Vlak bij de toegang in de kloof knoop ik een gesprek aan met de producer voor de clip terwijl de cameraploeg en de zangeres de kloof betreden. Na ongeveer 10 minuten komt het gezelschap doorweekt weer uit de kloof. De make-up van de zangeres is helemaal doorgelopen. Ik hoop voor hen dat het om een treurig lied ging.

Dan kan ik eindelijk de kloof betreden. Als je in die kloof wilt fotograferen is het belangrijk voldoende doekjes mee te nemen om zowel de camera als het objectief regelmatig droog te kunnen deppen.
Binnen in de kloof is er één plek waar je relatief droog kunt blijven. Dat weet ik nog van die keer dat ik hier stond in 1999. Op die plaats zet ik mijn fotospullen klaar waarna het schieten kan beginnen. Op deze plaats kom ik ook regelmatig terug om even de zaak droog te deppen voor een volgende ronde. Meestal houdt dat in dat je één foto tussen twee poetsbeurten in kunt maken.
Drijfnat maar tevreden met wat ik heb geschoten keer ik terug door de kloof naar de buitenwereld. Ik pel de natte kleding van mijn lijf en stap even later bijna droog, op mijn gezicht, haar en handen na, in de auto.

De Gluggafoss, een waterval ongeveer 20 kilometer van het plaatsje Hvolsvöllur wordt ons volgende doel. Een paar jaar geleden tijdens een van mijn fotografiereizen hing deze waterval vol met ijspegels. Ik hoop op een soortgelijke aanblik maar dan met mooier licht. Het mooiere licht is aanwezig, maar de hoeveelheid ijspegels is minimaal. Een beetje teleurgesteld lopen we naar de waterval. Die teleurstelling gaat over in een gevoel van diep geluk als we dichter bij de waterval komen. De pegels die er wel hangen zijn gigantisch. Ik zie zelfs mogelijkheden om achter die ijspegels te komen, al zal me dat wel koude en natte handen kosten en veel adrenaline opleveren. Net als bij de Skógafoss is ook het pad naar het onderste deel van de waterval spiegelglad.

Het zal zeker een probleem worden om te manoeuvreren achter de ijspegels. Ik betwijfel zelfs of ik er achter kan komen als ik mijn rugzak met fotospullen bij me houd. Ik kies voor mijn 16-35mm objectief dat ik op mijn camera plaats. De camerariem hang ik rond mijn nek en de camera stop ik wel achter mijn jas. Op die manier kan ik mij volledig concentreren op mijn balans en het vinden van houvast zonder me zorgen te hoeven maken dat mijn camera valt of ergens tegen aan botst.
Eerst staand, maar al snel kruipend en sluipend weet ik mij een weg tot achter de pegels te vinden. Voorzichtig om geen pegels kapot te stoten weet ik mij in de juiste positie te bewegen om de pegels te fotograferen. Ik zal snel moeten handelen nu de zon nog slechts een paar minuten verwijderd van de horizon is.

Ik kijk door de camera en kom er dan al snel achter dat die 16mm net te weinig groothoek biedt. Na al die moeite om hier te komen wil ik niet terug kruipen alvorens minstens een paar plaatjes te hebben geschoten. Bovendien ben ik bang dat het licht snel, te snel zal veranderen. Ik schiet toch wat plaatjes alvorens terug te kruipen naar mijn rugzak waar ik mijn objectief wissel om vervolgens terug te kruipen naar mijn stekje achter de ijspegels. Hoewel het verschil van 12mm naar 16mm erg klein is, maakt het voor mij het verschil tussen de opnames die ik kón maken, en de opnames die ik wilde maken.

Aangekomen op mijn stekje wring ik mij in allerlei bochten om de foto die ik in gedachten had te kunnen maken. Het grootste probleem is nu om te zorgen dat mijn benen niet voor, maar achter mij komen te liggen. Dat moet gebeuren in een zeer beperkte ruimte waarbij ik ook nog erg moet uitkijken dat ik mijn hoofdonderwerp, de ijspegels niet kapot stoot. Als de zon bijna is verdwenen laat ik mijn camera even zakken en geniet ik van het unieke uitzicht. De geheugenkaart is gevuld met een aantal foto’s die mij een tevreden gevoel geven.

Als ik in de auto wil stappen merk ik dat mijn broek toch wel erg nat is. Kruipen over dooiend ijs is niet alleen erg glad maar ook erg nat. Het water is tot op mijn huid binnengedrongen. De voorzienigheid heeft er voor gezorgd dat ik deze ochtend nog een reserve broek in de auto had gelegd. Die broek is wel een stuk dunner en minder winddicht, maar droog wint het altijd van nat. In de auto is een dunne broek natuurlijk ook maar een erg klein probleem. Met de stoelverwarming in de hoogste stand laat ik de warmte lekker inwerken op mijn lijf.

De uiteindelijke prijs betaal ik als we bij de Urriðafoss zijn. Het licht is zo mooi, het water zo blauw dat ik wel foto’s moet maken. Met een te dunne broek, geen handschoenen, want die zijn nat en bovendien zonder mijn muts, probeer ik de koude te trotseren. Ik kom er zo snel achter dat goede kleding onder deze omstandigheden erg belangrijk is. Zonder goede kleding houd ik het fotograferen niet lang vol. Niet veel later val ik dan ook verkleumd tot op het bot terug in de met verwarming uitgeruste stoel van onze luxe bolide. Met de verwarming op een voor mij hoge stand kom ik langzaam weer op temperatuur.

Het ultieme op temperatuur komen doen we als we terug bij ons huisje zijn in onze privé hotpot.

Na een dag met veel zon zijn de weergoden ons deze dag iets minder goed gezind. We zijn onderweg naar de Langjökull voor een excursie naar een aangelegde ijsgrot. Ik zelf heb me voornamelijk verheugd op de tocht over de gletsjer. Natuurlijk heb je daarbij een ideaal plaatje bij in gedachten. Een strak blauwe lucht, met hier en daar een mooie wolk met in de voorgrond de witte maagdelijke sneeuw met hier en daar een stuk uitstekend blauw ijs.

De ochtend werkt hier nogal ontnuchterend. Er hangt een nogal donkere lucht in de richting van onze bestemming. Voorlopig laten we dat onze stemming nog niet bederven. Het is nu nog droog, en het landschap nodigt uit tot fotograferen.

De eerste halte wordt Deildartungahver waar de heetste bron van IJsland zich bevindt. Meer dan honderd graden heet water komt hier uit de grond, maar wordt ook opgepompt voor de heetwatervoorziening van zowel Borgarnes als Akranes. Over een afstand van meer dan 70 kilometer wordt het water hier via pijpleidingen voornamelijk door de zwaartekracht getransporteerd.
De ochtend temperatuur en de ontsnappende stoom creëren hier een spookachtig en surrealistisch landschap.

Vanaf hier is het niet zo heel ver van de Hraunfossar, een waterval of beter gezegd meerdere watervallen die vanonder het lavaveld over een lengte van 900 meter op verschillende plaatsen uit de wand tevoorschijn komt en in de rivier Hvítá stroomt. De warme herfstkleuren in combinatie met het koude wit blauwe water vormen een combinatie van een onbeschrijfelijke schoonheid.

Slechts met tegenzin verlaten we de waterval om op tijd bij de start van de ijsgrot excursie te zijn.

Ondanks dat we buiten het seizoen zijn is het bij het startpunt in Húsafell erg druk met mensen. Helaas is ook de plek waar ik wilde lunchen vanwege het seizoen al gesloten. Ze lopen hier dus veel omzet mis. De voorzienigheid heeft er voor gezorgd dat we in de bus nog een en ander aan eten hebben liggen zodat we niet met een lege maag aan de excursie hoeven te beginnen.

De tocht begint met een toerbus over een stuk van de Kaldialur route. Een mooie binnenlandtocht met een erg slecht wegdek. Bij de hut van de Langjökull stappen we al uit in de sneeuw en via de hut in de speciale 8wiel aangedreven bus die ons naar de ijsgrot zal brengen.

De sneeuw raast om de bus zodat het uitzicht zich beperkt tot wat we binnen de bus kunnen zien. Aangekomen bij de grot moeten we gefaseerd naar binnen. Het is te koud en de wind te hard om langer dan noodzakelijk buiten te blijven staan. Eenmaal in de grot en daarmee uit de wind is het bij ongeveer 0 graden goed uit te houden. De excursie is leuk, maar ook niet meer dan dat. De mooiste stukken zijn die waar ze tijdens het graven door een gletsjerspleet heen moesten werken. De natuurlijke structuren zijn vele malen mooier dan wat door mensenhanden is vervaardigd. We hadden natuurlijk pech met het weer. Hoeveel mooier zou het zijn geweest als we zicht gehad hadden over de gletsjer met zijn mooie ijsformaties. Die formaties houd ik dan maar tegoed voor een volgend bezoek.

De terugrit naar de hut gaat op dezelfde manier als de heenweg. Het is erg jammer dat we onderweg niet een paar stops kunnen maken om de gletsjer te kunnen fotograferen.

Voor dat laatste hebben we slechts weinig tijd als we moeten overstappen in de bus die ons weer terug naar Húsafell brengt.

Tijdens het terugrijden naar ons huis hebben de ruitenwissers maar weinig rust.