Een bijzondere ontmoeting

Gerry van Roosmalen zaterdag, maart 4th, 2023 Nieuws

Op 8 augustus 2021, 3 dagen na de publicatie over mijn boek “IJslandse Parels” in het Eindhovens Dagblad gaat de telefoon. Een voor mij onbekend nummer licht op in het display van mijn telefoon. Ik neem op, en hoor aan de andere kant van de lijn een vrouwenstem. “Hallo, met Mary”.

Ze heeft het artikel in de krant gelezen, en dat bracht herinneringen bij haar terug van haar IJslandreis in 1969. We spreken elkaar een tijdje aan de telefoon, en besluiten dan een keer echt af te spreken.

Het bezoek

Op 25 augustus is het zover. Het is vanaf hier iets meer als een half uurtje rijden. Ik word door Mary hartelijk ontvangen, en natuurlijk gaat het gesprek al snel over IJsland. Het is erg leuk om te horen hoe alles er in 1969 aan toe ging in IJsland. De oude geiser werkte nog. Er is nog geen massatoerisme. Waarschuwingsbordjes, hekjes en touwtjes waren niet nodig, er werd uitgegaan van het gebruik van je gezonde verstand. De Hallgrímskirkja stond nog in de steigers, en was ook de enige hoogbouw van Reykjavik. De kerk van Ólafsvík was nog vanaf de doorgaande weg te zien. Het grootste deel van het wegennet bestond uit gravel, en de vervolmaking van de ringweg zou nog vijf jaren gaan duren.

Wilde je een reis maken in IJsland, en je wilde helemaal rond, dan was je het beste uit door met de boot te gaan. Mary ging met het schip Esja. Ze vertelt over het schip, en de kapitein, “Tryggvi Gunnar Blöndal”. Een aardige man die zelfs een tekening van papegaaiduikers voor haar maakt, en een gedicht schrijft.

Er is even wat hilariteit als de kapitein schrijft over de vrouwen met de grote boezem. Maar dit is vooral een communicatieprobleem, hij bedoeld “met het grote hart”. Bij het oversteken van de poolcirkel krijgen ze een heus certificaat.

IJslandse foto’s van meer dan 50 jaar geleden

Natuurlijk bladeren we door haar fotoalbum. IJsland in 1969 was echt een andere beleving. Natuurlijk laat ik mijn boek IJslandse Parels voor haar achter, en ik mag haar fotoalbum en een oud boek van IJsland mee naar huis nemen om eens rustig door te kijken. We houden telefonisch contact, maar door veel omstandigheden wordt een tweede bezoek steeds uitgesteld.

2023, een tweede bezoek

Afgelopen week stond ik weer bij Mary op de stoep. Dit keer om haar albums en boeken terug te brengen. Mary is inmiddels 90 jaar oud, maar als ze verteld over IJsland, of haar andere reizen, want Mary is in haar leven veel op reis geweest, merk je daar niets van. Dan zit daar plots weer die jonge vrouw die in 1969 aan boord van de Esja stapte en haar IJsland avontuur beleefde.

Bij het afscheid geef ik haar nog mijn eerste IJsland Publicatie “Ode aan IJsland”. Ik heb nog enkele exemplaren liggen, en ik denk dat Mary er wel van zal genieten.

Een leuk telefoongesprek

Bij mijn laatste bezoek vertelde Mary dat ze in de middag nog bezoek zou krijgen van de huisarts. Ze voelde zich niet helemaal prettig, maar ze had mijn bezoek niet af willen zeggen. Ik bel haar twee dagen na mijn bezoek nog even om te vragen hoe het nu met haar gaat. Gelukkig gaat het alweer een stuk beter.

Maar Mary vindt het niet nodig om over haar te praten, ze heeft het steeds over mijn boek, “Ode aan IJsland”, dat ik bij haar achterliet. Ze vindt de geschreven stukjes zo leuk, gevoelig en poëtisch beschreven. Ik krijg zoveel complimenten dat ik het er gewoon warm van krijg. Volgens mij kleurden mijn wangen zelfs even rood.

Verder lezen →

Een wandeling door het ruige Hengill gebergte

Gerry van Roosmalen vrijdag, september 2nd, 2022 IJsland

Uitzichten en bijzondere rotsformaties

Een smalle asfaltweg slingert zich door het Hengill gebergte. Met onze auto slingeren we lekker mee. Bij een parkeerplek twijfel ik even of we wel goed zitten. Het ligt op een andere plek dan in mijn herinnering. Even later, als ik verderop enkele herkenningspunten zie in het landschap, verdwijnt die twijfel.

De zon schijnt, en de hemel deelt gebroederlijk de blauwe lucht met vele schapenwolkjes. De eerste heuvel die we moeten trotseren, ziet eruit als iedere andere willekeurige heuvel in IJsland. Mooi om langs af te rijden, misschien leuk voor een fotomomentje, maar dan weer snel verder in de auto.

Wetend wat er achter die heuvel ligt, gaan wij de uitdaging aan. Een steil pad brengt ons snel op hoogte, en buiten adem. Maar het is zo de moeite waard. We genieten van het uitzicht, en vanaf sommige punten, zie je achter een uitgestrekte vlakte, in de verte Reykjavik liggen.

Natuur en tijd als beeldhouwers van het landschap

Na nog een paar korte kuitenbijtertjes staan we in een door erosie geteisterd, of moet ik zeggen: een door erosie, prachtig gebeeldhouwd landschap? Het uit vele lagen opgebouwde landschap, dat duidelijk is opgebouwd door vulkanisme spreekt tot de verbeelding. Het lastigst bij fotograferen is voor mij, om voorbij het bijzondere te zoeken naar interessante invalshoeken. Iets bijzonders fotograferen levert bijna altijd een boeiend plaatje op, maar blijft het een boeiend plaatje, of een bijzondere foto?

We lopen langs bijzondere sculpturen, kijken uit over bijzondere uitzichten en genieten van ieder moment. Het is alweer ruim elf jaar geleden dat ik hier voor het laats was. We genieten van de momenten van herkenning, maar ook van de plekken, die we ons of niet herinneren, of toch nieuw voor ons zijn.

De olifantenrots, een bijzondere sculptuur

Een rots die mij altijd is bijgebleven, is de olifantenrots. Op zijn IJslands zou dat iets van Fíla rokk zijn, maar ik ben er eigenlijk zeker van dat dit niet de naam is van de rots, als deze al een naam heeft. En als de rots een naam heeft, zal de naamgever er wellicht geen olifanten in gezien hebben. Ik zie er vier.

Een reden om terug te keren naar IJsland

Na de eerste kilometers in de wandeling lopen we vast. Waar het pad hoort te lopen ligt een dikke pak sneeuw. Dat hadden we in deze tijd van het jaar, eigenlijk niet meer verwacht. We bestuderen de situatie een beetje, en schatten in of we eigenlijk nog wel verder kunnen. We komen al snel tot de conclusie dat de route vervolgen, best risicovol is. We nemen een alternatieve route, wetend dat we wat mooie plekjes van de wandeling gaan missen, en we wat kilometers af zullen snijden. Het is niet anders. En hoewel het jammer is, hebben we voor onszelf alweer een reden gevonden om toch weer een keer terug te mogen keren naar IJsland.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

IJslandtours — IJsland Tours, de specialist voor al uw IJsland reizen

Verder lezen →

Wederom verslagen door de wind …

Gerry van Roosmalen maandag, augustus 29th, 2022 Nieuws

Een mooi stukje Laugavegur, maar verslagen door de wind

Voorbij de Skógafoss

Je staat aan de voet van de Skógafoss, in enkele seconden ben je doorweekt, nat tot op het bot. Je hoort de kracht van de waterval, voelt de luchtverplaatsing van het water dat van een hoogte van ruim zestig meter in de diepte stort. Je bent gelukkig, voelt je één met IJsland. Misschien trotseer je de trap met bijna 400 treden, om de waterval ook van boven te bekijken. Volledig voldaan daal je de 400 treden weer af, stapt in je auto en rijdt gelukzalig maar onwetend, van wat je hebt gemist, door naar de volgende highlight van dit magnifieke eiland.

Het mooiste stuk van de Skógagil, de kloof die via de rivier Skógá de Skógafoss voedt, begint hier pas. Het landschap, bestaande uit, met weelderig groen begroeide heuvels, diepe ravijnen, en meer dan een dozijn watervallen, nodigt uit tot een lange wandeling.

Als wij eind mei beginnen aan onze wandeling langs de Skógagil, kunnen we aan de lijst met bezienswaardigheden ook nog de prachtige wolkenluchten toevoegen. Hoewel prachtig, ben ik ook meteen op mijn hoede. De wolken voorspellen weinig goeds.

Een sierlijk lint door het weelderige groene landschap

Het is nog vroeg in het seizoen, maar de ondergrond, bruin gekleurd door de strenge winter, wordt langzaamaan weer volgroen. Eigenlijk zou ik moeten schrijven dat de Skógagil als een litteken het bijzondere landschap doorsnijdt. Maar “litteken”, zou dit ravijn geen recht doen. Skógagil slingert als een sierlijk lint door het weelderig groene landschap. Een groen landschap, overkoepelt door een blauwe lucht, waarin een witte rolwolk de kers op de taart mag zijn.

Als ik meer naar het noorden kijk, siert een andere bijzondere wolk het landschap. Alsof een gigantische trechter klaar hangt, en ieder moment zijn inhoud wil lozen over een in de verte liggende heuvel.

Meer dan een dozijn watervallen

We hebben deze wandeling al verschillende keren gedaan. En iedere keer weer nemen we ons voor om een stukje verder te lopen. Ons doel om een keer echt goed zicht te hebben op de gletsjers hebben we tot nu toe nog niet kunnen halen. We zijn verjaagd door de wind, regen en simpelweg omdat het donker werd, en we het niet zo’n goed plan vinden om hier in het donker te gaan wandelen.

Bij verschillende watervallen neem ik even de tijd om foto’s te maken. De mooiste watervallen zijn wat mij betreft toch de Skálabrekkufoss, de Króksfoss en de Gluggafoss. Van die laatste zijn er meer op Ijsland. We passeren natuurlijk veel meer watervallen. De Hestavaðsfoss, de Fosstorfufoss, de Steinbogafoss, de Fremri-Fellsfoss, de Innri-Fellsfoss, de Rollutorfufoss, de Kæfufoss, en nog verschillende watervallen die zover ik weet naamloos door het leven gaan.

De Skálabrekkufoss een van de mooiere watervallen langs de route

De Gluggafoss in de Skógagill

De Króksfoss

Fotograferen wordt een uitdaging

Na ongeveer zeven kilometer komt de Neðstifoss in beeld. Door de verschillende omstandigheden van voorgaande wandelingen heb ik van deze waterval nog geen foto. Dit keer moet het gaan lukken. Ik heb nog maar net mijn statief opgesteld, of uit het niets komt plots een heftige wind opzetten. Van alle kanten wordt er door de wind aan mijn camera en statief getrokken. Slechts met moeite weet ik een paar foto ‘s te maken.

De Neðstifoss markeert voor ons meestal het punt waar we moeten omkeren. Omkeren, door wind, regen, of door het simpelweg ontbreken van daglicht. Ook nu lijkt het dat de wind het ons onmogelijk gaat maken om onze weg te vervolgen. Toch nemen we even de steile klim naar boven. De wind slaat ons hier zo hard om de oren, dat we geen andere keus hebben dan om te keren.

Onze aftocht wordt deze keer begeleid door een snoeiharde wind, gelukkig in de rug. Als we weer wat lager komen, neemt ook de wind enigszins af. We zoeken even beschutting achter een grote rots, en genieten van de mooie wolkenluchten.

Mooie wolken, maar voorspellen weinig goeds

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Let op! I.v.m. mijn vakantie, van 11 september tot en met 8 oktober worden bestellingen in die periode niet verzonden. Voorkom teleurstellingen, en bestel uw exemplaar van IJslandse Parels voor 8 september!

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

De ultieme verrassing van Þakgil

Gerry van Roosmalen zaterdag, augustus 20th, 2022 Nieuws

Nog even terug bij de Djöflarokk

Nog voor mijn ontbijt ben ik terug bij de Djöflarokk. De regen is gestopt, de lucht is fris en het al weelderige groene mos lijkt nu nog groener. Water stroomt met donderend geraas door de smalle kloof. De kleine watervallen vormen een prachtige voorgrond voor de duivelsrots. Tevreden keer ik terug naar onze hut. Tijdens het ontbijt, zit ik op het puntje van mijn stoel, en met mijn gedachten al bij de volgende wandeling. Het weer ziet er veelbelovend uit, en dan is iedere minuut binnen de beschutting van de muren van je hut, een minuut te veel.

Tussen zachtgroene velden en bijzondere steenformaties

We gaan snel op pad. Volgens onze informatie moeten we een kleine zijweg nemen van de Kerlingardalsvegur. Er is slechts één kleine rivierdoorwading, maar dat moet voor onze auto geen probleem zijn. Het riviertje blijkt niet al te breed te zijn, maar heeft wel een hoge wal. Ik bekijk het even, en neem het zekere voor het onzekere. Onze auto heeft niet voldoende bodemvrijheid om hier zonder problemen, doorheen te kunnen rijden. Bovendien hoeven we na de rivier nog maar vijfhonderd meter af te leggen tot aan de parkeerplaats. Dat stukje kunnen we ook wel lopen.

We parkeren de auto en zoeken een plek waar we via stapstenen naar de overkant van de rivier kunnen stuntelen. We passeren bergen met imposante inkervingen en vreemd gevormde structuren, we wandelen door zachtgroene velden, tussen bergen, met mooie rotsformaties, en komen langzaam maar zeker op steeds grotere hoogten. Mijn ogen zijn nog steeds gericht op een boeiende steenformatie, maar als ik voldoende hoogte heb bereikt ontvouwt zich voor ons, een prachtig uitzicht.

Onder ons ligt een uitloper van de Mýrdalsjökull. Terwijl aan de randen de honderden meters dikke ijslaag zich goed laat zien, is de bovenkant helemaal bedekt met een dikke laag as. Het is een bijzondere aanblik, een zwarte gletsjer. Een surreëel geheel.

Uitzicht over een uitloper van de Mýrdalsjökull

Als schaduwen en zonlicht het spel met elkaar aangaan

Een kleine inham biedt ons beschutting tegen de harde wind. Vanuit onze beschutting genieten we van de wolken die voorbijtrekken. Soms weten de wolken het landschap te bedekken met een dikke laag schaduw, om vervolgens de zon even een doorkijkje te gunnen en daarmee het zwart dieper te maken, het blauw volledig te verzadigen, en het groen te laten fluoresceren.

Eerlijk is eerlijk, ik had liever nog even gebleven. Het fenomenale uitzicht werkt op mij als een magneet. Ik betrap er mezelf op dat ik steeds maar weer nieuwe foto’s maak. Het landschap blijft natuurlijk hetzelfde. Het betoverende licht, en de wolken die zich steeds nieuwe vormen laten aanmeten, brengen steeds andere nuances in het landschap aan, en wat als ik nu te snel wegga, en de mooiste creaties mis?

Wow, wow en nog meer wow

We dalen af, en lopen niet veel later de Remundargil in. Een kronkelpaadje leidt ons door zachtgroene velden, waarin verschillende grote rotsen, -naar beneden gestort van de ons omringende bergen-, hun voorlopige eindbestemmingen gevonden hebben. Langzaam wordt de kloof nauwer, de wanden hoger, steiler, en voelen wij ons bij iedere stap steeds kleiner worden.

Onder de indruk van de kloof, denk ik dat we het mooiste van deze wandeling wel gezien hebben. Ik weet dan nog niet dat ik slechts een paar stappen verwijderd ben van mijn eerste blik op de Remundargilsfoss. Vanaf die blik hoor ik mezelf alleen nog maar wow, wow en wow zeggen.

Het is weliswaar nog even wandelen tot aan de voet van de waterval, en hoewel ze zelf niet erg imposant is door haar grootte, is het totale plaatje, de omgeving, de rode rotsen en het groene mos zeker imposant te noemen. Wanneer dan ook de zon zich nog laat zien, en in de nevel een regenboog tevoorschijn tovert weet ik het zeker. De Remundargilsfoss, is de verrassing van Þakgil.

De verrassing van de dag, de waterval Remundargilsfoss

Met zoveel schoonheid om ons heen duurt een dag altijd veel te kort. We moeten beginnen aan de terugweg, maar als er één ding is wat ik zeker weet, is dat ik hier nog eens terug zal keren. Te veel indrukken om tijdens deze ene wandeling te verwerken. Te veel schoonheid om hiervan slechts herinneringen te bewaren.

We wandelen terug naar de auto, en rijden niet veel later terug in de richting van de ringweg, waar we nog vaak moeten stoppen vanwege alle uitzichten, rotsformaties en genietmomentjes.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Let op! I.v.m. mijn vakantie, van 11 september tot en met 8 oktober worden bestellingen in die periode niet verzonden. Voorkom teleurstellingen, en bestel uw exemplaar van IJslandse Parels voor 8 september!

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

Þakgil, een paradijselijke plek in IJsland

Gerry van Roosmalen zaterdag, augustus 13th, 2022 Nieuws

Þakgil, de “beschutte vallei”

We zijn hier eerder geweest. Ik weet niet meer in welk jaar, maar ik weet wel dat het regende, dat het hard regende. Met het voornemen onder andere omstandigheden, de vallei Þakgil opnieuw te bezoeken reden we terug over de 14 kilometer lange zandweg.
Jaren later, het is eind mei, draaien we de zandweg weer in. IJsland bezoek ik meestal in de herfst en winter, zo tussen oktober en maart. De weg naar de vallei Þakgil, is van eind september tot eind mei afgesloten. Een zandweg, veel bochten, steile stijgingen en even steile afdalingen. We genieten van de route met de bijzondere uitzichten.

Als wij de vallei inrijden, beginnen ook wolken zich samen te pakken. Met het vooruitzicht van beter weer voor de volgende dag, besluiten we spontaan, om een huisje voor de nacht te huren. Het zijn slechts trekkershutjes, maar het is mogelijk om beddengoed ter plekke te huren. Een tweepits fornuis, en een eigen toilet maakt de trekkershut, een trekkershut plus!

Een mooie maar natte wandeling

Omdat de wolken dreigen, beginnen we snel aan onze wandeling. Ons doel, uitzicht op de gletsjer, hebben we al moeten opgeven. Er ligt nog te veel sneeuw. Veel sneeuw in combinatie met het te verwachten slechte weer, maakt de kans groot, te verdwalen. We gaan voor een kleinere ronde.
Een steile zandweg, ooit een jeeptrack, brengt ons snel op hoogte. In de verte is al duidelijk te zien, hoe de donkergrijze wolken hun natte inhoud over de bergen uitsproeien. Wij zijn nog omgeven door redelijke weersomstandigheden. We genieten van de mooie uitzichten, de groene bergen, en de bijzondere rotspartijen. Met een beetje fantasie staan we zelfs even oog in oog met de Carthaagse generaal Hannibal Barkas, staand op een olifant, die in het jaar 218 voor Christus Italië binnenviel.

Waar we een paar minuten geleden slechts werden geteisterd door wind en koude, heeft de regen ons nu ook gevonden. In de beschutting van een ondiepe grot, nuttigen we onze lunch, en hopen we dat de wolken plots openbreken en de regen zal stoppen. Een ijdele hoop, zal al snel blijken.

Er rest ons niets dan door de stromende regen terug te wandelen naar onze trekkershut plus.

Tikkende regen op de ramen is ook gezelligheid

Vanachter het raam van onze trekkershut kijken we uit over de camping. We zien verschillende kleine 4×4´s, uitgerust met een daktent een plekje zoeken op de camping. Onder omstandigheden zoals deze, realiseer ik me dat een daktent in IJsland wellicht avontuurlijk, romantisch en misschien wel avontuurlijk-romantisch kan lijken, maar in de praktijk stap je nat in je tent, en word je de volgende dag wakker, en is alles nog steeds nat. Avontuurlijk, ja dat wel. Romantisch? Alleen bij fijne weersomstandigheden. Ik zet de verwarming maar een tandje hoger, terwijl ik een slokje neem van mijn hete koffie.

Als afsluiting van de dag nog even naar de Duivelsrots

In de avonduren klaart het een klein beetje op. Beter gezegd, de wolken worden iets minder hard uitgewrongen. Een lichte motregen blijft, maar dat weerhoudt ons er niet van om onze warme hut even te verlaten, en op zoek te gaan naar de Djöflarokk, oftewel duivelsrots. Het is het enige landmark dat ik vond toen ik op internet zocht naar Þakgil. Een naam van de rotspunt vond ik nergens, maar Djöflarokk leek me wel een leuke naam.
Djöflarokk ligt eigenlijk op een voor de hand liggende plek. Tegelijkertijd met ons, arriveerden vanmiddag nog meer bezoekers in de vallei. Maximaal een half uur na aankomst waren ze alweer vertrokken, maar niet voordat ze een kloof in waren gelopen. In die kloof vonden wij nu ook Djöflarokk.

De regen is even helemaal gestopt. Ik pak mijn camera uit de rugzak, en verklein de wereld om me heen tot wat ik door mijn zoeker kan zien.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Let op! i.v.m. mijn vakantie, van 11 september tot en met 8 oktober worden bestellingen in die periode niet verzonden. Voorkom teleurstellingen, en bestel uw exemplaar van IJslandse Parels voor 8 september!

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

Vanaf de andere kant bekeken

Gerry van Roosmalen woensdag, juli 27th, 2022 Nieuws

Dýrholæy

Nieuwsgierigheid is een goede eigenschap voor een fotograaf, maar het vereist soms ook een goede conditie en doorzettingsvermogen. Zo wil ik altijd weten wat er aan de andere kant van die heuvel ligt, wat er voorbij de volgende bocht ligt, en hoe het er vanaf de andere kant bekeken uitziet.
Dýrholæy is ook zo´n plek. Wie ooit op IJsland is geweest, kan deze kaap bijna niet hebben gemist. De 120 meter hoge kaap is al zichtbaar op het moment dat je nog moet bijkomen van de regenboog in de Skógafoss, of het surrealistische vliegtuigwrak op het Sólheimasandur.

Vanwaar de mooie uitzichten je aankijken

Een korte wandeling vanaf de parkeerplaats bij Dýrholæy brengt je naar een plek waarvandaan je de boogrots van beneden kunt zien. Een wandeling van ongeveer 25 minuten brengt je naar de vuurtoren, vanwaar de mooie uitzichten je aankijken.

Met je blik naar het westen heb je een prachtig uitzicht op de berg Pétursey, en het eindeloos lijkende zwarte strand, waar de wit schuimende golven onafgebroken het strand overnemen en weer verlaten.
Spiedend naar het oosten, kijk je op wat voor de meesten waarschijnlijk de volgende bestemming is, de grillige rotspieken van Reynisdrangar, bij het zwarte strand Reynisfjara. In het seizoen hoef je slechts je blik op de randen van de kliffen te werpen waar je nieuwsgierig wordt aangestaard door de vele papegaaiduikers.

Voor bijna iedereen is dit voldoende. Maar staand bij de vuurtoren word ik altijd nieuwsgierig. Hoe ziet de kaap eruit als je 120 meter lager aan de voet van de kaap, op het strand, aan de westzijde staat? De keren dat ik hierheen kwam rijden was mijn aandacht steeds gericht op het zoeken van een weg of een pad naar het westelijke strand. Tevergeefs.

Het kon hier wat drassig zijn

Per toeval werd de toegang tot het strand op een dag in mijn schoot geworpen. Nu heb ik beloofd deze informatie niet te delen, maar tijdens mijn laatste bezoek aan IJsland liep ik, nadat ik toestemming had gekregen, eerst over een stuk privéland en vervolgens door een vochtige weide, waar ik voorzichtig probeerde mijn schoenen droog te houden. Dat was een onmogelijke opgaaf, en er zat niets anders op dan mijn schoenen uit te doen, en mijn broekspijpen op te rollen. Het kon hier wat drassig zijn had de landeigenaar mij verteld..Een wens ging in vervulling, ik was onderweg naar de westzijde van Dýrholæy. Als bonus kregen we ook nog de beschikking over een heuse leenhond met de naam Kolur. Toen wij nog voorzichtig zochten naar doorwaadbare plekken, rende en sprong Kolur al door het water, wat vaak zo diep was dat alleen zijn kop nog boven het wateroppervlak uitstak. Waarschijnlijk snapte hij er niets van dat wij zo veel moeite deden, om zo droog mogelijk door het water te waden.

De wonderbaarlijke schoonheid van de westelijke zijde

Toen we de nattigheid achter ons konden laten stonden we oog in oog, maar nog op ongeveer vijf kilometer afstand van de wonderbaarlijke schoonheid van de westelijke zijde van Kaap Dýrholæy. Door het mulle zwarte zand en kiezelstrand baanden we onze weg naar de voet van de kaap, waar ik mijn foto´s maakte, genoot van het uitzicht, mijn gezelschap en het feit dat ik hier eindelijk mocht zijn.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

Op ontdekkingsreis in de mystieke Nauthúsagil

Gerry van Roosmalen dinsdag, juni 28th, 2022 Nieuws

Op ontdekkingsreis in de mystieke IJslandse Nauthúsagil

Als je denkt dat je IJsland kent als je broekzak, wordt het tijd om te kijken of er wellicht nog meer zakken in je broek zitten. Speuren op het internet, ver inzoomen op Google-Earth. Het is vaak een verrassing welke verborgen parels je dan nog kunt ontdekken.

Tijdens een van mijn speurtochten op Google-Earth zag ik een icoontje van een camera. Ik klikte erop en zag een waterval die ik nog niet eerder gezien had. Ik zoomde een stukje uit, en speurde op de kaart naar meer aanwijzingen. Het enige dat ik tijdens deze ontdekkingsreis ontdekte, was de naam van de kloof waarin de waterval lag, en een donkere streep op de kaart, waar de kloof lag. Ik noteerde de naam, en sloeg de gegevens op, voor later gebruik.

Voor onze meest recente reis hadden we al besloten dat we weinig in de auto wilden zitten, veel wilden wandelen, maar vooral nieuwe dingen wilden ontdekken. Steeds terugkeren naar de bekende plekken is leuk, maar IJsland opnieuw ontdekken is veel leuker.

Stappen van steen naar steen

Na eerst een keer op de verkeerde locatie geparkeerd te hebben, stonden we niet veel later aan het begin van onze ontdekkingsreis in de mystieke IJslandse Nauthúsagil. Een kloof met veel bochten, met mos beklede wanden, en vooral veel frisgroen van weelderig groeiende lijsterbessen.

We stapten over stapstenen, waarbij we ons zo nu en dan aan de rotswand moesten vasthouden, en vergaapten ons, terwijl we steeds dieper, de tevens dieper wordende kloof inliepen. Het bijna lichtgevende groen stak mooi af tegen de diepzwarte rotswanden.

Een kleine waterval leek een bijna onneembare hindernis. Het lijkt zo makkelijk. Stappen van steen naar steen, slechts vier stappen scheiden ons van de overkant. Maar de eerste stap van die vier durfden we niet te zetten. Is de steen glad of stroef? Ligt de steen vast, of kantelt hij zodra je erop gaat staan.

Op blote voeten verder

Na een korte tijd van twijfelen, wat wel een eeuwigheid leek, besloot ik mijn schoenen uit te trekken. Mijn schoenen uittrekken vind ik echt een nachtmerrie. Van die hoge wandelschoenen, met veters die van links naar rechts, van rechts naar links, en weer van links naar rechts geregen zitten. Als het niet per se hoeft, houd ik mijn schoenen aan. Maar het verlangen om naar de overkant te komen was groter dan de weerzin om mijn schoenen uit te doen.

Mijn sokken stopte ik in de schoenen, en de schoenen knoopte ik met de veters aan elkaar vast. Met de schoenen, doelloos hangend om mijn nek wist ik op blote voeten de overkant te bereiken. Met behulp van een stevige, in de wand verankerde ketting, wist ik de laatste meters langs een steile wand te overbruggen. Een laatste klim, bracht me op gelijke hoogte met de verrassing van deze kloof. Een door zachtgroen mos omrande waterval stortte hier van grote hoogte naar beneden.

Een moment van bijna volmaakt geluk

Een moment van bijna volmaakt geluk. Bijna volmaakt want ik stond nog alleen. Ans was mij niet gevolgd. Ik liep terug naar de ketting, en klom langs de ketting eerst naar beneden, en toen langs de steile wand verder naar de waterval waar ik straks de vier stappen niet durfde te nemen. Mijn schoenen had ik inmiddels aan, en vanaf deze kant zagen de stapstenen er ineens een stuk makkelijker uit. Ik zette de vier stappen naar de overkant, en wist mij, gezekerd door mijn “ervaring” Ans mee naar de overkant te loodsen. Niet veel later stonden we samen bij de waterval. Nu wel een moment van puur geluk.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

Een bijzonder fenomeen, de geiser Strokkur

Gerry van Roosmalen woensdag, juni 22nd, 2022 Nieuws

Verrast door het moment suprême

Al vaak, en steeds met veel ontzag, was ik getuige van de uitbarsting van de geiser Strokkur. Iedere keer als ik daar stond werd ik vergezeld door mijn camera, waarmee ik probeerde, en regelmatig slaagde dit prachtige fenomeen vast te leggen. Turend naar het zachtjes schommelende water, met steeds de belofte van een eruptie. Vaak was het een kleine schijnbeweging, waarna het water weer terugzakte en weer even bleef deinen.

En dan, ondanks dat de belofte van een eruptie er steeds was, werd ik steeds weer verrast door het moment suprême. In de loop van de jaren leerde ik steeds weer bij, en wist ik mijn camera steeds sneller in de juiste positie met de juiste instellingen klaar te hebben staan, zodat zelfs de verrassing mij niet meer verraste.

Een moment van verzadiging

En hoe vreemd het ook klinkt, er komt een keer een moment van verzadiging. Het fotograferen gaat op automatische piloot, en hoewel het steeds weer een bevredigend gevoel geeft, is de beloning achteraf toch minder euforisch.

Het besef dat je minder euforisch wordt over je foto’s kan in hoofdzaken twee dingen met je doen. Het eerste, je geeft het op. “De” foto heb je al, dus de camera kan in de rugzak blijven. Het tweede, je probeert anders naar je onderwerp te kijken, en probeert door je creativiteit in de strijd te gooien, te komen tot die “andere foto”.

Mensen inspireren

Een paar jaar geleden besloot ik de veilige standaardfoto aan mij voorbij te laten gaan. De hemel was bijna strak blauw, en een stralend zonnetje zette de Strokkur vol in het licht. Ik besloot om mezelf recht tegenover de zon te positioneren, en wachtte op het juiste moment. Ik weet niet meer of het meteen de eerste keer lukte, maar op die dag schoot ik een foto, waarvan later één van mijn deelnemers aan een fotografiereis, mij trots een gelijksoortig resultaat liet zien, en zei: “Deze foto zag ik van jou, en die wilde ik namaken”.

Mijn foto had als resultaat dat ik iemand had weten te inspireren. Volgens mij is dat het hoogst haalbare dat je als fotograaf kunt halen. Mensen inspireren!

De foto die ik toen maakte prijkt nu op de cover van mijn boekje “Fotograferen op IJsland”.

Als tegenlicht ook niet meer voldoende is

Met het maken van deze foto had ik ook mijn moment van euforie weer terug gevonden. Wat had ik geleerd? Hoe je ook fotografeert, er is altijd nog ruimte voor “anders”. Met deze gedachte fotografeer ik eigenlijk altijd. Je bent nooit klaar. Ander licht, een ander seizoen, een andere setting in de camera geeft steeds een ander resultaat, daarom verveelt IJsland mij na ruim veertig bezoeken nog steeds niet.

Na mijn “inspirerende” foto kwam ik nog verschillende keren bij de Strokkur. Maar de omstandigheden lieten mij in de steek, of gaven mij niet de inspiratie weer eens wat anders te proberen. Er borrelde wel wat ideeën op voor een ander soort “Strokkur” fotografie. Het soort waarvoor ik wel al een en ander experimenteerde, maar waarvoor een strak blauwe lucht essentieel was.

Het beoogde resultaat

Tijdens onze wandeling langs de rivier Bruár (vorige blogje) was de hemel strak blauw. Hoewel we beide al heel wat kilometers in de benen hadden zitten, wist ik dat we dit moment niet voorbij moesten laten gaan. De Strokkur ligt op slechts een steenworp afstand van de rivier Bruár, dus niet veel later stond ik tegenover de zon, met tussen mij en de zon niets anders dan de Strokkur. Het idee? Meestal wordt de Strokkur gefotografeerd met een snelle sluitertijd om zo iedere druppel in de lucht te “bevriezen”. Ik wilde dit keer proberen de beweging van het water vast te leggen door te werken met lange sluitertijden. Voor mij was ¼ seconde belichtingstijd de juiste instelling om mijn beoogde resultaat te behalen.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

Stroomopwaarts bij de turquoise Brúará

Gerry van Roosmalen dinsdag, juni 14th, 2022 Nieuws

De waterval voor onszelf

Ik kan me nog goed voor de geest halen, dat ik voor het eerst de Brúarfoss bezocht. Het was een hele ontdekking. Parkeren, dat deden we ergens in de verbreding van een zandweg, waar we onze auto net kwijt konden. Vanaf daar ploeterden we te voet, over een modderig pad, stapten we over grote stenen door een rivier, en bereikten uiteindelijk de turquoise waterval. We hadden de waterval voor onszelf. Er was op wat vogels na in de verre omtrek geen levend wezen te ontdekken.

Nadat we de waterval goed hadden bekeken, en ik intensief had gefotografeerd, keek ik vanaf de brug, stroomafwaarts en bedacht me dat de Brúarfoss, vast niet de enige waterval in deze rivier was.

De prachtige waterval Hlauptungufoss

Jaren later, het pad dat wij gebruikten was afgesloten, was er een nieuw pad. Een pad dat de loop van de rivier Brúará volgde. Het pad volgde de rivier nauwgezet, en zo nu en dan moest je echt goed uitkijken om niet twee of drie meter naar beneden te glijden, en zelf in het turquoise water terecht te komen. Mijn vermoeden van meer watervallen werd wel bevestigd. De prachtige Hlauptungufoss, welke ik zelfs mooier vind dan de Brúarfoss, en iets verder stroomopwaarts ook nog de Miðfoss.

Witschuimend water markeert ons doel

Onlangs liepen we deze route weer een keer. Het voornemen was, om de eerste drie watervallen zo snel mogelijk voorbij te lopen en dan verder. Verder waarheen? Op Google-Earth had ik een paar kilometer stroomopwaarts enkele stroomversnellingen en/of watervallen ontdekt. Google-Earth is niet echt heel gedetailleerd in dit gebied, dus het enige wat ik zeker wist, was dat er wildschuimend water te zien was.

Een nieuwe ontdekkingsreis

Omdat we de highlights van IJsland ondertussen al vaak hebben gezien, was het nu tijd voor een nieuwe ontdekkingsreis. Weg van de “relatieve” drukte van de Brúarfoss, weg van de gebaande paden, maar zelf weer gaan ontdekken. Te gaan waar nog geen mensen – of in ieder geval nog niet heel veel mensen- waren gegaan.

De wandeling was een verademing. Smalle paadjes, soms een jeeptrack waar zo te zien al jaren niemand had gereden, en een immens gevoel van “alleen op de wereld”. Dit was het IJsland zoals ik het had ervaren tijdens mijn eerste bezoeken aan dit fantastische land.

Nog niet aan het eind van onze ontdekkingsreizen

Aangekomen bij ons “Google-Earth” moment hebben we echt uren zitten genieten van het turquoise wild stromende water. Een nieuwe ontdekking, en een reden om nogmaals terug te gaan. Verder stroomopwaarts heb ik geloof ik nog iets gezien…. Nog niet aan het eind van onze ontdekkingsreizen

.

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →

Voorzichtigheid was hier zeker geboden

Gerry van Roosmalen vrijdag, juni 10th, 2022 Nieuws

Op ontdekkingsreis in IJsland

Een paar kilometer voorbij de afslag veranderde de asfaltweg in een gravelweg. Geen probleem voor onze Toyota Rav4. Vanaf het moment dat ik met deze hybride 4×4 auto mocht wegrijden vanaf het vliegveld, kon, ik alleen maar onder de indruk zijn. Dat beetje gravel kon onze auto best aan. De tocht voerde ons door een prachtig lavaveld.

Hoe verder we ons van de hoofdweg verwijderde, hoe smaller de weg werd, en hoe meer grote keien op de weg lagen. Het werd een langzame slalomrit, om de keien en kuilen zoveel mogelijk te mijden. Voorzichtigheid was geboden.

Een avontuurlijke route

Even stonden we stil bij de parkeerplaats waarvandaan een wandelroute richting de berg Keiler begon. Maar Keiler was niet de reden waarom we deze afslag hadden genomen. Sogin, een geothermisch gebied dat we nog niet kenden was het doel van deze enigszins avontuurlijke route.

Mijn Waterloo

Niet veel verder stond een twee meter hoge pijp, met een diameter van ongeveer 50 centimeter flink stoom af te blazen. Vanaf hier, was het nog ongeveer een kilometer naar een parkeerplaats. De weg werd nog smaller, de keien iets groter en de kuilen wat dieper. Na ongeveer 300 meter vond onze auto, of eigenlijk vond ik, “mijn Waterloo”. De kuilen werden te diep voor mij, om met een gerust hart door te rijden.

Omdraaien was ook geen optie, daarvoor was de weg te smal. Geloof me, achteruitrijden, zelfs met een achteruitrijdcamera is geen pretje, zeker niet op deze weg, en zeker niet ruim 300 meter. De laatste kilometer werd dan ook een wandeling. Een wandeling met mooie die meer dan de moeite waard was.

Een bijzonder geothermisch gebied op Reykjanes

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie!
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis.

Bestel het hier!

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

Verder lezen →