Menu Sluiten

Het gouden zand van het Vestrahorn strand

 

Ik had me weer enorm verheugd op het weerzien met de weerspiegeling van berg Vestrahorn in Zuid-IJsland. Slechts sporadisch, wanneer de wind een opening in het wolkendek wist te blazen, durfde de zon voorzichtig, met een paar stralen, voor heel eventjes, het zwarte zand van het immense strand te beroeren.

Terwijl ik de auto over het zandpad voorzichtig naar de parkeerplaats manoeuvreerde keek ik met een hunkerende blik naar links waar weldra de spiegeling zichtbaar zou worden. Alleen harde wind zou nog roet in het eten kunnen gooien. Die gedachte was te voorbarig. Het compleet ontbreken van de spiegeling was ook een optie die ik niet had bedacht. We hadden enkel zicht op een enorm zwart strand, wat natuurlijk nog steeds prachtig was, maar voor mij toch wel een anticlimax was.

Zoeken naar alternatieven

Zonder de enorme spiegeling van de bergrug, bleef natuurlijk de vloedlijn nog over. De vloedlijn met zijn spierwitte schuimkoppen, welke een prachtig contrast vormen met het pekzwarte zand, die tezamen weer een mooie voorgrond neerleggen voor de immense bergrug staan garant voor een moment van respect voor de overweldigende natuur in dit oostelijke deel van IJsland.

Een stukje van die vloedlijn verwijderd lagen ontelbare kleine schelpjes, die met de wind mee zorgde voor het ontstaan van kleine zandduintjes. Plat op de grond liggend probeerde ik een compositie te maken van schelpjes en duintjes. De eerste foto die ik hiervan schoot was weliswaar leuk, maar daar hield het ook mee op, en in de fotografie ga ik niet voor “weliswaar leuk”.

Speurend naar elementen die de foto toch weer boeiend konden maken ontstond van het ene op het andere moment schaduw. En je weet het, geen schaduw zonder licht. Binnen vijf seconde ging mijn gevoel van mmm, naar wow!

Vinden van inspiratie

Mijn aandacht werd getrokken door een verweerde boomstam. Terwijl de lucht nog steeds meer naar oranje kleurde werd de stam plots een dankbaar onderwerp voor een aantal foto’s. Geen mooie foto zonder mooi licht.

 

Een stukje verderop zag ik een zandduin liggen, die nu werd gestreeld door het licht van de ondergaande zon. Ik spoedde mij naar het zandduintje in de hoop sneller bij het duintje te zijn, dan dat het zonlicht weer zou verdwijnen.

De zandduintjes van soms meer dan een meter hoog, lagen hier maagdelijk, onberoerd door voetsporen aan mijn voeten. De laagstaande zon brak nu volledig door het wolkendek, en maakte de zwarte duintjes tot bergen van goud. Een moment van absolute schoonheid.

Een lang geluksgevoel

Ik keek om me heen. Een paar honderd meter achter mij stond een aantal mensen te kijken naar de vloedlijn. In de verte voor mij stond een handjevol mensen te kijken bij de plek waar je normaal gesproken de weerspiegeling moest kunnen zien, en ik? Ik had de zandduintjes met hun mooie licht helemaal voor mezelf. Een moment van natuurlijke perfectie. Het moment duurde totaal nog geen zeven minuten, mijn geluksgevoel veel langer.

 

Fardagafoss

Een mooie afsluiter

De reis komt tot een eind, dus wordt het tijd om naar Seyðisfjörður te rijden. Een dag eerder dan ik had gepland zit ik in Egilsstaðir, niet goed wetend wat ik hier nog ga doen. Dan bedenk ik me dat hier nog een waterval is die ik nog nooit gezien heb. Een keer heb ik een poging gewaagd erheen te wandelen. Door een dikke pak sneeuw was er van het pad niets terug te vinden. We hebben het geprobeerd, maar besloten toch maar het risico niet te nemen.

Vandaag is een goede dag voor een korte wandeling, en vol goede moed ga ik richting de waterval. Het pad is op stukken best steil, dus ben nu extra blij dat ik in de sneeuw niet ben doorgegaan.

Steiler dan ik had gedacht

Het laatste stuk, de afdaling naar de waterval is extra steil. Als ondersteuning hangen kettingen aan de wand waaraan je jezelf kunt vasthouden. De waterval, Fardagafoss is een aangename verrassing. Tussen het water liggen stukken afgebroken basalt die wat rood zijn aan een zijde, of groen bekleed met wat mos.

Een traktatie van de zon

De mooiste verrassing is natuurlijk dat je er ook nog achterlangs kunt. Ik moet even zoeken hoe je dat precies voor elkaar krijgt, maar even later sta ik achter de waterval. In de hoek van een van de wanden die de waterval omsluit komt net de zon tevoorschijn. Als verrassing heeft de zon vandaag een halo aangetrokken.

De basaltkust van Kálfshamarsvík

Kálfshamarsvík, een kleine baai in het noordelijk deel van het schiereiland Skagi. Aan het begin van de 20ste eeuw werd het bewoond door ongeveer 100 mensen die voornamelijk leefden van de visserij. Rond 1940 was de nederzetting grotendeels verlaten. De laatste inwoner vertrok in 1961. De huizen werden grotendeels afgebroken, en elders opgebouwd. Wat nog rest zijn enkele turfmuren en funderingen.

Een puzzel van basalt kolommen

De schoonheid van de baai is voornamelijk te danken aan de vele basalt kolommen die hier bijna ordelijk lijken te zijn neergesmeten.

Te midden van de basalt kolommen die ongeveer twee miljoen jaar geleden ontstonden staat sinds 1940 een in Art Deco stijl gebouwde vuurtoren welke in 1942 in gebruik werd genomen.

Als ik kom aanlopen kijken de vele schapen even verschrikt op. De schapenoogjes volgen iedere stap die ik zet, en als ik iets te dichtbij kom, draaien de schapen om, en gaan er in een rustig tempo vandoor, om even verderop verder te gaan met wat schapen voornamelijk doen, eten.

Een klein paradijsje voor wie van fotografie houdt.

Ik heb mazzel met het weer, en kijk op mijn gemak rond en probeer de ideale spots te vinden voor het maken van wat foto’s. Als de zon langzaam richting de horizon vertrekt loop ik terug naar de camper, en neem mezelf voor om terug te zijn bij de vuurtoren voordat de zon deze dag uitzwaait.

 

 

Litli Hrútur eruptie op IJsland juli 2023

Al sinds 23 januari 1973 was het een wens van mij een uitbarsting live te mogen meemaken. Ik was toen 9 jaar oud, en zag de beelden van de Eldfell op de Westmaneilanden, waar grote lavafonteinen over een lengte van 1600 meter uit de aarde spuwden.

Terwijl ik aan het werken was aan een nieuw boekproject, dat verband houdt met IJsland, bereikte mij het nieuws dat een nieuwe uitbarsting van een vulkaan aanstaande was. Ik hield het nieuws natuurlijk nauwlettend in de gaten.

Ik was in het Noordwesten van IJsland, toen de lava begon te stromen. Diezelfde dag reed ik naar het zuiden met het plan om nog dezelfde nacht naar de uitbarsting te wandelen. Vlak voor Reykjavik kreeg ik bericht dat in verband met giftige gassen de eruptie site voor iedereen was gesloten. Het was rond middernacht. Een goede tijd om een plaats voor de nacht te zoeken.

De volgende dag was de site nog steeds gesloten. Om goed voorbereid te zijn kocht ik alvast een gasmasker met een ABEK filter. De minimale vereisten om onder deze omstandigheden bij de nieuwe krater te mogen zijn, en een vergunning hiervoor te krijgen.

De eruptiesite gaat weer open

Op het moment dat het nieuws mij bereikte dat de eruptie site weer openging was ik vlak bij de site in het plaatsje Grindavík. Ik was dan ook snel ter plaatse en kon beginnen aan de 9 kilometer wandeling naar de eruptie site. Twee uur later stond ik oog in oog met de krater. Oog in oog is misschien wat te voorbarig. Van de krater was niets te zien. Door het smeulende mos was van zowel de krater als de lava fonteinen niets te zien.

Soms speelde de wind even mee en werd de rook naar beneden geblazen waardoor een glimp van de krater zichtbaar was. Mijn droombeeld? Nee! Een bijzondere sfeer? Jazeker.

Na enkele uren besloot ik dat het tijd was om terug te gaan naar de camper. “Morgen een rustdag, en overmorgen weer”, dacht ik bij mezelf.

Een nachtelijke ontmoeting

Het is laat in de nacht, of vroeg in de ochtend. Het is maar hoe je het bekijkt, als ik de camper even verlaat. Er komen nog steeds mensen teruglopen van de nieuwe krater, die al snel de naam Litli Hrútur heeft gekregen. Ik raak aan de praat met iemand die net terug is van de site, en bekijk op haar camera de beelden die zij schoot. Wow! In het semi donker van een IJslandse zomer zie je de stromende lava een stuk beter. Vandaag geen rustdag, of tenminste niet de hele dag. Overdag ga ik rusten, maar vanavond ga ik nog terug.

Een hernieuwde kennismaking met Litli Hrútur

In de avond ga ik vroeg op pad. Het is net 20:00 geweest als ik naar de eruptie site begin te wandelen. Aan het begin van de wandeling spreek ik nog iemand van de “Search and Rescue” organisatie, Landsbjörg,  van IJsland. Hij vertelt me dat het pad weliswaar open is, maar dat het zicht op de krater minimaal is vanwege de vele rook.

Het kan me niet tegenhouden toch te gaan. Enkele kilometers voor de eruptie site hangen dikke rookwolken over het pad. Ik begin te twijfelen aan mijn beslissing. Is er echt zoveel meer rook als gisteren?

Zodra de eruptie site in beeld komt, zie ik inderdaad voornamelijk rook. Veel rook. Langzaam nader ik de site tot op enkele honderden meters, en sta dan voor een dik rookgordijn waarachter zowel de nog steeds hoogstaande zon als de krater vaag te zien zijn.

Het is niet waar ik op rekende, maar het is waar ik het mee moet doen. Ik zit een tijdje te kijken, en zie dan door de rook heen mensen bewegen. Natuurlijk, gisteren smeulde het mos, dicht bij de krater. Misschien is de rook waarachter ik zit slechts een rookgordijn, en sta je voorbij de rook, met vrij zicht bij Litli Hrútur.

Ik pak mijn gasmasker, en waag mezelf door de rook heen. De dikke rook die om mij heen hangt is plotseling weg, en voor het eerst in mijn leven zie ik een heldere en heftige vulkaanuitbarsting. Ik ben er een tijdje stil van. Een wens van 50 jaar geleden komt uit.

Al snel sta ik te fotograferen, en te kijken. Voornamelijk te kijken.

Het wordt toch koud

Het klinkt misschien vreemd, zo dicht bij de krater waarin lava van 800 tot 1200 graden steeds de lucht in wordt gesmeten, maar het wordt toch koud. Ik besluit dat het mooi geweest is, en terug te keren naar de camper. De eerste 2 kilometer van de terugweg is er nog zicht op de krater met de uitvloeiende lava. Ik heb nog nooit zo vaak achteromgekeken tijdens een wandeling. Het blijft een fascinerend schouwspel.

Zodra de krater uit beeld verdwijnt, verdwijnt mijn camera pas weer in de rugzak. Ik heb nog bijna 2 uur lopen voor de boeg, maar die 2 uren vliegen voorbij. Het is bijna 04:00 als ik bij de camper terugkom. Ik ga nu niet meer rijden. Hoewel het niet mag, zie ik het niet zitten om rond deze tijd nog een camping op te gaan zoeken.

De volgende ochtend

Ik ben alweer vroeg wakker. In ieder geval vroeg voor iemand die na 04:00 naar bed is gegaan. Terwijl ik het parkeerterrein afrijd, zie ik dat de medewerkers en auto’s van Landsbjörg weg zijn. Er staan enkel twee politieauto’s. De ene blokkeert de ingang van het parkeerterrein, terwijl een agent uit de andere auto mij maant om door te rijden.

De toegang tot de eruptie site wordt afgesloten.

Van Landmannalaugar naar Herðubreiðarlindir

Er gebeurt hier zoveel, dat ik bijna geen tijd heb om mijn blog bij te houden. Daarom eerst maar even mijn laatste ervaringen.

Gisteren nam ik afscheid van Landmannalaugar. Landmannalaugar is zonder twijfel een van de mooiste gebieden in IJsland. Hoewel ik er bijna een week ben geweest, heb ik helaas niet de mogelijkheid gehad om heel veel te gaan zien. Het project waarmee ik bezig ben, later dit jaar meer daarover, betekend ook dat ik veel tijd moet wachten, en op oproep paraat moet kunnen staan. Ik breng veel tijd door op de camping, en maak korte wandelingen vanaf daar.

Maar goed, Landmannalaugar is nu even achter de rug, en ik ben nu onderweg naar de Herðubreiðarlindir om daar mijn project weer op te pakken.

Om de kortste route te nemen, ben ik gisteren via de F208, Fjallabak, naar de F26, de Sprengisandur gereden. De Sprengisandur is zowel een martelgang om over te rijden, als een genoegen. Door het weer van gisteren had ik weinig vergezichten, maar reed ik voornamelijk door een minimalistisch landschap.

De Sprengisandur is een route waar je ruim zes uur voor moet uittrekken, ondanks dat de afstand maar een 250 kilometer is.

Het duurde dan ook lang voordat ik de Sprengisandur door was, en ik was bek af. Ik pauzeerde even bij de Aldeyjarfoss om wat te eten, en kwam er al snel achter dat ik te moe was om nog een uur door te rijden naar een camping. Ongeveer tegelijkertijd met het idee om bij de waterval te overnachten, gingen mijn ogen dicht, en het licht uit.

Vanmorgen besloot ik om zonder naar de waterval te wandelen, ik gewoon weg zou rijden naar mijn volgende doel. Dat besluit werd even snel weer herroepen, omdat de waterval lonkte…

Een bijzondere ontmoeting

Op 8 augustus 2021, 3 dagen na de publicatie over mijn boek “IJslandse Parels” in het Eindhovens Dagblad gaat de telefoon. Een voor mij onbekend nummer licht op in het display van mijn telefoon. Ik neem op, en hoor aan de andere kant van de lijn een vrouwenstem. “Hallo, met Mary”.

Ze heeft het artikel in de krant gelezen, en dat bracht herinneringen bij haar terug van haar IJslandreis in 1969. We spreken elkaar een tijdje aan de telefoon, en besluiten dan een keer echt af te spreken.

Het bezoek

Op 25 augustus is het zover. Het is vanaf hier iets meer als een half uurtje rijden. Ik word door Mary hartelijk ontvangen, en natuurlijk gaat het gesprek al snel over IJsland. Het is erg leuk om te horen hoe alles er in 1969 aan toe ging in IJsland. De oude geiser werkte nog. Er is nog geen massatoerisme. Waarschuwingsbordjes, hekjes en touwtjes waren niet nodig, er werd uitgegaan van het gebruik van je gezonde verstand. De Hallgrímskirkja stond nog in de steigers, en was ook de enige hoogbouw van Reykjavik. De kerk van Ólafsvík was nog vanaf de doorgaande weg te zien. Het grootste deel van het wegennet bestond uit gravel, en de vervolmaking van de ringweg zou nog vijf jaren gaan duren.  

Wilde je een reis maken in IJsland, en je wilde helemaal rond, dan was je het beste uit door met de boot te gaan. Mary ging met het schip Esja. Ze vertelt over het schip, en de kapitein, “Tryggvi Gunnar Blöndal”. Een aardige man die zelfs een tekening van papegaaiduikers voor haar maakt, en een gedicht schrijft.

Er is even wat hilariteit als de kapitein schrijft over de vrouwen met de grote boezem. Maar dit is vooral een communicatieprobleem, hij bedoeld “met het grote hart”.  Bij het oversteken van de poolcirkel krijgen ze een heus certificaat.

IJslandse foto’s van meer dan 50 jaar geleden

Natuurlijk bladeren we door haar fotoalbum. IJsland in 1969 was echt een andere beleving. Natuurlijk laat ik mijn boek IJslandse Parels voor haar achter, en ik mag haar fotoalbum en een oud boek van IJsland mee naar huis nemen om eens rustig door te kijken. We houden telefonisch contact, maar door veel omstandigheden wordt een tweede bezoek steeds uitgesteld.

2023, een tweede bezoek

Afgelopen week stond ik weer bij Mary op de stoep. Dit keer om haar albums en boeken terug te brengen. Mary is inmiddels 90 jaar oud, maar als ze verteld over IJsland, of haar andere reizen, want Mary is in haar leven veel op reis geweest, merk je daar niets van. Dan zit daar plots weer die jonge vrouw die in 1969 aan boord van de Esja stapte en haar IJsland avontuur beleefde.

Bij het afscheid geef ik haar nog mijn eerste IJsland Publicatie “Ode aan IJsland”. Ik heb nog enkele exemplaren liggen, en ik denk dat Mary er wel van zal genieten.

Een leuk telefoongesprek

Bij mijn laatste bezoek vertelde Mary dat ze in de middag nog bezoek zou krijgen van de huisarts. Ze voelde zich niet helemaal prettig, maar ze had mijn bezoek niet af willen zeggen. Ik bel haar twee dagen na mijn bezoek nog even om te vragen hoe het nu met haar gaat. Gelukkig gaat het alweer een stuk beter.

Maar Mary vindt het niet nodig om over haar te praten, ze heeft het steeds over mijn boek, “Ode aan IJsland”, dat ik bij haar achterliet. Ze vindt de geschreven stukjes zo leuk, gevoelig en poëtisch beschreven. Ik krijg zoveel complimenten dat ik het er gewoon warm van krijg. Volgens mij kleurden mijn wangen zelfs even rood.

Een wandeling door het ruige Hengill gebergte

Uitzichten en bijzondere rotsformaties

Een smalle asfaltweg slingert zich door het Hengill gebergte. Met onze auto slingeren we lekker mee. Bij een parkeerplek twijfel ik even of we wel goed zitten. Het ligt op een andere plek dan in mijn herinnering. Even later, als ik verderop enkele herkenningspunten zie in het landschap, verdwijnt die twijfel.

De zon schijnt, en de hemel deelt gebroederlijk de blauwe lucht met vele schapenwolkjes. De eerste heuvel die we moeten trotseren, ziet eruit als iedere andere willekeurige heuvel in IJsland. Mooi om langs af te rijden, misschien leuk voor een fotomomentje, maar dan weer snel verder in de auto.

Wetend wat er achter die heuvel ligt, gaan wij de uitdaging aan. Een steil pad brengt ons snel op hoogte, en buiten adem. Maar het is zo de moeite waard. We genieten van het uitzicht, en vanaf sommige punten, zie je achter een uitgestrekte vlakte, in de verte Reykjavik liggen.

Natuur en tijd als beeldhouwers van het landschap

Na nog een paar korte kuitenbijtertjes staan we in een door erosie geteisterd, of moet ik zeggen: een door erosie, prachtig gebeeldhouwd landschap? Het uit vele lagen opgebouwde landschap, dat duidelijk is opgebouwd door vulkanisme spreekt tot de verbeelding. Het lastigst bij fotograferen is voor mij, om voorbij het bijzondere te zoeken naar interessante invalshoeken. Iets bijzonders fotograferen levert bijna altijd een boeiend plaatje op, maar blijft het een boeiend plaatje, of een bijzondere foto?

We lopen langs bijzondere sculpturen, kijken uit over bijzondere uitzichten en genieten van ieder moment. Het is alweer ruim elf jaar geleden dat ik hier voor het laats was. We genieten van de momenten van herkenning, maar ook van de plekken, die we ons of niet herinneren, of toch nieuw voor ons zijn.

De olifantenrots, een bijzondere sculptuur

Een rots die mij altijd is bijgebleven, is de olifantenrots. Op zijn IJslands zou dat iets van Fíla rokk zijn, maar ik ben er eigenlijk zeker van dat dit niet de naam is van de rots, als deze al een naam heeft. En als de rots een naam heeft, zal de naamgever er wellicht geen olifanten in gezien hebben. Ik zie er vier.

Een reden om terug te keren naar IJsland

Na de eerste kilometers in de wandeling lopen we vast. Waar het pad hoort te lopen ligt een dikke pak sneeuw. Dat hadden we in deze tijd van het jaar, eigenlijk niet meer verwacht. We bestuderen de situatie een beetje, en schatten in of we eigenlijk nog wel verder kunnen. We komen al snel tot de conclusie dat de route vervolgen, best risicovol is. We nemen een alternatieve route, wetend dat we wat mooie plekjes van de wandeling gaan missen, en we wat kilometers af zullen snijden. Het is niet anders. En hoewel het jammer is, hebben we voor onszelf alweer een reden gevonden om toch weer een keer terug te mogen keren naar IJsland.

 

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

 

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie! 
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis. 

Bestel het hier!

 

 

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

IJslandtours
IJsland Tours, de specialist voor al uw IJsland reizen

Wederom verslagen door de wind …

Een mooi stukje Laugavegur, maar verslagen door de wind

Voorbij de Skógafoss

Je staat aan de voet van de Skógafoss, in enkele seconden ben je doorweekt, nat tot op het bot. Je hoort de kracht van de waterval, voelt de luchtverplaatsing van het water dat van een hoogte van ruim zestig meter in de diepte stort. Je bent gelukkig, voelt je één met IJsland. Misschien trotseer je de trap met bijna 400 treden, om de waterval ook van boven te bekijken. Volledig voldaan daal je de 400 treden weer af, stapt in je auto en rijdt gelukzalig maar onwetend, van wat je hebt gemist, door naar de volgende highlight van dit magnifieke eiland.

Het mooiste stuk van de Skógagil, de kloof die via de rivier Skógá de Skógafoss voedt, begint hier pas. Het landschap, bestaande uit, met weelderig groen begroeide heuvels, diepe ravijnen, en meer dan een dozijn watervallen, nodigt uit tot een lange wandeling.

Als wij eind mei beginnen aan onze wandeling langs de Skógagil, kunnen we aan de lijst met bezienswaardigheden ook nog de prachtige wolkenluchten toevoegen. Hoewel prachtig, ben ik ook meteen op mijn hoede. De wolken voorspellen weinig goeds.

Een sierlijk lint door het weelderige groene landschap

Het is nog vroeg in het seizoen, maar de ondergrond, bruin gekleurd door de strenge winter, wordt langzaamaan weer volgroen. Eigenlijk zou ik moeten schrijven dat de Skógagil als een litteken het bijzondere landschap doorsnijdt. Maar “litteken”, zou dit ravijn geen recht doen. Skógagil slingert als een sierlijk lint door het weelderig groene landschap. Een groen landschap, overkoepelt door een blauwe lucht, waarin een witte rolwolk de kers op de taart mag zijn.

Als ik meer naar het noorden kijk, siert een andere bijzondere wolk het landschap. Alsof een gigantische trechter klaar hangt, en ieder moment zijn inhoud wil lozen over een in de verte liggende heuvel.

Meer dan een dozijn watervallen

We hebben deze wandeling al verschillende keren gedaan. En iedere keer weer nemen we ons voor om een stukje verder te lopen. Ons doel om een keer echt goed zicht te hebben op de gletsjers hebben we tot nu toe nog niet kunnen halen. We zijn verjaagd door de wind, regen en simpelweg omdat het donker werd, en we het niet zo’n goed plan vinden om hier in het donker te gaan wandelen.

Bij verschillende watervallen neem ik even de tijd om foto’s te maken. De mooiste watervallen zijn wat mij betreft toch de Skálabrekkufoss, de Króksfoss en de Gluggafoss. Van die laatste zijn er meer op Ijsland. We passeren natuurlijk veel meer watervallen. De Hestavaðsfoss, de Fosstorfufoss, de Steinbogafoss, de Fremri-Fellsfoss, de Innri-Fellsfoss, de Rollutorfufoss, de Kæfufoss, en nog verschillende watervallen die zover ik weet naamloos door het leven gaan.

De Skálabrekkufoss een van de mooiere watervallen langs de route

De Gluggafoss in de Skógagill

De Króksfoss 

Fotograferen wordt een uitdaging

Na ongeveer zeven kilometer komt de Neðstifoss in beeld. Door de verschillende omstandigheden van voorgaande wandelingen heb ik van deze waterval nog geen foto. Dit keer moet het gaan lukken. Ik heb nog maar net mijn statief opgesteld, of uit het niets komt plots een heftige wind opzetten. Van alle kanten wordt er door de wind aan mijn camera en statief getrokken. Slechts met moeite weet ik een paar foto ‘s te maken.

De Neðstifoss markeert voor ons meestal het punt waar we moeten omkeren. Omkeren, door wind, regen, of door het simpelweg ontbreken van daglicht. Ook nu lijkt het dat de wind het ons onmogelijk gaat maken om onze weg te vervolgen. Toch nemen we even de steile klim naar boven. De wind slaat ons hier zo hard om de oren, dat we geen andere keus hebben dan om te keren.

Onze aftocht wordt deze keer begeleid door een snoeiharde wind, gelukkig in de rug. Als we weer wat lager komen, neemt ook de wind enigszins af. We zoeken even beschutting achter een grote rots, en genieten van de mooie wolkenluchten.

 

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Let op! I.v.m. mijn vakantie, van 11 september tot en met 8 oktober worden bestellingen in die periode niet verzonden. Voorkom teleurstellingen, en bestel uw exemplaar van IJslandse Parels voor 8 september!

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie! 
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis. 

Bestel het hier!

 

 

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

IJslandtours
IJsland Tours, de specialist voor al uw IJsland reizen

De ultieme verrassing van Þakgil

Nog even terug bij de Djöflarokk

Nog voor mijn ontbijt ben ik terug bij de Djöflarokk. De regen is gestopt, de lucht is fris en het al weelderige groene mos lijkt nu nog groener. Water stroomt met donderend geraas door de smalle kloof. De kleine watervallen vormen een prachtige voorgrond voor de duivelsrots. Tevreden keer ik terug naar onze hut. Tijdens het ontbijt, zit ik op het puntje van mijn stoel, en met mijn gedachten al bij de volgende wandeling. Het weer ziet er veelbelovend uit, en dan is iedere minuut binnen de beschutting van de muren van je hut, een minuut te veel.

Tussen zachtgroene velden en bijzondere steenformaties

We gaan snel op pad. Volgens onze informatie moeten we een kleine zijweg nemen van de Kerlingardalsvegur. Er is slechts één kleine rivierdoorwading, maar dat moet voor onze auto geen probleem zijn. Het riviertje blijkt niet al te breed te zijn, maar heeft wel een hoge wal. Ik bekijk het even, en neem het zekere voor het onzekere. Onze auto heeft niet voldoende bodemvrijheid om hier zonder problemen, doorheen te kunnen rijden. Bovendien hoeven we na de rivier nog maar vijfhonderd meter af te leggen tot aan de parkeerplaats. Dat stukje kunnen we ook wel lopen.

We parkeren de auto en zoeken een plek waar we via stapstenen naar de overkant van de rivier kunnen stuntelen. We passeren bergen met imposante inkervingen en vreemd gevormde structuren, we wandelen door zachtgroene velden, tussen bergen, met mooie rotsformaties, en komen langzaam maar zeker op steeds grotere hoogten. Mijn ogen zijn nog steeds gericht op een boeiende steenformatie, maar als ik voldoende hoogte heb bereikt ontvouwt zich voor ons, een prachtig uitzicht.

Onder ons ligt een uitloper van de Mýrdalsjökull. Terwijl aan de randen de honderden meters dikke ijslaag zich goed laat zien, is de bovenkant helemaal bedekt met een dikke laag as. Het is een bijzondere aanblik, een zwarte gletsjer. Een surreëel geheel.

Als schaduwen en zonlicht het spel met elkaar aangaan

Een kleine inham biedt ons beschutting tegen de harde wind. Vanuit onze beschutting genieten we van de wolken die voorbijtrekken. Soms weten de wolken het landschap te bedekken met een dikke laag schaduw, om vervolgens de zon even een doorkijkje te gunnen en daarmee het zwart dieper te maken, het blauw volledig te verzadigen, en het groen te laten fluoresceren.

Eerlijk is eerlijk, ik had liever nog even gebleven. Het fenomenale uitzicht werkt op mij als een magneet. Ik betrap er mezelf op dat ik steeds maar weer nieuwe foto’s maak. Het landschap blijft natuurlijk hetzelfde. Het betoverende licht, en de wolken die zich steeds nieuwe vormen laten aanmeten, brengen steeds andere nuances in het landschap aan, en wat als ik nu te snel wegga, en de mooiste creaties mis?

Wow, wow en nog meer wow

We dalen af, en lopen niet veel later de Remundargil in. Een kronkelpaadje leidt ons door zachtgroene velden, waarin verschillende grote rotsen, -naar beneden gestort van de ons omringende bergen-, hun voorlopige eindbestemmingen gevonden hebben. Langzaam wordt de kloof nauwer, de wanden hoger, steiler, en voelen wij ons bij iedere stap steeds kleiner worden.

Onder de indruk van de kloof, denk ik dat we het mooiste van deze wandeling wel gezien hebben. Ik weet dan nog niet dat ik slechts een paar stappen verwijderd ben van mijn eerste blik op de Remundargilsfoss. Vanaf die blik hoor ik mezelf alleen nog maar wow, wow en wow zeggen.

Het is weliswaar nog even wandelen tot aan de voet van de waterval, en hoewel ze zelf niet erg imposant is door haar grootte, is het totale plaatje, de omgeving, de rode rotsen en het groene mos zeker imposant te noemen. Wanneer dan ook de zon zich nog laat zien, en in de nevel een regenboog tevoorschijn tovert weet ik het zeker. De Remundargilsfoss, is de verrassing van Þakgil.

Met zoveel schoonheid om ons heen duurt een dag altijd veel te kort. We moeten beginnen aan de terugweg, maar als er één ding is wat ik zeker weet, is dat ik hier nog eens terug zal keren. Te veel indrukken om tijdens deze ene wandeling te verwerken. Te veel schoonheid om hiervan slechts herinneringen te bewaren.

We wandelen terug naar de auto, en rijden niet veel later terug in de richting van de ringweg, waar we nog vaak moeten stoppen vanwege alle uitzichten, rotsformaties en genietmomentjes.

 

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Let op! I.v.m. mijn vakantie, van 11 september tot en met 8 oktober worden bestellingen in die periode niet verzonden. Voorkom teleurstellingen, en bestel uw exemplaar van IJslandse Parels voor 8 september!

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie! 
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis. 

Bestel het hier!

 

 

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

IJslandtours
IJsland Tours, de specialist voor al uw IJsland reizen

Þakgil, een paradijselijke plek in IJsland

Þakgil, de “beschutte vallei”

We zijn hier eerder geweest. Ik weet niet meer in welk jaar, maar ik weet wel dat het regende, dat het hard regende. Met het voornemen onder andere omstandigheden, de vallei Þakgil opnieuw te bezoeken reden we terug over de 14 kilometer lange zandweg.
Jaren later, het is eind mei, draaien we de zandweg weer in. IJsland bezoek ik meestal in de herfst en winter, zo tussen oktober en maart. De weg naar de vallei Þakgil, is van eind september tot eind mei afgesloten. Een zandweg, veel bochten, steile stijgingen en even steile afdalingen. We genieten van de route met de bijzondere uitzichten.


Als wij de vallei inrijden, beginnen ook wolken zich samen te pakken. Met het vooruitzicht van beter weer voor de volgende dag, besluiten we spontaan, om een huisje voor de nacht te huren. Het zijn slechts trekkershutjes, maar het is mogelijk om beddengoed ter plekke te huren. Een tweepits fornuis, en een eigen toilet maakt de trekkershut, een trekkershut plus!

Een mooie maar natte wandeling

Omdat de wolken dreigen, beginnen we snel aan onze wandeling. Ons doel, uitzicht op de gletsjer, hebben we al moeten opgeven. Er ligt nog te veel sneeuw. Veel sneeuw in combinatie met het te verwachten slechte weer, maakt de kans groot, te verdwalen. We gaan voor een kleinere ronde.
Een steile zandweg, ooit een jeeptrack, brengt ons snel op hoogte. In de verte is al duidelijk te zien, hoe de donkergrijze wolken hun natte inhoud over de bergen uitsproeien. Wij zijn nog omgeven door redelijke weersomstandigheden. We genieten van de mooie uitzichten, de groene bergen, en de bijzondere rotspartijen. Met een beetje fantasie staan we zelfs even oog in oog met de Carthaagse generaal Hannibal Barkas, staand op een olifant, die in het jaar 218 voor Christus Italië binnenviel.

Waar we een paar minuten geleden slechts werden geteisterd door wind en koude, heeft de regen ons nu ook gevonden. In de beschutting van een ondiepe grot, nuttigen we onze lunch, en hopen we dat de wolken plots openbreken en de regen zal stoppen. Een ijdele hoop, zal al snel blijken.


Er rest ons niets dan door de stromende regen terug te wandelen naar onze trekkershut plus.

Tikkende regen op de ramen is ook gezelligheid

Vanachter het raam van onze trekkershut kijken we uit over de camping. We zien verschillende kleine 4×4´s, uitgerust met een daktent een plekje zoeken op de camping. Onder omstandigheden zoals deze, realiseer ik me dat een daktent in IJsland wellicht avontuurlijk, romantisch en misschien wel avontuurlijk-romantisch kan lijken, maar in de praktijk stap je nat in je tent, en word je de volgende dag wakker, en is alles nog steeds nat. Avontuurlijk, ja dat wel. Romantisch? Alleen bij fijne weersomstandigheden. Ik zet de verwarming maar een tandje hoger, terwijl ik een slokje neem van mijn hete koffie.

Als afsluiting van de dag nog even naar de Duivelsrots

In de avonduren klaart het een klein beetje op. Beter gezegd, de wolken worden iets minder hard uitgewrongen. Een lichte motregen blijft, maar dat weerhoudt ons er niet van om onze warme hut even te verlaten, en op zoek te gaan naar de Djöflarokk, oftewel duivelsrots. Het is het enige landmark dat ik vond toen ik op internet zocht naar Þakgil. Een naam van de rotspunt vond ik nergens, maar Djöflarokk leek me wel een leuke naam.
Djöflarokk ligt eigenlijk op een voor de hand liggende plek. Tegelijkertijd met ons, arriveerden vanmiddag nog meer bezoekers in de vallei. Maximaal een half uur na aankomst waren ze alweer vertrokken, maar niet voordat ze een kloof in waren gelopen. In die kloof vonden wij nu ook Djöflarokk.

De regen is even helemaal gestopt. Ik pak mijn camera uit de rugzak, en verklein de wereld om me heen tot wat ik door mijn zoeker kan zien.

 

 

Mijn publicatie "IJslandse Parels"

Let op! i.v.m. mijn vakantie, van 11 september tot en met 8 oktober worden bestellingen in die periode niet verzonden. Voorkom teleurstellingen, en bestel uw exemplaar van IJslandse Parels voor 8 september!

Mijn nieuwste publicatie over IJsland. Meer dan 100 toplocaties in IJsland die je gezien wilt hebben. Alle locaties zijn voorzien van de coördinaten voor je navigatie! 
IJslandse Parels is de perfecte voorbereiding voor je IJslandreis. 

Bestel het hier!

 

 

Heb je interesse in een fotografiereis? Kijk eens op mijn site voor het actuele aanbod. Klik Hier

Al mijn IJslandreizen zijn een samenwerking met:

IJslandtours
IJsland Tours, de specialist voor al uw IJsland reizen