Zodra ik deze ochtend mijn ogen open schieten er veel gedachten door mijn hoofd. Oké, ik heb een afspraak met Bjartur, in het Skaftafell nationale park, waarmee ik erg blij ben. Het is een sprong voorwaarts in mijn project. Maar, ik zou ook nog teruggebeld worden, en heb niets meer gehoord. Gaat het door? Ik besluit niet op een telefoontje te wachten, maar rijd meteen (na het ontbijt) naar Skaftafell, waarvandaan we om 09:30 uur zouden vertrekken.

Ik wil niet te laat komen, en ben om 08:55 uur al aanwezig. Ik weet alleen niet hoe mijn afspraak er uit ziet. Ik klamp iemand aan die er uitziet alsof hij hier werkt, en vraag hem naar Bjartur. “Bjartur is niet aanwezig”, zegt hij. Die vertrekt vandaag vanuit Freysness. Ik bedank hem en rijd zo snel mogelijk naar Freysness, een klein wegrestaurantje/shop even voorbij Skaftafell.

Om 09:15 parkeer ik mijn auto en stap uit. Het is een mooie zonnige dag, de ideale weersomstandigheden voor de plannen van vandaag. Zowat iedere minuut kijk ik even op mijn horloge. Nog een paar minuten voor half tien. Het kan nog even, bedenk ik. Even voor half tien bel ik Bjartur, maar de telefoon wordt niet opgenomen. “Hij is natuurlijk aan het rijden”, bedenk ik me dan, al heb ik tot nu toe nog maar weinig IJslanders getroffen die zich bewust zijn van “handsfree” bellen. Ook mijn tweede en derde telefoontje wordt niet beantwoord.

Langzaam tikt de tijd verder. Het wordt 09:45, 09:50. In mijn gedachten spelen zich alle scenario’s af waarom Bjartur er nog niet is. Misschien vergiste ik mezelf en zei hij 10:00 uur, of hij heeft zich verslapen en komt wat later, hij moest nog iemand ophalen die nog niet klaar was. Ik kan bedenken wat ik wil, maar er komt niemand. Zo voelde het dus om een blauwtje te lopen.

Ik bel mijn tweede contactpersoon voor een afspraak. Ik ben welkom om met hem mee te gaan, maar hij zit nu op de Solheimajökull, waar hij om 12:00 met een groep de gletsjer op gaat. Om 16:00 uur is hij dan klaar en vertrekt hij naar Reykjavík. Ik kijk op mijn horloge en besef dat het onmogelijk is om op tijd bij hem te zijn.

Als de stemming niet goed is…

Ik zal er niet om liegen, ik heb behoorlijk de pest in, ben teleurgesteld, verdrietig en boos. Ik stap in mijn auto, blijf nog even zitten, maar rijd dan maar richting het westen. Het is prachtig weer. De sneeuw en het ijs van de gletsjer steekt mooi af tegen de blauwe lucht. Hier en daar kruipen wat schapenwolkjes langzaam tegen de besneeuwde hellingen omhoog, en eigenlijk zou ik hier moeten blijven en foto’s moeten maken. Maar ik heb geen zin. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de prachtige gletsjer langzaam kleiner worden. Ik baal ervan dat ik me er nu even niet overheen kan en wil zetten en rijd door.

Ik rijd door tot voorbij de berg Lómagnúpur. Daar zet ik voor het eerst de auto even aan de kant. Ik rijd een voor mij onbekend weggetje in. Wie weet waar deze weg me heen leidt. Veel te vroeg eindigt voor mij de weg. Het wegdek is te slecht, de kuilen te diep. Mijn auto zou het wellicht best hebben gekund, maar ik voel er niets voor hier vast te komen zitten. Ik draai om en stap uit op een voor mij bekend punt en schiet plaatjes van de Lómagnúpur. Allemaal nog steeds een beetje op de automatische piloot.

Langzaam breekt het zonnetje weer door

Langzaam maar zeker verdwijnen de negatieve gedachten naar de achtergrond. Als ik een paar honderd meter van de doorgaande weg een oude brug zie ben ik er weer doorheen. Hier wilde ik al vaker stoppen, maar meestal waren het of de omstandigheden, of het gezelschap waarin ik verkeerde, of was de tijd die ik had te beperkt. Nu heb ik geen enkele reden meer om de brug voorbij te rijden. Ik heb vandaag tijd in overvloed, het weer is prachtig, en ik kan rustig kijken waar ik de weg af kan zonder ander verkeer te hinderen.

Een plekje is snel gevonden, en ik begin de brug te onderzoeken. Waarschijnlijk was dit de plek waar enkele tientallen jaren terug de hoofdweg rondom IJsland nog lag. Nu is het een brug waar aan de ene kant nog een paar meter asfalt ligt, en aan de andere kant een eenvoudig hek is geplaatst zodat de schapen die aan de overkant van de brug het gras kort houden, de rivier niet oversteken.

Tevreden rijd ik een half uurtje later weer verder. Ik zet de muziek in de auto wat harder en begin mee te zingen. Dit keer met Radiohead. Meestal is meezingen een goede remedie om uit een slechte stemming te komen. Nu ook.

hij die in de kloof woont

Mijn volgende stop is bij de waterval Gljúfurárfoss. Een waterval waar je enkele jaren geen levende ziel zou aantreffen. De waterval is vanaf de hoofdweg dan ook bijna niet te zien. De waterval ligt verscholen in een kloof. De letterlijke vertaling van Gljúfurárfoss zou “hij die in de kloof woont” zijn. De waterval is tegenwoordig een stuk populairder geworden. Ik verwacht dan ook dat ik er dit keer niet alleen zal zijn. Mijn camera laat ik gemakshalve maar in de auto liggen. Voor de kloof staan al een aantal mensen die duidelijk twijfelen of ze al dan niet een poging wagen in de kloof te geraken. Je moet over wat stenen door het water stappen, en dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik kijk het tafereeltje even af, en zie ook twee meisjes die bezig zijn hun sokken uit te wringen. En jongeman die het risico op natte sokken wilde vermijden komt op blote voeten uit de kloof gelopen. Hij is alleen vergeten dat zijn doorweekte voeten een magneet zijn voor de modder waar hij nog doorheen moet alvorens hij bij zijn brandschone rode schoentjes aankomt.

Als de weg even vrij is loop ik de kloof in. De beleving van de kloof is “anders” nu ik hem moet delen met 15 andere mensen. 15 Mensen die hier bezig zijn “de” selfie van hun leven te maken. Om de beurt klimmen ze op “de” rots en wachten op het moment tot hun partner/vriend/vriendin aangeeft dat de foto is gelukt. Anderen werken vanaf statief en vertrouwen op hun “selftimer” om goed op de foto te komen. Soms wordt het een kleine chaos als drie mensen tegelijkertijd naar voren lopen om op de rots te klimmen. Maar steeds zijn er dan wel twee die zonder morren weer terug op hun plekje gaan staan, afwachten tot hun moment aangebroken is.

Even later loopt de kloof leeg. De aanwezigen hebben het wel gezien. Ik loop zelf ook naar buiten en zie niemand deze kant in komen. Ik loop snel naar mijn auto, pak mijn rugzak en loop terug naar de kloof die ik nog een behoorlijke tijd voor mezelf heb. Oude tijden herleven…

Als ik de kloof uitloop staat de zon al erg laag aan de horizon. Ik rijd naar Hvolsvöllur, en vind daar niet ver vandaan een goede overnachtingsplek in hotel Eyafjallajökull.

Nieuwe kansen

Als ik daar aankom bel ik nogmaals met mijn tweede contactpersoon om te vragen wat hij de komende tijd gaat doen. Nog in oktober vertrekt hij weer naar Skaftafell om daar te gidsen. Ik maak een afspraak om met hem mee de gletsjer op te gaan. Mijn projectweken en vakantie beginnen door elkaar heen te lopen.

Ik ben oprecht blij met deze afspraak. Een positief einde aan deze dag die wat minder positief van start ging.

De weersverwachting voor deze dag ziet er goed uit, dat in tegenstelling tot het daadwerkelijke weer buiten. Het regent zachtjes, en van de omliggende bergen is niets te zien. Al vaak heb ik me door doemscenario’s laten weerhouden om plekken te bezoeken. Vandaag doe ik daar niet aan. Ik heb me voorgenomen vandaag naar Vestrahorn te gaan. Iedereen die naar IJsland gaat, of in ieder geval bijna iedereen, gaat naar Vestrahorn.

De eerste keer dat ik naar Vestrahorn reed was er nog geen replica van een oud Viking dorp, geen Viking totempaal, geen Viking Café, geen slagboom, geen parkeerplaats en geen entree. Het was een eenzame en serene plaats om te zijn. De maagdelijke zandduintjes met hun wuivende halmen, de zwarte sporen in het zand gecreëerd door werking van water en wind, hier en daar wat onder gewaaid drijfhout, maar vooral een plaats van leegte.

Ik zag het Viking Café nog komen. Ik vond het nog een leuk idee. Het was een echt IJslandse steil, terug in de tijd creatief opgezette ruimte waar je koffie, en wat versnaperingen kon kopen. Verder had je het idee in een lounge bar te zitten.

Later hoorde ik de verhalen van het heffen van entree, hoewel volgens de verhalen de grond aan de NATO behoord. Zover ik weet is het heffen van entree hier nog steeds illegaal, maar niemand die er iets aan doet. De verhalen van de eigenaar die boos achter de mensen aan liep die weigerde te betalen vlogen over het internet. Het was voor mij de tijd om deze plek voortaan te vermijden.

De laatste keer dat ik hier was, moet in 2011 zijn geweest. Tijd om te kijken hoe het er nu bij staat. Ik ben bijna bij de afslag naar Stoksness, en houd in de verte de auto’s in de gaten. Vroeger ging hier zowat iedereen de tunnel in. Nu is het anders bijna iedereen zet richting uit naar links en gaat naar Stoksness. Natuurlijk, als je de plaatjes zie top het internet is het moeilijk hier niet heen te gaan.

Ik sla ook af. Onder normale omstandigheden heb ik geen haast, maar de automobilisten voor mij rijden zo langzaam dat ik er echt niet achter kan blijven. Iedere kuil wordt angstvallig vermeden of stapvoets genomen. Op het parkeerterrein is een enorme drukte. Ik zet mijn auto neer, haal diep adem, stap naar binnen, koop mijn entree kaartje en ben bijna in dezelfde ademtocht weer buiten. Zo kan het ook. Ik stap terug in de auto, rijd door de slagboom, en dan door naar het einde van de kapot gereden weg waar ik mijn auto parkeer.

Ik haal een camera uit de rugzak alvorens ik de rugzak omdoe en ga lopen. Natuurlijk gaat ook mijn statief mee. Erg zwaar maar ik verwacht het nodig te hebben. Bovendien als je de rugzak goed omdoet en aansnoert voel je het gewicht nauwelijks.

Ik loop over een pad tussen de fragiele zandduintjes door die nu overal zijn doorlopen. Niet door sporen van water en wind zoals de natuur dat doet, maar door de wandelschoenen gedragen door creaties… die natuurlijk ook zijn gemaakt door de natuur. Ik zou bijna zeggen “eigen schuld natuur”.

Het raakt me wel om de kapot gelopen zandduintjes zo te zien. Ik loop verder het strand op. Zover dat ik voor mij niemand meer zie. En zover hoef je daarvoor niet te gaan. Na 10 minuten lopen heb ik de berg voor mij alleen en waan ik mij alleen op de wereld. Als ik wil ontsnappen aan die eenzaamheid kijk ik achterom en zie hoe een tiental mensen tussen de duintjes aan het struinen is. Sommige staan boven op een duintje en springen zo nu en dan in de lucht met hun armen wijd open. Het is de nieuwe pose voor op de foto. Waar we vroeger als zandzakken poseerden op de vakantiefoto’s moet het nu dynamisch zijn. Een sprongetje, een duckface, de vingers in een V vorm voor het gezicht. Ach ja, tijden veranderen. Ik kijk naar voren en zoek naar de spiegelingen in de stilstaande stukken water, zoek de beweging in de binnenrollende golven, en kijk hoe de wolken reageren op de wind.

Nog een enkele keer word ik even ingehaald door een drone. De camera voor mensen die te lui zijn om een stukje te lopen, of is het gewoon de nieuwe hype? Ik heb nog wel eens gedacht dat het leuk zou zijn om met een drone te werken, maar eerlijk gezegd zie ik maar weinig drone filmpjes die iets toevoegen aan al die andere drone filmpjes die ik al zag. Ik houd het wel bij mijn oude vertrouwde spiegelreflex.

Ik loop zelfs tot buiten het bereik van de uit de zandduintjes aangestuurde drones. Het door water volgezogen zwarte strandzand zuigt aan mijn voeten. Iedere stap is een zware stap. Even wordt het water uit het zand geperst, zakt mijn schoen een stukje weg en komt met het geluid van een zuignap die loslaat weer vrij.

Om de perfecte spiegeling te pakken moet ik zo nu en dan een paar centimeter het water in waden. Dan moet ik mijn camera op statief opstellen, en dan moet ik even wachten tot het water weer tot rust gekomen is en kan de foto gemaakt worden. Gelukkig zijn mijn schoenen nog behoorlijk waterdicht, en kom ik weer met droge voeten terug op het zwarte zuigende zand.

In de verte zie ik wat eenzame zandduintjes liggen. Ik zet koers naar de duintjes die waarschijnlijk nog maagdelijk zijn. Ik loop er eerst in een grote boog omheen om op die manier te voorkomen dat ik mijn voetsporen hier achter laat. Terwijl ik dit tik denk ik aan de slogan: “leave nothing but footprints take nothing but memories” Misschien moet er nog een clausule bij over waar je die “footprints” dan achterlaat en waar niet.

Ik maak fotografisch gebruik van het zandduintje en loop verder. Verder tot ik op een stukje strand loop met een flinterdun laagje water erop. De perfecte spiegeling voor de mooie bergrug, Vestrahorn.

Op de terugweg naar de auto wordt mijn oog getrokken naar een ongeveer 1 meter hoog paaltje. Zomaar midden in het niks staat nogal doelloos een zwart paaltje. Nou ja doelloos? Ik vind het een briljant paaltje voor een foto. Ik maak er een paar met steeds een net iets andere uitsnede en kijk tevreden naar deze creaties. Dan draai ik me om naar de Vestrahorn, en vraag me af welk onderwerp ik tot nu toe eigenlijk het boeiendst vond… 1-0 voor het paaltje dan maar.

Ik ben klaar, maar de dag is nog niet voorbij. Ik laat de Vestrahorn achter mij en rijd weer richting het westen. Op zoek naar de “eenzame” plekjes sla ik af naar de gletsjer tong Hoffelsjokull. De laatste keer dat ik hier was moet in 2011 zijn geweest. Toen was het hoog zomer. Nu is het herfst, en dat geeft een totaal ander beeld en gevoel aan het landschap. Rood, goud, bruin, groen, van de planten, afgewisseld door het zwart van de stenen, wit van de sneeuw en het lichte blauw van het ijs.

Het meertje voor de gletsjertong is bedekt door een minuscuul dun laagje ijs. Het laagje ijs weerspiegelt de blauwe kleur van de hemel waardoor het troebele bruine water wat je hier normaal gesproken vind nu onzichtbaar is.

Zo stop ik onderweg naar het westen ook nog even bij de Heinaberg gletsjer. Ook weer zo’n onontdekt stukje IJsland waar je je nog een met de natuur voelt. De omliggende bergtoppen zijn wit van de sneeuw, en ook hier probeert zich een laagje ijs te vormen. De witte bergtoppen spiegelen zich op de plekjes, waar het ijs het water nog niet in zijn greep heeft.

Ik heb nog een lange weg te gaan vandaag en blijf hier eigenlijk niet lang genoeg. Ik wil niet te laat aankomen in het hotel en neem me voor het Jökulsárlon maar voorbij te rijden. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De ondergaande zon zet de wolken in een rood licht terwijl het zwarte strand is bezaaid met grote brokken ijs. Ik laat me makkelijk verleiden de auto aan de kant te zetten en mezelf naar het strand te spoeden waar al die mooie creaties in de branding wachten om door mij op de foto gezet te worden. Ik blijf net zo lang tot de laatste kleuren door de zon uit de wolken zijn gewrongen. Een paar minuten terug wemelde het hier nog van de fotografen. Met het verdwijnen van de kleuren uit de lucht, verdwenen de fotografen van het strand. Slechts een enkeling heeft besloten nog wat langer te blijven. Ik blijf ook nog heel even hangen, tot het moment waarop ik besef dat het wel weer mooi was voor vandaag. Het was een waardevolle dag met veel moois in mijn blikveld.

Mijn laatste beeld van de dag doet een beetje schilderachtig aan. Technisch gesproken misschien niet de beste plaat van de dag, maar bij het zien van het resultaat krijg ik een fijn gevoel.

Na een goede nachtrust stap ik weer opgewekt in mijn auto. Nog 300 kilometer voor de boeg tot Egilstaðir. Dat wil zeggen dat ik het vandaag rustig aan kan doen. Zo maak ik eerst nog een praatje met een paar andere hotelgasten en geniet ik rustig van een uitgebreid ontbijt voordat ik mijn spullen in de auto laad en vertrek.

De ruitenwissers hebben moeite om de ramen droog te houden, maar in de auto blaast de verwarming, staat de stoelverwarming op hoog, en galmt mijn favoriete muziek uit de spiekers. En ik, ik zing keihard mee. Er is toch niemand die me hoort.

Zo verstrijken de eerste kilometers niet noemenswaardig. Pas als ik Höfn voorbij ben zie ik een waarschuwingsbord voor de regio Hvalnesviti. Wind tot 19 meter per seconde. Bijna windkracht 9 dus. Dat wordt opletten, en rijden met twee handen aan het stuur.

Niet veel later zing ik een toontje lager, en concentreer ik mij vooral op het op de weg houden van de auto. Vooral als er tegenliggers komen, en tegelijkertijd zo‘n windstoot tegen je auto aan slaat moet je even alle zeilen bijzetten om op de weg te blijven. Zo breed zijn die wegen hier nu ook weer niet.

Ergens in deze regionen moet een voor mij nieuwe waterval, de Skutafoss liggen. Zonder bijrijder is het iets lastiger om de juiste afslag te vinden. De juiste locatie staat in mijn hand GPS, maar het aflezen van dat schermpje is op dit moment geen optie. Dan zie ik in de verte een waterval liggen die wel enige gelijkenis vertoont met het plaatje dat ik een tijdje geleden voor ogen kreeg.

Ik rijd een smal gravel weggetje in waarvan ik vermoed dat het mij naar de Skutafoss zal leiden. De weg is erg slecht, maar gelukkig niet erg lang. Ik ben dan ook blij als een paar rotsen midden op de weg het einde van de route aangeven. Vanaf hier moet ik lopen. De wind raast met geweld om mijn auto heen. Voorzichtig open ik het portier en stap naar buiten. Uit de kofferbak grijp ik mijn fotorugzak en begin ik aan de korte wandeling.

Aan weerszijde van de rivier ligt een hoge berg. De wind wordt tussen deze twee bergen in enorm versterkt. De paar regendruppeltjes tussen de wind in deren mij niet. Ik geniet van de wind die hard door mijn haren waait. De wind die mijn capuchon van mijn hoofd blaast. De wind die zo nu en dan de lucht uit mijn longen steelt. Vlak bij de waterval loopt het pad enigszins naar beneden. Een geluk voor mij, want ondanks dat ik enorm geniet van de wind geniet ik ook van de momenten dat die wind even helemaal wegvalt.

Als kers op de kaart is er bij de waterval nog uitstekende beschutting. Een grot die hier waarschijnlijk duizenden jaren geleden met het terugtrekken van de gletsjers al is ontstaan. Uit de wind, onder moeder natuurs paraplu onderzoek ik de opties voor het maken van “de” foto.

Als ik denk “de” foto te hebben gemaakt wandel ik terug naar de auto, maar niet zonder onderweg nog wat plaatjes te schieten. Daarna stel ik mij en de auto weer bloot aan de elementen als ik terug ben op de weg naar Egilsðadir.

Langzaam neemt de winter de plaats van de herfst in. Hoog in de bergen ligt al een mooie laag sneeuw waar hier en daar de zwarte rotspunten nog doorheen priemen. Een duidelijker contrast van zwart/wit zul je hier niet vinden. Ik geniet van de mooie vergezichten, en kan het niet laten om zo nu en dan de auto even te parkeren, uit te stappen en te genieten van het prachtige landschap.

De waterval van Fossadalur wil ik eigenlijk overslaan. Ik heb hier een paar jaar terug met heel mooi licht een paar mooie opnames kunnen maken. Dat kan ik met de huidige lichtomstandigheden niet verbeteren. Ik wil voorbijrijden aan de afslag, maar zowel mijn linker hand als mijn rechtervoet hebben buiten mijn hersenen om een complot gesmeet. Terwijl de ene plots de richtingaanwijzer aanzet, trapt de ander het rempedaal in. Of ik nu wil of niet, ik moet de afslag nemen, en eerlijk gezegd ben ik daar ook niet rouwig om.

Voor mij ligt en een mooie waterval, en de mooie taak om er nu eens anders naar te gaan kijken. Ik bestudeer het watergeweld van boven naar beneden, en van links naar rechts en zie mogelijkheden om het dit keer anders te doen. Kijkend door de zoeker zie ik meteen mijn wow-momenten. Ik schiet een paar foto’s, en keer tevreden terug naar de auto. Nog een uurtje, en dan ben ik in Egilstaðir. De glimlach op mijn gezicht blijft de rest van de rit gewoon zitten.

De ochtend verloopt voor een groot deel zoals de vorige ochtend. Buiten is het donker en valt er van tijd tot tijd regen. Soms zie je de Bláfjall wel, en soms weer even niet. Alleen dit keer ben ik strijdvaardiger dan gisteren. Ik mail, bel en app zowat mijn hele kennissenkring in IJsland in de hoop dat ze kunnen helpen mijn project dat net zo vast ligt als de walvisvaarders van gisteren weer los te trekken.

Met een tevreden gevoel, evalueer ik de vorderingen van deze ochtend, en besluit om het resultaat niet af te wachten, maar er gewoon weer op uit te trekken. Mijn fotospullen staan klaar, de accu’s geladen, het lunchpakket ingepakt, er is niets wat mij nu nog kan tegenhouden. Behalve natuurlijk een positief bericht. Ik check mijn mail, app en telefoon. Niets… Dat kan natuurlijk ook niet zo snel, maar een mens mag dromen. Toch?

Niet veel later rijd ik weer door het Hvalfjörður, waarvan ik zo langzaamaan iedere bocht en waterval wel kan dromen. Boven het Brynjudalur hangt een bui, maar ik heb nu met mezelf afgesproken dat geen bui mijn tegen zal houden. Die afspraak wil trouwens niet veel zeggen. Het zal niet mijn eerste afspraak met mezelf zijn die ik toch niet nakom.

Nog even genieten van de warmte en muziek

De auto staat al op zijn plaats. Nu nog de contactsleutel omdraaien en uitstappen. Er zijn veel goede redenen om dat niet te doen. Neem bijvoorbeeld de stoelverwarming, de heerlijke muziek van Radiohead (I Promise) en binnen de veilige portieren van de auto waait geen wind. Te oordelen aan het schudden van de auto is dat buiten wel anders.

Bij het wegsterven van de laatste noten van “I Promise”, draai ik resoluut de contactsleutel om, want ik hoef slechts de eerste noten van het volgende nummer te horen om het uitstappen toch weer even uit te stellen. Even later sta ik buiten en trotseer ik de elementen. Geheel routineus gooi ik mijn rugzak over mijn schouders, gooi de deur van de auto dicht en duw op het knopje waarmee het vehikel aan alle kanten wordt gesloten. Als bevestiging van dit door ons als normaal gevonden wondertje klappen langzaam de spiegels van de auto naar binnen als teken dat de auto in volledige rust is wedergekeerd.

Verdwalen, of verkeerd lopen

Ik loop eerst maar naar het bord waarop zich een kaart van de omgeving bevindt. Op de kaart bevinden zich ook vele paden, maar niet een ervan leidt in de richting van het door mij bedachte einddoel, een waterval. Ik vind een pad dat niet op de kaart staat, maar ongeveer de goede richting in lijkt te gaan, en besluit dat pad maar te gaan volgen. Niet voor lang trouwens, want het pad houdt al snel op te bestaan en wordt ruw onderbroken door een dikke laag modder.

Ik keer terug op mijn schreden en sla een ander pad in. Het pad is moeilijk te volgen, maar niet veel later sta ik toch hijgend en wel op een mooi uitzichtpunt waarvandaan ik de waterval kan zien liggen. Forse regenwolken trekken over het deel waar ik heen wil wandelen. Soms breekt daar ook de zon door wat alles in een adembenemend mooi licht plaatst. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik het appartement achter mij heb gelaten en nu getuige ben van dit mooie stukje IJsland.

Het geeft me afleiding, al betrap ik mezelf er ook regelmatig op dat ik vaak in gedachte, maar soms zelfs hardop, mopper op de hele situatie. Gelukkig ben ik hier alleen, want ik besef me best dat ik vandaag geen leuk gezelschap ben. Vandaag ben ik een combinatie van frustratie en verwondering. Een vreemde gewaarwording.

Ik ben intussen aangekomen bij iets wat het einde van het pad lijkt te zijn. Aan alle kanten gaan wel wat schapensporen uit, maar niets wat nog maar op een door mensen belopen wandelpad lijkt. Ik volg een paadje dat ongeveer de richting in gaat waarheen ik wil, en loop mezelf vast op een dichtbegroeid bos van kromgegroeide berkenboompjes. Ik heb geen zin om weer terug te keren, dus besluit ik dwars door het bos te wandelen. Wandelen is dan een groot woord. De kromgegroeide takken zitten zo in elkaar verstrengeld dat het vrijwel onmogelijk is om er door te komen. Als de takken oren hadden zouden ze waarschijnlijk vanzelf wijken bij het horen van mijn gevloek. Op dit moment is het de frustratie die mij leidt.

Opsparen van fotomomenten is een slechte eigenschap

Gelukkig kan ik over de boomtoppen heen kijken en weet zo dat het niet ver meer is tot de rand van het bos, of het volgende bos. Na een tijdje kruis ik een redelijk te volgen schapenpad. De zon is ondertussen weer gaan schijnen en ik betrap mezelf erop dat ik aan het zingen ben. Blijkbaar heb ik het nu naar mijn zin, want als ik gelukkig ben begin ik vanzelf te zingen. Mijn omgeving zal blij zijn dat ik niet altijd gelukkig ben, maar hier is niemand die er zich aan stoort.

Onderweg zie ik verschillende goede fotomomenten, maar omdat ik niet weet hoever het nog tot is de waterval is, besluit ik die momenten op te sparen voor de terugweg. Met al dat moois ga ik het op de terugweg nog druk krijgen. Ik vind het belangrijker om voor het donker het dal weer uit te zijn, want het pad is in het donker zeker niet te volgen. Ik heb me dan ook voorgenomen om uiterlijk om 16:00 uur om te keren.

Bij een kleine doorwading besluit ik even te stoppen om wat te drinken. Ik reik met mijn hand naar de waterfles, maar grijp in het niets. Ik voel nog eens opnieuw, maar de fles ben ik kwijt. Nu is hier natuurlijk voldoende water, maar ten eerste drinkt het fijner uit zo’n fles, en ten tweede ligt er nu ergens een stuk plastic in dit mooie stukje natuur. Ik voel er niets voor om terug te gaan om de fles te zoeken. De kans dat ik die terugvind door het bos met de kromme takken is vrijwel nul.

Met de haven in zicht…

Voor het einde van de wandeling strand mijn poging om de waterval te bereiken. Ik weet dat het niet meer ver kan zijn, maar het snelstromende, ijskoude en diepe water van de rivier maakt het geholpen door steile wanden onmogelijk om verder te gaan. Het is bijna 16:00 uur en dus ook tijd om aan de terugweg te beginnen.

Nog eenmaal kijk ik om, of er een mogelijkheid is bij de waterval te komen, maar ik besef dat ik mij gewonnen moet geven.

Met een ontevreden gevoel draai ik om en aanvaard ik de terugweg. Ik neem me voor om me dan maar te richten op de mooie plekjes die ik onderweg hierheen tegenkwam. Bij een veldje met lange sprieten bruin gras steken enkele grijze stenen met daarop knalgroen mos mooi af tegen de omgeving. Een mooi plekje om te stoppen. Ik leg mijn rugzak op de grond, rits hem open en wil mijn camera pakken.

Een moment van paniek

Een felle pijnscheut schiet door mijn rug. Nee… Niet hier, niet ver weg van alles, niet op een onbekende plek, en zeker niet op een plek waar ik nog geen andere sterveling heb gezien. Ik ken het gevoel. De eerste keer dat ik dit kreeg kon ik een week niet lopen, laat staan mijn bed uit komen. Binnen een fractie van een seconde dwing ik mezelf in een ontspannen houding. Je zelf dwingen te ontspannen klinkt gek, maar geloof me, het kan.

Voorzichtig probeer ik in te schatten wat nog wel kan en wat niet. Ik voel hoe mijn rug langzaam stijf wordt. Als ik nu 112 moet bellen om me hier te evacueren, dan gelooft niemand me, en dat heeft alles te maken met mijn boekproject waaraan ik hier werk. 112 Bellen is dus eigenlijk geen optie. Knietje voor knietje, ja ik zit op mijn knieën, schuif ik iets dichter naar mijn rugzak. Uit een van de vakjes tover ik een pillendoosje tevoorschijn. Voor noodgevallen heb ik altijd wat bij. Ik begin met een Voltaren tablet, dan een Oxazepam gevolgd door een paracetamol. Een ontstekingsremmer, een spierverslapper, en een pijnstiller. Mijn waterfles was ik al kwijt, en ik ben te ver weg van de stroompjes met water. Ik vul mijn mond met speeksel, gooi de tabletten naar binnen, kauw ze stuk en slik ze door. Mensen die vaker deze pillen slikken weten dat “Gadverdamme” een understatement is. Als troost pak ik maar meteen een powerbar die ik als noodrantsoen in mijn rugzak heb zitten. En ja, er is ook nog plek voor fotospullen.

Langzaam begin ik mijn spullen terug in de rugzak te stoppen en de ritsen te sluiten. De rugzak heeft wel een goed ding. De heupgordel. Ik weet mijn rugzak om mijn rug te krijgen en trek die heupgordel flink aan. Mijn rugspieren krijgen hierdoor wat rust, en ik word in een rechtere houding gedwongen. Langzaam sta ik op en zet mijn eerste stappen. Die doen pijn. Strompelend loop ik in de richting van de auto. Zo nu en dan als ik misstap schiet er een pijnscheut door mijn rug. Even stoppen, bijkomen en doorlopen.

Doorgaan is de enige optie

Het gevaar van alleen wandelen in een verlaten gebied. Hier kunnen kleine dingen grote gevolgen hebben. Het stelt mij gerust dat mijn “room mate” weet waar ik uithang. Als ik vannacht niet thuiskom zal ze best de hulptroepen inschakelen. Ik heb een noodrantsoen bij me, net zoals een aluminium slaapzak en een zaklamp. Eén nachtje zal ik het hier best wel uithouden. Mijn telefoon zal me hier trouwens weinig diensten bewijzen, het ding heeft geen bereik.

Zo af en toe zakt een been plots verder weg in de grond dan waarop ik had gerekend, en verlies zo keer op keer mijn evenwicht. Onder het hoge gras zitten soms diepe kuilen. De beste oplossing op dit moment is me dan volledig te ontspannen en te laten vallen. Als ik probeer overeind te blijven is de kans groot dat het helemaal mis gaat met mijn rug.

Een mantra

In de auto ligt nog een fles water, in de auto ligt nog een fles water. Ik begin dorstig te worden, erg dorstig. Ik kan alleen niet de rivieren of stroompjes bereiken om het heerlijke water te kunnen drinken. Doorlopen naar de auto, daar kan ik drinken. Het zijn vervelende gedachten, maar het leidt wel af van de pijn.

En dan zie ik op enkele tientallen meters voor mij mijn waterfles liggen. Een moment van geluk. Langzaam zak ik door mijn knieën om de fles op te tillen. Ik ben nu volgens mij net zo gelukkig als iemand die net een grote geldprijs heeft gewonnen. Ik zet de fles aan mijn lippen, en slok het water gretig naar binnen.

Met hernieuwde energie loop ik verder naar de auto waar ik aankom als het bijna donker is. De rugzak gaat op de achterbank, en ik laat mezelf in de bestuurdersstoel zakken. Ik draai de contactsleutel om en voel binnen een paar seconden hoe de stoelverwarming mijn rug begint te verwarmen.

Uit de radio klinkt de volgende track van Radiohead, “Man of War”.

In de ochtend heb ik al verschillende keren aanstalten gemaakt om uit het appartement te vertrekken. Steeds weer gaan de hemelsluizen open en zie ik er maar vanaf. Als het gekletter van de regen tegen de ramen even stopt kijk ik naar buiten. De zon priemt even door de wolken heen en tovert een schitterend dramatisch licht tevoorschijn. Ik kan wel blijven wachten op beter weer, maar mooier licht? Dat komt waarschijnlijk toch niet.

Ik gooi mijn rugzak over mijn schouder, trek de deur achter mij dicht en ben onderweg naar de Trollafoss.  Op de kaart heb ik precies opgezocht waar ik het beste mijn wandeling kan beginnen, en die coördinaten staan ingesteld in mijn navigatie. Die navigatie brengt me tot aan een bord met daarop de tekst: “Einkavegur”, Privéweg. Mijn kaart leert me dat ik nog wel een stukje verder kan rijden en dan de volgende afslag kan nemen. Vol goede moet rijd ik verder om bij de volgende afslag zo’n zelfde bordje te vinden.

Ik stop bij een boerderij om te vragen hoe ik bij de Trollafoss kan komen, en het blijkt dat ik al heel dicht bij de start van de wandeling ben. Ik kan de auto zelfs laten staan en de laatste kilometers van hieraf lopen.

Niet weer een nat pak

Een blik op de lucht is genoeg om te besluiten mijn regenpak, muts en handschoenen een prominente plek in mijn rugzak te geven. Voor de winterjas is het nog te warm. Tijdens een wandeling heb ik het liever net een beetje te koud dan een beetje te warm. Als je comfortabel warm aan een wandeling begint, betekend dat meestal dat je oververhit en bezweet raakt, en dat is vele malen meer vermoeiend dan het te koud hebben.

Ik ben op weg naar iets nieuws, dus mijn tempo ligt hoog. Niet alleen door mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende, maar ook door het naderend onheil dat in de vorm van een erg donkere wolk met mij mee “wandelt”.

De zon kleurt de bergen voor mij in zo’n mooi herfstpallet dat ik mij afvraag waarom ik hier als enige wandel. Op sommige delen moet ik moeite doen het goede pad te volgen. Ik vind dat een goed teken. Zolang ik de kloof waarlangs ik wandel niet te ver uit het oog verlies moet ik goed uitkomen.

Een heerlijk gevoel van alleen op de wereld

Waarschijnlijk is dit wat in de volksmond “van de gebaande paden” heet. Zo nu en dan ontkom je er niet aan om door enkeldiep modder te banjeren. Soms moet je een stuk terugkeren in je voetsporen om het gevoel te houden op de juiste route te lopen. Een minuut geleden liep ik nog langs een kloof, en plotseling loop ik op gelijke hoogte als de rivier. Dat kan maar een ding betekenen, ik ben de waterval voorbij gegaan.

Ik keer weer terug in mijn voetsporen en zie ver onder mij de waterval, o zo dicht bij en tegelijkertijd zo ver weg. Ik zoek naar mogelijkheden om naar beneden te komen, maar zie ze niet vanaf hier. Ik loop langs de rand, niet te dicht langs de rand, terug langs de kloof en vind even later een steil pad naar beneden. Het kan niet anders dan de juiste weg zijn.

Voorzichtig stap ik naar beneden, waarbij alleen het laatste stuk handen en voetenwerk is. Vlak bij de waterval staan twee vissers. De ene met een knalgele en de andere met een vuurrode muts. Die gaan het goed doen op mijn foto… Als ik zoek naar een goed standpunt voor mijn foto, hoor ik een harde Hee. Een hee met een toon die niets aan de verbeelding overlaat. Ik weet niet wat, maar ik doe iets enorm fout.  Ik kijk op, en uit de bij de Hee horende handbewegingen kan ik opmaken dat ik meer naar de kant moet.

Een geval van zelfverdediging

Ik wil natuurlijk niet het plezier van de vissers bederven en loop voorzichtig een beetje naar de zijkant van de rivier. Het is blijkbaar niet genoeg, want de rood gemutste visser legt zijn hengel neer en komt naar mij toe gelopen. Hij kijkt nogal woest en komt met grote stappen dichterbij. Ik spring in mijn beste verdedigingshouding die op deze situatie van toepassing is. De brede glimlach, en zeg, “Hey how are you?”. Het helpt, mijn glimlach heeft roodmuts ontwapend, en we hebben een kort gesprek over hun visserij, en mijn fotografie. We besluiten het gesprek met wederzijds respect, ik mag met enige restricties, nodig om zijn vissen niet te verjagen, mijn foto’s maken. Ik geef hem een hand en doe mijn best zo goed mogelijk op de achtergrond te opereren. Ik kan wel niet alle foto’s maken die ik graag zou willen maken, maar ik wil ook zeker niet de dag van de vissers verpesten door hun vissen de stuipen op het lijf te jagen.

Ik denk bijna klaar te zijn met mijn foto’s als de lucht wel heel erg snel betrekt. Ik heb mijn regenjas net aan als ik de hagelstenen op mijn capuchon hoor vallen. Snel trek ik ook nog mijn regenbroek aan. Zodra ik goed bewapend ben tegen de omstandigheden dringt de zon zich weer tussen de wolken en is het met de hagel ook weer gedaan.

Voor de zekerheid loop ik nog even met mijn regenpak terug langs de kloof, maar besluit al snel dat het mij te warm wordt zodat de regenkleding weer in mijn tas verdwijnt.

En zo eindigt ook deze dag met een “Not A Highlight”.