Gerry van RoosmalenOp de weersite van IJsland ziet het er vandaag veelbelovend uit. Dit is een tegenstelling van wat ik door het raam zie. Donker grijze luchten en bomen die geen keus hebben dan meebuigen met de wind vormen het decor van deze dag in IJsland.
Het eerste half uur twijfel ik enorm. Sla ik af bij Skógafoss, of rijd ik door? Het doorrijden houd stand tot het moment dat ik de waterval in het oog krijg. Ondanks de grijze lucht en de regen reserveer ik 20 minuten om alvast een indruk te krijgen van het watergeweld. Op de terugweg komen we toch weer langs de waterval. Dat is dan later op de dag waarbij de kans op het zien van “de” regenboog aanmerkelijk groter is.
Er worden een paar foto’s geschoten, maar de beschutting van de bus is toch erg verleidelijk. Met de ruitenwisser op standje twee rijden we Petursey voorbij. Ook nu ben ik vanwege het weer ervan overtuigd dat we Dyholæy beter kunnen overslaan. Met nog een kleine kilometer voor de afslag lijken de wolken enigszins open te trekken zodat op ongeveer honderd meter voor de afslag te richtingaanwijzer toch naar rechts aangaat.
Het is hoog tij, waardoor het strand vrijwel ontoegankelijk is. Daarom zet ik koers naar de vuurtoren. De windkracht is hier enorm. Zelfs met het parkeren van de bus moet ik hier ernstig rekening mee houden. Het laatste wat je wilt is dat de deur uit je handen schiet en vervolgens in een hoek komt te staan die je in de gebruikershandleiding van de auto niet terug zult vinden.
Buiten kunnen we letterlijk tegen de wind in hangen. Slechts met moeite weten we bij de vuurtoren en het uitzichtspunt op de boog te komen. Niemand klaagt over de wind. In tegendeel, er wordt genoten van deze extreme omstandigheden. Het is onderdeel van de ‘ Iceland Experience’.
Ongeveer 20 kilometer verderop rijden we naar Reynisfjara. Het gitzwarte strand dat zich ooit in de top 10 van de mooiste stranden van de wereld bevond. Door de 340 meter hoge berg Reynisfjall staan we redelijk beschut.
Ik zelf heb het strand al meerdere keren bezocht en besluit me niet teveel te concentreren op de pilaren die de Reynisdrangar vormen maar me meer te richten op de vele vormen in de bergwand. Al snel heb ik spijt dat ik mijn statief in de auto heb laten liggen. Uit de hand fotograferen lukt wel, maar naar mijn mening moet de ISO van de camera teveel omhoog gezet worden om nog uit de hand te kunnen schieten.
Die middag rijden we verder naar het oosten. De eerste stop is een paar kilometer voorbij Vík bij Hjorleifshofdi. Een tot de verbeelding sprekende zandvlakte met hier en daar een uitstulping en wat eenzame plantjes vormen het decor van deze surrealistische omgeving.
Planten worden penselen in de handen van de wind. Verder dan enkele eenvoudige strepen in het zand zal het niet komen, en zodra de wind weer draait zal deze de zojuist gemaakte creaties weer eenvoudig uitgummen.
Vanaf het Eldhraun begint het weer wat op te knappen. Door de vele regen van de afgelopen weken heeft het mos een mooie diepgroene kleur. De vele vormen nodigen uit tot het schieten van veel plaatjes.
Als laatste stop gaan we naar de Verenkloof. Een prachtige kloof van ongeveer 2 kilometer lang en een hoogste punt van om en nabij de 100 meter. De formatie ontstond ongeveer 2 miljoen jaar geleden door de kracht van het water.
De zon sluit deze dag af met een mooie rode avondlucht. De belofte voor beter weer vanaf morgen.
