Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ik had dus beter moeten weten toen ik besloot dat mijn Meindl wandelschoenen model “ Island” nog wel een reisje naar IJsland af zouden kunnen. Mijn vorige paar mocht na jaren trouwe dienst achter blijven in IJsland nadat ze tijdens een wandeling bij Hrossaborg de tong steeds verder lieten hangen en het uiteindelijk moesten opgeven.
[singlepic id=607 w=750 h=554 float=center]
2011, mijn trouwe Meindl´s geven het op
De keuze, -met twee paar nieuwe wandelschoenen in de kast, dit keer van HanWag – toch te kiezen voor mijn oude vertrouwde Meindl’s was een impulsieve daad. Ik had ze per slot van rekening net nog goed schoongemaakt en voorzien van een nieuwe waterafstotende laag. De zolen zagen er nog lang niet zo slecht uit, en het terrein dat we gedurende de fotografiereis zouden bezoeken was niet zo heftig dat deze schoenen het niet aan zouden kunnen.
Wat vervloekte ik mezelf toen ik maandagmorgen naar mijn schoenen keek en zag dat het bovenste stukje van de zool bij de tenen een stukje open stond. Nog voordat ik twee stappen had gezet waren de eerste 5 tot 10 centimeter ook losgekomen. Ik trok mijn schoen uit en bekeek hem eens aandachtig. Hij had wel wat weg van een hond die na een lange wandeling met zijn bek wijd open staat te hijgen.
Vanaf Guesthouse Anna is het ongeveer 80 kilometer naar de dichtstbijzijnde “stad” Selfoss. Te ver dus om even naar toe te rijden. Op onze route van vandaag ligt het plaatsje Hvolsvöllur. Met hooguit een paar honderd inwoners schat ik mijn kansen op een schoenenwinkel erg klein in, maar wellicht dat een tube lijm voor vandaag afdoende is. Dit natuurlijk in combinatie met de rol Ductape die ik meekrijg van Einar, de eigenaar van Guesthouse Anna.
Bij de plaatselijke supermarkt hebben ze slechts hobbylijm en bij de tegenover liggende benzinepomp kunnen ze me helaas ook niet aan lijm helpen. Wel hoor ik dat er in het dorp een heuse Húsasmiþjan zit. Een soort bouwmarkt. In het kleine dorp is de winkel niet moeilijk te vinden. Mijn oog valt al snel op een rek met schoenen. Wie weet is dat de beste oplossing voor mijn probleem. De schoenen zien er stevig uit, zijn hoog, en hebben…. stalen neuzen. Niet echt geschikt waarschijnlijk als wandelschoen, maar ik houd het wel in gedachten voor het geval ik niets anders zal vinden.
Het IJslands voor lijm blijkt Lím te zijn. En voor slechts 1000 kronen mag ik mezelf de trotse eigenaar noemen van een tube ‘Dana Lím´ van 40ml. Ik knijp een flink deel van de tube leeg tussen de zool en schoen welke een nog grotere afstand van elkaar hebben aangenomen. Ik draai er flink wat Ductape omheen en hoop maar dat het in ieder geval voor vandaag genoeg zal zijn. Als het tot vanavond kan blijven zitten kan ik in het hotel de schoenen goed droog föhnen en de procedure herhalen zodat ik deze week nog met mijn schoenen vooruit kan, al zie ik het somber in.
Even later zijn we weer op weg. Voor we bij ons eerste doel zijn hebben we een paar fotostops, maar even later staan we toch bij de Hjálparfoss, een mooie dubbele waterval langs de mooie route Thjorsadalur.
Dan blijkt het dat mijn schoenen niet de enige zijn die er vandaag de brui aan geven. Ook de schoenen van Caroline hebben het opgegeven. Niet bij de teen, maar bij de hak.
[singlepic id=608 w=750 h=496 float=center]
Ook bij deze schoen wordt een goede hoeveelheid Lím tussen zool en schoen gespoten waarna ik als volleerd hoefsmid begin aan het inwikkelen van schoen en zool met Ductape.
[singlepic id=610 w=750 h=500 float=center]
[singlepic id=609 w=750 h=500 float=center]
[singlepic id=611 w=750 h=500 float=center]
Het wordt me wel duidelijk dat we toch op zoek moeten naar een schoenenwinkel. Voor mijn eigen schoenen kan ik het mezelf nog verantwoorden om met lapmiddelen te werken. Dat geld niet voor mijn gasten.
De rest van de dag moeten we steeds ons beste beentje voorzetten om de schoenen enigszins te sparen, en wonderwel houden ze het door de dag heen redelijk, al verlies ik al na een paar kilometer wandelen de Ductape, en laat de “lim” ook steeds verder los. Met de draadjes lijm die zo gespannen tussen zool en schoen komen te staan lijkt mijn schoen steeds meer op een hond die vervaarlijk zijn gele tanden laat zien.
Op de weg terug naar ons hotel komen we bij de afslag. Links naar het hotel, rechts naar Selfoss. 30 kilometer. Ik bedenk me dat de omweg naar Selfoss, het zoeken naar de winkel, het passen van de schoenen ons snel op een achterstand van anderhalf uur zal komen te staan. Tijd die ik hiervoor liever niet verspil. Richting het hotel ligt ook nog het plaatsje Hella. Ik besef dat met een inwonersaantal van 900 een goed gesorteerde schoenenwinkel niet direct voor de hand ligt, maar ik waag mijn kansen.
Navraag bij de benzinepomp van Hella leert me dat ik de meeste kans maak bij de winkel Pakkhúsið die aan de overkant van de straat ligt. Ik wil niet zeggen dat er in Hella nooit wat gebeurt, maar ik denk dat die bus met fotografen waarvan er twee binnen komen lopen, schoenen passen, ze direct aantrekken en hun oude schoenen achter laten en 5 minuten later weer buiten staan toch het gesprek is geweest van de dag, en dat zelfs het nieuws van de Barðarbunga even naar de achtergrond verdrongen heeft. Voor slechts ISK 16,900 per paar mogen we ons de trotse eigenaar noemen van heusse Conway Gönguskór.
[singlepic id=612 w=750 h=585 float=center]
Tevreden over onze nieuwe wandelschoenen vervolgen we onze weg naar het hotel. Morgen weer een normale dag waar we weer met beide benen aan de grond aan zullen beginnen.
Foto´s van de reparaties beschikbaar gesteld door Steven Warmoes
