Menu Sluiten

Aan het Jökulsárlón

Het ijsbergenmeer Jökulsárlón blijft tot de verbeelding spreken. Niet alleen voor mij, ook voor Hollywood getuigen het aantal films dat hier in het verleden is opgenomen.

Vandaag wordt een dag met wat opklaringen verwacht. We rijden door een dik pak sneeuw waar ik ondanks 4×4 en spikes onder de banden toch wat voorzichtig in acht neem. Ook een 4×4 die gaat schuiven schuift gewoon door. Rustig rijden is dus het devies.

Het weer verbeterd met iedere kilometer die we het meer naderen. Deze dag kan dus eigenlijk bij voorbaat al niet meer stuk. Tenminste dat is wat ik dacht totdat we over de brug van de Jökulsá a Breiðamerkursandi rijden.

De vlakte aan de oostelijke kant van het strand staat vol vrachtwagens. “Pegasus” en “Closed” staat op de bordjes die ik nog net in mijn ooghoeken kan zien. Balen natuurlijk, want al van afstand zie ik de grote blauwe brokken ijs op dit stuk strand liggen.

Nou ja, het meer is groot, en aan de westzijde is ook nog een stuk strand, dus fotoplekjes zijn in voldoende mate aanwezig. We beginnen maar meteen met het fotograferen van de schotsen in het meer zelf. Een kleine wandeling over de eerste bergen brengt ons bij een flink aantal zeehonden die op een ijsschots een uiltje knappen. Voor mijn 200 mm liggen ze eigenlijk een beetje buiten bereik, maar kijken naar deze prachtige beesten is ook mooi.

Ik wandel over de brug naar de westzijde als een man met een quad komt aanrijden. Hij vraagt mij of ik naar het strand wil lopen. Als ik dat bevestig zegt hij mij dat dat niet kan, want het strand is gesloten. Ik loop naar hem toe om uitleg te vragen, maar hij geeft gas en is alweer op weg naar het strand om daar tegen iedereen te vertellen dat ze moeten maken dat ze wegkomen.

Een stuk verderop parkeert hij de quad. Ik zie dat het hem niet lukt iedereen van het strand te verwijderen. Ik besluit eens te gaan peilen wat er echt aan de hand is. Hij legt me uit dat ze de andere zijde van het strand hebben afgehuurd voor het opnemen van de BBC serie Fortitude. Deze locatie moet een stukje Spitsbergen voorstellen, en voor het shot wat ze nu willen maken filmen ze in de richting van dit stuk strand. Nu geeft hij aan dat ze aan 20 minuten genoeg hebben, als iedereen maar even het strand wil verlaten.

Ik bied hem aan te helpen de mensen van het strand te krijgen. Hij aanvaard mijn hulp, en even later hebben we het strand schoon en kan de shoot beginnen. Na 20 minuten en 2 takes is het inderdaad klaar, en hij bedankt me voor de hulp. Hij kan tevreden terug naar de set, en wij kunnen met zijn alle het strand weer “innemen”.

Het licht aan het strand is vandaag niet echt spectaculair. Ik besluit mijn geluk een stukje verderop te proberen en vind regelmatig leuke motieven om vast te leggen. De sneeuw in combinatie met de lichte lucht en de zwarte rotsen die hier en daar door de sneeuw priemen maken het landschap bijna grafisch. Met zorg zoek ik mijn composities uit en loop tevreden en breed grijnzend door dit mooie landschap.

Tijdens de terugweg naar het hotel strekken we de benen even bij het turfkerkje Hofskirkja, en bij Sandfell bij “de eenzame boom”. De sneeuw is hier nog geheel maagdelijk. Teken dat wij hier vandaag de eerste bezoekers zijn. Gezien het tijdstip waarschijnlijk ook de laatste van deze dag.

In de avond is de hemel bijna geheel helder. De noorderlicht verwachtingen zijn laag, maar dat wil niet zeggen dat je geen mooie nachtfoto’s kunt maken van de Svínafelljökull in een decor van duizenden sterren.

Met het blote oog is het noorderlicht niet waarneembaar, we zijn dan ook aangenaam verrast als we de resultaten zien van de eerste 20 seconden belichting. Het noorderlicht doorkruist de Melkweg. Het enthousiasme om te fotograferen groeit enorm. Als zo nu en dan een vallende ster de hemel overschiet wordt het enthousiasme alleen nog maar groter.

Een vallende ster is zelfs zo helder dat we eerst niet kunnen geloven dat het hier om een vallende ster gaat. Alsof de duvel ermee speelt is dit net het moment waarop mijn camera staat te rekenen om de 20 belichtingsseconden te verrekenen met de ruis op de sensor. Van alle camera’s is er slechts 1 die het fenomeen weet te vangen, maar in het enthousiasme wordt de camera aangestoten zodat deze foto niet helemaal scherp is.

Het mag de pret niet drukken. Langzaam dooft het noorderlicht nog verder uit en wij keren terug naar het hotel. Ik wil net een plek aan gaan wijzen van waaruit je het noorderlicht kunt fotograferen mocht het zich vanavond nog aandienen als een helder licht vanachter de bergen begint te schijnen. Het noorderlicht is terug. We snellen naar de plaats waar we kunnen fotograferen. Ik stel snel mijn camera in met als extra dat hij 8 opnames mag maken van ieder 30 seconden, en snel dan terug naar het hotel om iedereen van onze groep die net de warmte van de kamers heeft opgezocht weer naar buiten te krijgen. Niet veel later staan we met zijn allen te kijken naar het prachtige schouwspel dat zich hoog boven ons afspeelt.

Skaftafell

Wie Skaftafell zegt, zegt Svartifoss. De Svartifoss wordt de eerste bestemming van deze dag. Het eerste deel van de wandeling gaat erg goed, maar op de plek waar het pad naar beneden afbuigt ligt een dikke laag ijs. Voorzichtig aftastend hoe glad het is beweeg ik langzaam naar beneden. Het venijn zit hem in de staart, en bij de laatste meter ga ik onderuit. Gelukkig zijn de overige mensen van de groep geen van alle snel genoeg om dit voor mij vernederende moment vast te leggen. Nog voordat de camera’s in de aanslag zijn sta ik alweer op mijn twee benen.
Iets voorzichtiger dan ik het deed dalen de medefotografen ook af. Als we met drie man sterk onder aan de glijbaan staan lopen we eerst verder naar de waterval. Hier valt de gladheid mee. Ik laat mijn spullen achter en loop terug om te kijken of ik wat hulp kan bieden.
Een kwartiertje later staan we allemaal bij de waterval en proberen we allemaal op eigen wijze deze kleine maar bijzondere waterval middels de lens te vangen.

De weg terug gaat een stuk lastiger. Het is alsof het pad nog gladder geworden is. We moeten alle zeilen bijzetten en elkaar helpen om over het meest gladde stuk te komen. Handen, benen en statieven worden ingezet om iedereen weer boven te krijgen. Wordt een foto niet altijd een stuk mooier als je er meer moeite in hebt moeten stoppen?

De wandeling naar de Skaftafelljökull wordt ieder jaar weer wat langer maar blijft ook altijd de moeite waard. Kruiend ijs ligt aan de rand van het meer en levert een mooie voorgrond voor de imposante gletsjer.

Later die dag gaan we naar de Svínafelljökull. De eerste verrassing bij deze gletsjer is het patroon van sneeuw en ijs in het meer voor de gletsjertong. Een bijna kleurloze Mondriaan ligt aan onze voeten.

De tweede verrassing is het blauwe ijs tussen de besneeuwde bergtoppen. Een bijna grafische afbeelding van de gletsjer ligt voor ons. Je krijgt bijna de neiging het hele geheugenkaartje vol te schieten met alleen dit uitzicht.

Voorbij het onderste deel van de gletsjer ligt een imposante steile helling bestaande uit eeuwenoud ijs. Helaas is hiervan door de nevel bijna niets te zien. Af en toe wordt door de wind een deel van de nevel weggeblazen en krijgen we een vage indruk van hoe groot die wand werkelijk is.

Als fotograaf moet je natuurlijk altijd die extra inspanning leveren om tot de mooiste plaatjes te komen. Dat je daardoor zo nu en dan door een bijna 1 meter dikke laag sneeuw moet ploeteren is geen reden om te klagen, maar gewoon alledaags werk voor een goede fotograaf.

We rijden terug naar het hotel, waar enkele fotografen de warmte van de hotelkamer opzoeken en andere voor nog een extra wandeling gaan naar het meer aan de voet van de Svínafelljökull. We laten ons door de donkere dreigende lucht en de koude wind niet ontmoedigen en fotograferen er gretig op los. Het is al bijna donker als we weer terugkeren bij het hotel.

Sneeuw, heel veel sneeuw

De dag begint somber. De zon laat zich niet zien, en er staat een koude harde wind. We zijn nog maar een klein stukje op weg als het begint de sneeuwen. Tegen beter weten in neem ik de afslag naar Dyrhólæy. Het is de eerste fotostop van deze dag, maar gezien de weersomstandigheden ben ik bang dat er weinig te fotograferen valt.
Het valt niet mee om je camera stabiel te houden. Zelfs met statief is het oppassen geblazen, want iedere windstoot kan je statief zo tegen de grond gooien.
Het duurt dan ook niet lang voordat we allemaal weer in de bus zitten en verder gaan. We hoeven maar een paar kilometer te rijden, maar door de sneeuw en het wel zeer beperkte zicht komen we niet zo snel vooruit. Het zicht is vaak niet meer dan een kleine 10 meter.
Als we vlak bij Reynishverfi zijn zien we door de sneeuw een aantal paarden die dapper stand houden tegen de extreme omstandigheden. Tijd om die stoere houding van dit sterke dier op de foto vast te leggen.

Aangekomen bij het strand is de wind alleen maar toegenomen. De wind, gevangen door de Reynisfjall, blaast vanuit alle hoeken. Het zicht varieert van 1 tot soms 5o meter. De sneeuw wordt door de wind met hoge snelheden tussen de rotsen geblazen wat een surrealistisch landschap oplevert. Af en toe zie je vaag de contouren van een van onze medereizigers, maar steeds vaker zie je alleen een witte muur van sneeuw. Deze kans om op het strand te kunnen zijn laten we ons niet ontnemen.
We zijn hier op een gunstige tijd. Het water staat redelijk laag zodat de grot toegankelijk is. Het is alleen jammer dat ik van onze fotografen alleen Jan kan vinden die met mij mee naar de grot gaat. Beschut voor de wind door de grot is het redelijk fotograferen. Een enkele ijspegel siert het plafond, en heel af en toe is een van de pilaren van de Reynisdrangar zichtbaar.

Als we terug naar de bus willen gaan zie ik een krab ondersteboven in de sneeuw liggen. Ik neem aan dat hij het extreme weer niet heeft overleefd, maar als ik hem omdraai zit er toch nog beweging in zijn scharen. Als ik de bodem afspeur zien we steeds meer krabben die hun uitstapje naar deze grot waarschijnlijk niet gaan overleven

Om te tanken, de inwendige mens te versterken en de sneeuwstorm uit te zitten rijden we verder naar Vík. De sneeuwbuien worden alleen maar erger zodat ik regelmatig niet harder kan rijden dan een schamele 10 kilometer per uur. Anders gezegd, we komen terecht in een Whiteout. Een situatie van helderheid die je kunt ervaren bij een combinatie van een besneeuwde ondergrond in combinatie met een dichtte sneeuwbui waarbij alles om je heen in een gelijk helder wit veranderend waarbij de horizon verdwijnt en bodem en lucht naadloos in elkaar overgaan. Er zijn geen contouren en geen schaduwen. Je zit in een lege oneindige witte ruimte wat enorm desoriënterend werkt. Afremmen, en hopen dat als er verkeer achter je rijd ze het zelfde idee hadden.

Volgens de bediende van de benzinepomp is de situatie ongeveer 10 kilometer verderop totaal anders. Na wat te hebben gegeten en getankt gaan we dan ook vol goede moed weer op pad. Die 10 kilometer waren enigszins optimistisch weergegeven. Pas na een kleine 50 kilometer krijgen we weer een beetje zicht op het landschap.
De kleine paaltjes bij Laufskálavarða contrasteren mooi met de witte sneeuw. De gelegenheid voor een korte fotostop.

Er is weinig onderscheid te maken tussen de verschillende landschappen. Het anders mooi met groen mos bedekte Elhdraun is nu bijna aan het zicht ontrokken door een witte pak sneeuw. Het geeft wel de gelegenheid voor “andere” fotoos.

Net als we dan denken dat de volgende stop hoogstwaarschijnlijk het hotel zal worden slaat het weer enigszins om. We rijden net voorbij de waterval Þvera, en zetten de bus aan de kant. De laatste fotostop voor vandaag.

De redding

Het is nog vroeg in de avond als we naar de Seljalandsfoss reiden. Een combinatie van de door kuntstlicht verlichtte waterval met het “blauwe” uurtje moet toch wel wat aparte beelden opleveren. Als we aankomen is het schemerig. We verspreiden ons en ieder begint vanuit zijn eigen standpunt en creativiteit te fotograferen. Ik zelf begin aan de linkerzijde vlak bij de plek waar het riviertje het terrein verlaat. Als ik het na een paar opnames wel gezien heb loop ik aan de linkerzijde omhoog. Aangenaam verrast door de ijspegels aan de ballustrade van de loopbrug begin ik ook hier te schieten. Helaas is de loopbrug zelf te glad om over te steken zodat ik na enkele beelden via dezelfde weg terug naar beneden moet. Vanaf de trap zie ik Sander en Marco richting de rechtertrap lopen. Terwijl ik die richting inloop komt een man met een erg hoog tempo naar diezelfde trap gerend. Ik bedenk me nog dat dat vanwege de gladheid niet het slimste is om te doen, maar hij haalt zonder te vallen de trap en ik sla er verder geen acht meer op.

20140317-360

Na een tijdje loop ik ook de trap op, en vind bovenaan Marco en Sander die druk doende zijn de waterval te fotograferen. Ze vertellen over een man die nogal lomp voorbij kwam en hun gewoon opzij duwde. Maar even later schoof hij flink onderuit. Ik loop zelf nog een stukje verder omdat ik de lampen op de foto achter het watergordijn wil plaatsen. Al snel kom ik er achter dat dat geen optie is. De fijne nevel van de waterval heeft achter de waterval een laag van drie of vier centimeter hard en superglad ijs gecreerd. Vlak voor het punt waar het pad redelijk steil naar beneden gaat besluit ik dat ik de lamp dan maar niet achter het water moet plaatsen. Ik heb geen zin om voor die foto een schuiver te maken.

Als ik naar beneden kijk zie ik de man die zoveel haast had met zijn benen opgetrokken tegen de muur zitten. Hij is wel bezig met het maken van foto’s dus ik ga er van uit dat hij aan de valpartij niets heeft overgehouden.
Terwijl ik nog druk doende ben met het maken van foto’s gaan Marco en Sander weer via de trap naar beneden en komt Jan naar boven. Allemaal voetje voor voetje want het is spekglad.

20140317-363

Als we na een tijdje klaar zijn met fotograferen en we naar beneden willen gaan besluit ik toch nog maar eens te gaan kijken hoe het met die man gaat die daar beneden zit. Het zit me niet helemaal lekker om hem achter te laten terwijl ik het idee heb dat het niet helemaal in orde is.
Langzaam probeert de man naar boven te komen, maar iedere poging daar toe mislukt. Hij glijd steeds terug, waarbij hij gevaarlijk richting de rand gaat waar hij dan vervolgens overheen zou kunnen vallen in het ijskoude water en onder de harde watermassa van de waterval. Ik zet mijn zaklamp aan en probeer te achterhalen wat er aan de hand is. Hij zegt niet gewond te zijn, maar kan absoluut niet naar boven komen. Zijn ogen staan angstig en zijn houding straalt paniek uit.
Eerst probeer ik of ik via de wand bij hem kan komen. Het gladde ijs is echter onbegaanbaar. Het wordt onmogelijk naar hem toe te gaan en hem te helpen. Ook Jan verteld mij dat dit zeker niet zal werken en dat we er niets aan hebben als ik ook achter de waterval strand.
Ik denk in eerste intantie om 112 te bellen. Het andere alternatief zou zijn om hem bij min 5 tot min 8 de nacht achter de waterval door te laten brengen wat natuurlijk nooit een alternatief kan zijn.

Ik bedenk me dan dat de kwetsbare delen van de waterval zijn afgezet met paaltjes waartussen touwen zijn gespannen. Die touwen kunnen hier redding brengen. Ik maak het de man duidelijk wat ik ga doen, en laat mijn spullen binnen zijn zicht staan zodat hij in ieder geval zeker weet dat wij nog terug komen.

Het touw zit door gaten in de paaltjes gespannen, en aan het einpunt zit slechts een knoop die het touw op zijn plaats moet houden. Het touw is stijf door de koude en hangt vol met ijs. Wat ik ook probeer ik krijg de knoop niet los. Normaal gesproken zit er altijd een mes in mijn rugzak, maar dit keer toevallig niet. Jan ziet het probleem en heeft wel een mes, maar terwijl hij het mes haalt zie ik tussen het gras en onder het ijs een paar afgebroken paaltjes met daaraan een flink stuk touw. Ik weet het onder het ijs uit te wrikken en als ik het verder ijsvrij maak en afrol zie ik dat het zeker een meter of zes lang is. Bovendien zitten er nog stukken paal aan die het makkelijk maken om het touw in de richting van de man te gooien.

Even later zit ik vlak bij de plaats waar het pad naar beneden loopt. Ik moet erg uitkijken niet naar beneden te glijden, maar Jan probeert dat zo goed mogelijk op te lossen door mij vast te houden. Na een paar keer met het touw te hebben geworpen blijkt het toch te moeilijk om het op de goede plaats te krijgen als ik en het touw moet vasthouden, mezelf schrap moet zetten en met mijn andere hand het uiteinde van het touw vast moet houden. We wissellen van taktiek. Ik houd het touw en mezelf vast, en Jan gooit de paal in de richting van de man. Na een paar pogingen weet die man het touw te pakken en weet zich langzaam maar zeker omhoog te werken.

Het is lang geleden dat ik iemand zo dankbaar en opgelucht heb gezien als die man. Hij blijkt uit Zwitserland te komen, dus ik kan niet nalaten hem te vragen of hij de Sint Bernard met bijbehorend rum vaatje niet heeft gemist. Hij lacht als de spreekwoordelijke boer met kiespijn. Hij bedankt ons nogmaals, maar ik vertel hem dat we pas echt veilig zijn als we ook nog de trap naar beneden weten te bereiken, want ook dat stuk is nog erg glad.

Als we beneden zijn wensen we hem nog een hele goede reis, en drukken hem toch op het hart dat als hij alleen reist hij wat voorzichtiger zal moeten zijn. Wij zijn per slot van rekening niet altijd in de buurt om hem te helpen.

Tevreden met onze fotoos en ons avontuur keren we terug naar het hotel. Voor vandaag was het weer genoeg avontuur.

20140317-377

It’s an Adventure

Als je op Schiphol al hoort dat het vliegtuig een half uur vertraging heeft, begint bij mij het tellen. Na aankomst op Keflavik wil je graag de fotografen kennis laten maken met IJsland. Voor mij is er geen betere manier dan te beginnen bij het hete bronnen gebied van Krýsuvík. Maar met een half uur vertraging heb je al vrijwel geen marge meer wil je ook nog op een beetje normale tijd aankomen bij het eerste hotel. In dit geval Hotel Anna, even voorbij de Seljalandsfoss.

Aangekomen op Keflavik is de volgende hobbel het ophalen van de auto. Voor ons staat een Mercedes Sprinter klaar, en ik ben zelfs redelijk snel aan de beurt. al na 20 minuten zitten we in de auto klaar voor vertrek. Maar ik rijd geen meter voordat ik zeker weet dat alles werkt. Te beginnen met de microfoon. Het is niet bevoderlijk voor mijn stem als ik zonder microfoon mijn verhalen moet vertellen en uitleg moet geven. Dat heb ik een keer geprobeerd, en hoe hard je ook roept, achterin de bus zal niemand je verstaan.

ik pak het doosje met de microfoon, en zie dat het nummer 11 is. De alarmbellen gaan al klinken. Die heb ik de vorige keer dat ik in IJsland was terug gebracht omdat hij niet werkte. Mijn vermoeden toen was een defecte zekering. Ook dit keer blijkt het ding niet te werken. Omdat ik vanwege de microfoon niet teveel oponthoud wil hebben ren ik naar binnen in de hoop hem snel om te kunnen ruilen. Dat gaat niet lukken, want een reserve microfoon is niet voorradig. Ik laat de jongen achter de balie zien dat het enige defect aan het apparaat een zekering is, en als hij die even vervangt ik zo weer op weg kan. Helaas, op het vliegveld is zelfs na drie telefoontjes geen zekering te vinden. Ik neem het defecte apparaat mee en stel voor onderweg wel een zekering te kopen. Ik maak me snel uit de voeten en zo goed en kwaad als het kan schreeuw ik mijn instructies door de bus terwijl we naar Krysuvík rijden.

Ik zelf gebruik de stop bij Krýsuvík om mijn spullen in orde te maken, en even te kijken waar alle knopjes en palletjes van de bus voor dienen. Na ongeveer 45 minuten komen de fotografen onder de indruk terug van hun eerste kennismaking met het fantastische IJsland.

Door de vertragingen komen we om 20:30 aan bij het hotel waar we snel onze koffers in de kamer gooien en aanschuiven voor onze eerste IJslandse maaltijd van deze reis. Rond 22:30 duikt iedereen zijn bed in voor een welverdiende nachtrust. Morgen de eerste volle dag in IJsland, met op het programma de “Gouden Circel”

Dag 2

We beginnen ons fotoavontuur bij de kerk van Skalholt. Een stukje cultuur om de dag mee te beginnen is nooit verkeerd. Het weer is redelijk en dat zorgt mede voor enkele mooie platen.
De Faxi waterval blijft altijd een mooi schouwspel. Enthousiast storten de fotografen zich op het watergeweld van deze iets minder bekende waterval.

20140316-041

Onze volgende bestemming is de geiser Strokkur. Bij de Strokkur is het grote nieuws dat er voortaan entree wordt geheven. Om het wonder te mogen aanschouwen moet je 600 kronen betalen. Dat is geen kapitaal, maar het werkt eigenlijk wel op de lachspieren als je ziet hoe een en ander is georganiseerd. De meest moderne apparatuur is aangeschaft om de kaartjes te verkopen en te scannen. Daarnaast lopen buiten ongeveer 10 personeelsleden rond om kaartjes te scannen en te controleren dat iedereen wel een kaartje heeft. Dat kost natuurlijk kapitalen, zodat we ons allemaal kunnen afvragen of dit ooit iets gaat opleveren. We betalen dus niet voor het onderhoud, maar voor het personeel en de aparatuur.

Ondanks het grijze weer komen er toch fotografen met verassende beelden.

We rijden door naar Gullfoss. Het weer wordt er niet echt beter op, maar we zijn net op tijd om nog een paar foto’s te schieten alvorens het door hevige sneeuwval onmogelijk wordt om nog een fatsoenlijke plaat te maken, laat staan om buiten te blijven.

20140316-094

Tijdens de rit naar Thingvellir begint de sneeuwval echt zwaar te worden. het zicht is erg beperkt, maar het landschap is wel prachtig. Tijd voor een ongeplande tussenstop.

20140316-116

20140316-143

Bij Thingvellir gaan we eerst naar de waterval Oxarafoss. Hier nemen we zoveel tijd dat de Allmangja de kloof die eigenlijk de hoofdatractie van dit gebied is het moet doen met slechts een paar minuten bezoektijd. Moe maar voldaan zitten we anderhalf uur later aan ons tweede diner in Country Hotel Anna.

20140316-205

Dag 3

De dag begint zonnig, maar met een enorme koude wind. We hebben nog maar een paar kilomter gereden als de eerste stop zich aandient. Het uitzicht over het deeld bevroren water van de Markarfjlot is te verleiderlijk om door te rijden.

Onderweg naar de Gluggafoss stoppen we nog even voor een paar paardjes die gewillig voor ons poseren.

20140317-034

De Gluggafoss is geweldig om te zien in deze tijd van het jaar. Als met diamanten behangen schittert de waterval ons tegemoet.

20140317-129

20140317-177

20140317-200

De volgende plek waar we gaan kijken is de gletsjertong Solheimajokkull. Een uitloper van de Myrdalsjokull die in een hard tempo afsmelt. Normaal gesproken zie ik hem vaak in grijs, zwart en blauw, maar na de sneeuwval van de afgelopen dagen is het vooral wit. De weg naar de gletsjer is erg slecht. Er staan wel een en ander aan graafmachines die lijken te werken aan een nieuwe weg, maar vooralsnog hobbellen we langzaam in de richting van de gletsjertong. Natuurlijk is de gletsjer weer een stuk kleiner dan bij mijn vorige bezoek. Waarschijnlijk is hij daardoor ook beter te beklimmen. Nog nooit zag ik zoveel groepen mensen op de gletsjer. Wij blijven zelf een beetje voorraan en schieten onze plaatjes,

20140317-224

Omdat zowel het weer als de condities van het landschap het toelaten rijd ik op verzoek ook nog even naar de overblijfselen van de Dakoto die hier in 1973 een noodlanding maakte.

20140317-279

De skogafoss baad in het zonlicht, dus een regenboog ontbreekt niet. Er is weinig nevel en het is daarom makkelijk om een stuk dichter bij te komen zonder dat je camera meteen helemaal onder de nevel zit. Wel is het oppassen voor de aangevroren nevel op de ondergrond. Een laagje van 3 centimeter dik spekglad ijs zorgt dan je over iedere stap moet nadenken.

20140317-310

We sluiten het dagprogramma af met een wandeling naar nog een andere waterval, de Hvernufoss, alvorens terug te keren naar ons hotel. Ook hier is het pad erg glad, maar we slagen met een kleine delegatie om achter de waterval te komen.

20140317-342

Fotograferen van de geiser Strokkur

Erg vaak mocht ik getuigen zijn van de uitbarsting van de uitbarsting van de geiser met de naam “Strokkur” die niet ver van de beroemdste Geiser ter wereld. Geiser is eigenlijk de soort naam. Geiser is afgeleid van het IJslandse werkwoord að gjósa dat vrij vertaald spuiten of opborrelen betekend. De beroemdste geiser heet eigenlijk Stóri Geysir.

Zoals ik al zei, al vaak heb ik er gestaan, heel vroeg in de ochtend, laat in de middag, in de regen, bij ijskoude wind, geheel bewolkt maar ook bij prachtig weer.

Wat altijd opvalt is het aantal mensen dat gewapend met de camera in de hand probeert het moment van de uitbarsting vast te leggen, en de teleurgestelde gezichten als ze het moment net hebben gemist, of de foto verre van scherp is.

In de 8 tot 15 minuten dat je moet wachten tussen de uitbarstingen (al kan het soms ook slechts een minuutje of een paar seconden zijn) zie je de toeschouwers met hun camera in de aanslag klaarstaan. Al na een paar minuten zie je dan de verbeten gezichten omdat zo’n camera dan toch wel erg zwaar wordt. Van die gezichten zou je volgens mij ook een prachtige reportage op zich kunnen maken.

Maar goed, op het korte moment dat dan de aandacht verslapt barst net de geiser uit en moet je vervolgens weer afwachten op de volgende uitbarsting.

Hoe kun je het in 1 keer goed doen?

Wat heb je nodig?

  • Een handmatig te bedienen camera, bij voorkeur een spiegelreflex
  • Een groothoek lens als je niet te veel mensen voor je in beeld wilt hebben
  • Een draadontspanner
  • Een goed statief

Wat zijn de valkuilen?

  • De eerste valkuil is je autofocus. Hoe goed deze ook is, op het moment van de uitbarsting wordt je beeld plots gevuld met een gigantische in beweging zijnde watermassa. 
  • De tweede valkuil is je belichting. Je camera zal de witte waterzuil verkeert implementeren en deze als een grauw grijze massa weergeven. Je zult je belichting dus of moeten vastzetten, of van te voren corrigeren. Vastzetten is hierbij de beste optie.
  • De derde valkuil is de windrichting. Je zult niet de eerste zijn die bij het uitbarsten van de Strokkur zich plots terug vind in een grote wolk stoom, of wordt getrakteerd op een douche.

Ga als volgt te werk:

  • Zoek een mooi plekje op waarvandaan je denkt dat je de mooiste foto kan maken. Let hierbij ook op de windrichting, want op een douche ook al is die warm zit niemand te wachten.
  • Stel je statief op en plaats daarop je camera.
  • Zet je vibratie reductie uit
  • Stel je camera in op M (Manual)
  • Stel de camera in op meerdere beelden per seconde
  • Bepaal het diafragma dat je wilt gebruiken om voldoende scherptediepte in je beeld te krijgen
  • Zet je autofocus uit en stel handmatig scherp
  • Kies de sluitertijd die je een goede belichting oplevert. (Maak een testopname)
    • Zolang de lichtomstandigheden gelijk blijven zal dit een goed belichte waterzuil opleveren.
  • Afhankelijk van het effect dat je wilt bereiken zal de sluitertijd moeten worden gewijzigd. Wil je een zuil die statisch perfect stil staat zul je een sluitertijd van minimaal 1/500 seconden moeten kiezen. Als je dit niet haalt kun je de ISO waarde hoger zetten. 
  • Sluit een draadontspanner aan.

Je camera is nu goed ingesteld, en je hoeft alleen maar te wachten op het juiste moment om de eruptie of in 1 enkel beeld, of meteen in een serie vast te leggen. 

Als de weersomstandigheden mee zitten kan dit bovenstaand beeld opleveren.

Of probeer het eens met tegenlicht

 

De complete serie waaruit deze opname kwam

 

Een langere sluitertijd levert vaak een verrassend resultaat op. dit was 1/8 seconde

Een flitser zorgt voor weer een ander effect

 

Vond je het artikel leuk/leerzaam laat dan gerust een reactie achter, of deel de link op je facebook of twitter.

 

Prachtig Noorderlicht

We zijn alweer een paar dagen op weg met onze Noorderlicht fotografiereis. tot nu toe hebben we vrijwel overal geluk met zowel het weer als de omgeving. Gisterenavond kwam er ook nog eens prachtig noorderlicht aan de hemel. We stonden met 8 fotografen te kijken naar dit schouwspel, en ondertussen lieten we de camera’s zoveel mogelijk klikken om dit prachtige verschijnsel vast te leggen. Je begrijpt wel dat hierdoor het bijwerken van het blog naar achteren is geschoven. Schieten gaat voor schrijven.