Hoewel ik me bij aanvang van iedere reis voorneem om dagelijks aan mijn blog te werken, komt het in de praktijk maar weinig voor dat me dat ook daadwerkelijk lukt. Er zijn redenen genoeg te bedenken om niet te schrijven of niet aan je foto’s te werken. Het weer is te mooi, de avonden zijn te gezellig, de laptop is zo langzaam dat ik niet wil beginnen, ik kan mijn ogen niet openhouden of ik ben in de avonduren nog steeds aan het fotograferen.

Iedere reden op zich is al voldoende niet achter de laptop te kruipen, maar vaak is het ook een combinatie van verschillende redenen.

Maar goed, ik zit nu in mijn hotelkamer in Akureyri. Hier had ik me voorgenomen om mijn blog bij te werken. Tijd genoeg. Vandaag heeft iedereen een dag ter vrije besteding. Ik dus ook, en Akureyri is niet groot. Helaas beschikt mijn kamer niet over een fatsoenlijk bureau en/of bureaustoel zodat ik mijn laptop op schoot moet nemen en moet wissellen tussen een stoel met te hoge armleuningen waarbinnen ik mijn armen niet kan bewegen zodat ik in een verkrampte houding moet proberen te tikken, om vervolgens maar weer op het bed ga liggen voor een volgende foto en of passage in de tekst. Nu zit ik op een stoel/poef zonder rug en of armleuning met mijn laptop op een glazen tafeltje van ongeveer 30 bij 60 cm welk bij iedere toetsaanslag bijna in elkaar dreig te zakken.

Niet vreemd voor een hotelkamer? Wel als je je realiseert dat ik in een hotel zit wat buiten het seizoen in gebruik is als school waar kinderen intern zitten. Ik heb nu al medelijden met de student die onder deze omstandigheden aan zijn huiswerk zal moeten werken.

Hoewel dit ook weer een reden zou kunnen zijn niet aan mijn blog te werken heb ik besloten et toch maar een kans te geven op zijn minst een begin te maken.

We hebben een voorspoedige vlucht gehad en doordat we de omstandigheden mee hadden zijn we eerder op Keflavik dan verwacht. Bij de bagageband gaat het mis. Op één koffer na heeft iedereen zijn bagage. Het enige wat we verschillende keren op de band voorbij zien schuiven is een koffer die erg lijkt op de koffer van een van mijn gasten.

Twee zaken maken dit tot slechts een klein incident. De gast in kwestie maakt zich niet zo druk en gaat ervan uit dat het wel goed komt. Ook heeft zijn vrouw de spullen van hun beide verdeeld over twee koffers zodat ze toch voor hun beide voldoende spullen hebben om de komende dagen door te komen.

Na aangifte bij de juiste instanties vertrekken we dan ook naar de Blue Lagoon waar de meeste van de gasten zich overgeven aan de omarming van het warme water.

De tweede dag begint met een stadstour door Reykjavik. Ik laat de in mijn ogen belangrijkste gebouwen en plaatsen van de stad zien, geef ze een plattegrond van de stad zodat bij beeindiging van de stadstour iedereen gericht op zoek kan naar de plaatsen die ze willen bezoeken. Enkele zaken die we bezochten tijdens de tour zijn,

Perlan met voor de ingang deze prachtige voorstelling van een band.

Harpa, het nieuwe congres en muziekcentrum van IJsland.

Hallgrimskirkja, een van de bekendste gebouwen van Reykjavik.

Zomaar een gebouw, maar wel mooi verlicht in de avond.

En natuurlijk Solfar. Voor mij altijd vast in het programma. Ik ben niet in Reykjavik geweest als ik hier niet even ben gestopt. De laatste foto’s zijn gemaakt toen ik in de avonduren nog zelf een bezoekje bracht aan de stad om in het semidonker wat sfeerplaatjes te schieten.

De volgende morgen gaat de tocht naar Þingvellir waar ik een en ander mag vertellen over het IJslandse parlement dat hier in 930 werd opgericht. Natuurlijk verlaten we Þingvellir niet voordat we ook een bezoek hebben gebracht aan de Öxaráfoss.

We rijden met de bus over de Kaldidalur, de koude valei. Een mooi stukje binnenlandweg met mooie vergezichten en een helaas steeds sneller slinkende gletsjer de Langjökkull.

Eenmaal voorbij Kaldidalur is het maar een korte afstand naar de Hraunfossar. Hoewel ik daar natuurlijk ook dit keer weer een paar plaatsjes heb geschoten van de waterval plaats ik dit keer geen waterval foto´s. De volgende foto is een stuk touwlava waar een fotogenieke barst doorheen liep.

Dannog deze hoop stenen waarbij ik in de vormen onmiskenbaar ………… herkende. Wat herken jij?

Een paar uurtjes later zijn we bij Ytri Tunga waar meestal wel een paar zeehonden te vinden zijn. Dit keer helaas niet heel dichtbij, maar wel dichtbij genoeg voor een plaatje.

Het kerkje van Budír blijft ook altijd mooi om te vereren met een bezoek.

Bij Arnarstapi wandelen we naar het plaatsje Hellnar. De wandeling is slechts 2,5 kilometer, maar als je onderweg een en ander wilt fotograferen mag je gerust rekenen op een wandeltijd van 1,5 uur. Deze tijd nemen we dan ook. Het weer is toch veel te mooi om in de bus te gaan zitten.

We checken in bij hotel Stykkisholmur waar ik na het diner nog even de straat oversteek om de kerk te fotograferen. De kerk is ergens gebouwd in de jaren 80/90 van de vorige eeuw, en was toen qua architectuur zijn tijd volgens mij al ver vooruit. Ook nu doet het voor mij nog steeds erg modern aan.

De volgende dag rijden we over een gravelweg verder naar het noorden. Na een paar tussenstops voor het strekken van de benen en het nemen van wat foto’s komen we aan bij Gauksmyri. Hier kijken we naar een paardenshow waarin wordt gedemonstreerd waar de IJslandse paarden allemaal in staat zijn. En hoewel de koets nooit onderdeel is geweest van gebruikte vervoermiddellen in IJsland wordt er even kort aandacht aan besteed. De hond was geen onderdeel van de show, maar was waarschijnlijk op zoek naar een beetje aandacht. Alsof hij erbij hoorde liep hij de hele ronde onder het span door.

Ze zijn niet erg groot, maar kunnen toch tot behoorlijke snelheden komen. Op deze foto heeft het paard slechts 1 been aan de grond.

Nog een korte stop bij de Kolugljufur.

De haven van Sauðurkrökur waar we gingen kijken naar de stokvis maar waar andere elementen ook de aandacht vroegen.

 

Vandaag dus Akureyri. Morgen gaan we verder naar onder andere Husavik, maar te zien aan de lucht even zonder het zonnetje.

 

We zijn op tijd onderweg vanuit ons hotel, en het beloofd een mooie dag te worden. De zon schijnt, de lucht is blauw en een zacht briesje laat de grashalmen zachtjes heen en weer wiegen. Tijdens het rijden begint de wind langzaam aan te trekken. Met enige regelmaat moet ik in mijn stuur gaan hangen om ons op onze eigen rijstrook te houden. Toch wil ik bij de Urridafoss even de benen gaan strekken en wat foto’s schieten. Bij het uitstappen blijkt het al hard nodig te zijn de bus in de juiste richting te parkeren. Met de neus naar voren is het onmogelijk om de achterdeuren open te houden. Ondanks de vergrendeling slaan de deuren steeds weer dicht. Uitstappen is wel wat moeilijker, want die deur moet tegen de wind in worden opengeduwd wat een behoorlijke krachtinspanning kost. Zo snel ik kan pak ik mijn jas achter uit de auto, doe een das om, zet mijn muts op, trek mijn handschoenen aan, zet mijn capuchon op en sta vervolgens nog te vernikkelen van de kou. Ondanks de slechts 2 tot 5 graden vorst voelt het als -20.
De Urridafoss ligt er prachtig bij. Het is een en al ijs met enkele stukken hard stromend water. Terwijl mijn vingertoppen langzaam steeds stijver en gevoellozer worden zoek ik naar steeds andere motieven in de vele varianten van de vormen in het ijs.

 

Vanaf de Urridafoss is het nog een behoorlijke rit naar de Hjalparfoss. Een mooie waterval die steeds weer de moeite waard is van een bezoek. Ook deze waterval is grotendeels bevroren, evenals het bijbehorende meer. De opgestuwde ijsschotsen maken een mooie omlijsting van het geheel.

 

Onze volgende stop zou Gjain moeten zijn. Ik had al mijn twijfels over de bereikbaarheid nadat de weg er naar toe in februari helemaal was overstroomd. Echter contact met de IJslandse Road Administration leerde ons vanmorgen dat de weg open zou zijn en geen probleem om in te rijden. Helaas, de weg is afgezet met borden. Tussen de borden hangt een touw, en de toestand van de weg verklaart ook waarom. Het verklaart alleen niet waarom we vanmorgen te horen kregen dat de weg open zou zijn.
Jammer van dit mooie natuurgebied, maar dat neemt niet weg dat we een mooie route rijden, en terug richting kust rijden terwijl de Hekla ten oosten van ons een oogje op ons houd. Onderweg houden we af en toe een fotostop. Een tijd hoeven we niet af te spreken. De wind is koud en zo hard dat je er tegenin kunt gaan hangen zonder om te vallen. Je raakt daardoor zo snel onderkoeld dat je blij bent weer in de auto uit de wind plaats te kunnen nemen.

 

Aangekomen op de ringweg wordt onze aandacht getrokken door een kleine kudde paarden. We zijn nog maar net uit de auto als ze plots in galop achter elkaar aangaan. Een beter fotomoment hadden we niet kunnen kiezen.

In de verte zien we de Seljalandsfoss die langzaam steeds verder in de zon komt te staan. Een teken dat we weer bijna “thuis” zijn. Met de camera in de aanslag gaan we richting de verijste waterval. Vele prachtige tafereeltjes aangekleed of ontworpen door het ijs liggen klaar om met de camera vastgelegd te worden. Dat blijkt in de praktijk toch een stuk lastiger. De fijne nevel van de waterval heeft voor een perfect glad bevroren ondergrond gezorgd. Het is bijna onmogelijk om zonder hulpmiddelen de items dichtgenoeg te benaderen om de foto te maken zoals die in gedachten al gemaakt is. Improviseren wordt het devies.

Bijna terug bij het hotel ligt nog een kleine naamloze waterval. We hebben nog wel even tijd en gebruiken die tijd om weer een waterval te fotograferen. Deze is bijzonder fotogeniek, en de vele ijspegels die ontstaan zijn door het doorsijpelen van water in de rotsen creëren hun eigen onderwerp.

 

 

Die avond loop ik regelmatig een keer naar buiten om te kijken of er kansen zijn voor Aurora Borealis. Helaas ik sta voor niets kou te lijden.

 

En de rit gaat weer verder

De eerste stop van deze dag is de Skogafoss. Op die paar kilometer die we hebben gereden hebben we al een voorproefje gehad op het weer. Loeiharde wind met hier en daar een zandstorm. Op de zandvlakten zien we grote wolken zand als speelbal van de wind. Af en toe zitten er zandtornado’s tussen.
In de luwte van de Skogafoss hebben we daar iets minder last van. Glibberend over de bevroren stenen zoek ik naar plekjes om de ijsformaties mooi in beeld te brengen. Dat is niet altijd even makkelijk. Op de ene plek glijd je steeds weer weg, op de andere plek wordt je drijfnat van de nevel die zich hier meteen als ijs op je jas rugzak en/of camera vastzet. Het wisselen van lenzen is dus ook vrijwel onmogelijk. Toch keer ik uiteindelijk met een tevreden gevoel de waterval mijn rug toe.

 

 

De Solheimajökull ligt er dit keer mooi bij. De afstand die we moeten afleggen om er te komen is weer groter dan mijn laatste bezoek, maar de mooie boogformaties maken dat weer ruimschoots goed. Prachtig blauw ijs dat hier geduldig wacht om gefotografeerd te worden.

Bij Reynisfjara is het weer wat rustiger. Af en toe steekt er een windvlaag op die de schuimkoppen van aanstormende golven zonder pardon terug de zee in blaast. Een mooie voorgrond voor dit prachtige stukje natuur. Zoals wel vaker is de grot dit keer niet bereikbaar. Het water staat aanmerkelijk hoger dan anders waardoor we dit keer de onderwerpen op een kleiner stukje strand moeten zoeken.

De rit van Vík naar Kirkjubaerklaustur is zwaar, erg zwaar. De wind trekt hard aan onze Toyota zodat ik mijn snelheid al snel moet laten zakken tot maximaal 70 kilometer per uur. Het is zaak het weinige verkeer dat hier komt goed in de gaten te houden, want een windvlaag betekend vaak een halve meter naar links of naar rechts te worden gegooid. Enorme massa’s zand worden over de weg geblazen. Het zicht is af en toe niet meer dan een schamele 25 meter. Angstvallig luister ik naar het getik van de harde zandkorrels tegen de zijkant van de bus. Ik kan alleen maar hopen dat de lak hiertegen bestand is.
Ik ben in ieder geval opgelucht als we kunnen afdraaien bij de Fjadragljufur waar het iets minder hard waait, of in ieder geval aanmerkelijk minder zand door de lucht vliegt. Vanaf het uitzichtpunt zie ik dat de waterval die hier drie weken geleden nog hard stroomde is veranderd in een muur van ijs.

Gisteren hebben we alle highlights tot aan Vík al bekeken. Dat wil zeggen, alle highlights waarbij de regen niet met bakken uit de hemel kwam vallen. Vandaag gaan we dus eerst voornamelijk rijden. Heel de nacht heeft het geregend, en ook als we vertrekken is dat niet anders. Toch genieten we van de autorit, al was het maar omdat ondanks de regen het landschap blijft boeien.
We stoppen even bij Hjorleifurshofdi. Eigenlijk voor de eenzame rots die hier aan de achterzijde is te vinden, maar door het grijze weer is daar niets van te zien.

Gelukkig wordt het vanaf hier een beetje beter met het weer. Het wordt wat lichter en de ruitenwissers kunnen weer een standje lager.
Tegen de tijd dat we aankomen bij het Eldhraun weet de zon zelfs enigszins door de wolken te breken, en zon na regen geeft altijd magisch mooi licht. Het mos op het immense lavaveld is ondanks de tijd van het jaar vol groen en daardoor een feest voor het oog en de camera. We moeten onszelf echt weer de auto insleuren en onszelf toespreken dat we wel genoeg foto’s van dit stukje IJsland hebben. Bovendien wil ik ook nog graag een stukje gaan lopen bij Fjadragljufur.

 

De zon weet op de meeste plekken de bodem van de kloof te bereiken. Ik ben hier al vaak geweest, maar heb de kloof nog nooit in zo’n mooi licht gezien en weten vast te leggen. Vanaf het hoogste punt hebben we een mooi zicht op de grootste waterval van de kloof. Door de grote hoeveelheid regenwater is ook deze waterval een stuk krachtiger als anders. Het heldere water dat hier normaal gesproken doorstrooms is nu vooral troebel bruin. Het geweld waarmee het zich door de smalle plekken van de kloof weet te persen werkt hypnotizerend.

Na een paar kleine fotoonderbrekingen, onder andere bij Kirkjugolf komen we aan bij Skaftafell. We willen graag naar de Svartifoss, maar zien dat de weg ernaar toe is afgesloten. De wandeling zal dus wat langer worden en starten vanaf het bezoekerscentrum. Als we de wagen daar hebben geparkeerd worden we geconfronteerd met een bord waarop staat vermeld dat ook het wandelpad naar Svartifoss is afgesloten. Tijd dus voor een korte navraag. De man in het bezoekerscentrum weet ons te vertellen dat de weg tot ongeveer kniediepte onder water staat, en dat delen van het wandelad door de regen van de afgelopen dagen zijn weggespoeld. Het geregistreerde record voor hoeveelheid regen in Skaftafell staat op 300 mm in 1 dag. Diezelfde hoeveelheid is nu gevallen in de afgelopen twee dagen en heeft voor veel overlast gezorgd.

Hoewel het pad naar de Skaftafelljökull ook gedeeltelijk is weggespoeld is deze wel te bereiken. We gaan dus naar de gletsjer. Het water stroomt nog steeds hard over het pad heen. Hele delen zijn weggeslagen en soms moet je door redelijk diep water ploegen om verder te komen. Vanaf de rotswand komen watervallen naar beneden die hier normaal gesproken nooit zijn. Oude waterlopen zijn volgelopen met puin en de nieuwe route die door het water is geschapen heeft het asfalt pad gewoon weggespoeld. Grote kiezels van grote hoogte meegesleurd liggen nu daar waar eens het pad lag.

De gletsjer zelf lijkt door de vele neerslag een opknapbeurt te hebben gehad. Nog nooit zag ik deze gletsjer zo mooi blauw en ontdaan van het vele zwarte as wat de meeste gletsjers in IJsland siert. Hoewel de zon allang weer schuil gaat achter een dikke pak bewolking genieten we van de kleurenpracht van deze gletsjertong. Als het echt te donker wordt keren we terug naar de auto. De regenbui die losbarst als we ongeveer 500 meter van de auto zijn verwijderd veranderd als snel in een hagelbui die onze net opgedroogde jassen weer helemaal doorweekt maakt. Gelukkig zijn we niet ver van ons hotel verwijderd.