Enkele uitgangspunten voor het fotograferen van de Aurora Borealis:

Vroeg in de avond, de zon was net achter de horizon verdwenen ben ik even de stad in gelopen. Een paar joggers, wat skateboarders maar vooral veel mensen die nog even met de hond onderweg waren. Ik stopte zelf bij de Hallgrimskirkja, een van de mooiere gebouwen van Reykjavik. 

De volgende dag kwamen we na een paar uur toeren door IJsland, onder andere langs Thingvellir, over Kaldidalur aan bij een van de vele wonderbaarlijke watervallen die IJsland rijk is. De Hraunfossar. Over een lengte van 900 meter stroomt het water afkomstig van de 60 kilometer verderop gelegen Langjokull onder het lavaveld door en eindigt het in de Hvita.

Vanwege een storing is op dit moment het iBook Ode aan IJsland niet te vinden in de Nederlandse iBookstore. Aan het probleem wordt gewerkt zodat het boek zo snel mogelijk weer beschikbaar is. We zullen maar zeggen dat het aan het warme weer ligt. Ter compensatie en ter afkoeling een plaatje van het strand bij het ijslandse ijsbergenmeer Jökulsárlón.

Toen ik door mijn uitgever werd benaderd om Ode aan IJsland als iBook uit te geven stond ik daar enigszins sceptisch tegenover. Ik kon me geen goede voorstelling maken van hoe het eindresultaat zou worden. 

We zijn nu een paar maanden verder, en ik kan zeggen dat ik trots ben op het resultaat. Aan het iBook zijn enkele nog niet eerder gepubliceerde foto’s toegevoegd en het ‘swipen’ geeft een nieuwe dimensie aan het lezen en doorbladeren van het boek. 

We werken nu nog druk aan een Engelse vertaling zodat binnenkort het boek wereldwijd gepubliceerd kan worden. Het Engelstalige boek zal in eerste instantie alleen verschijnen als iBook en dus alleen op de iPad te lezen zijn, maar wordt in een later stadium ook voor andere readers beschikbaar gemaakt. 

Een preview van het boek is zonder verdere aankoop verplichting nu al gratis te downloaden in Apple’s iBook store.

Bekijken in iTunes

Hoewel een aantal van de grotere gaten in het pad naar de Skaftafelljökull zijn gedicht, is er nog duidelijke schade van de recente regenval. Waar drie weken geleden het water nog naar beneden gutste hangen nu gigantische ijspegels als stille getuigen van wat hier gebeurde. Mijn oog valt op een takje waaraan een klein veertje is blijven hangen.In combinatie met de grijze lucht en de laagstaande zon vind ik het wel een onderwerp om mijn camera op te richten.

De vele stroompjes die het anders onmogelijk maken de Skaftafelljökull dicht te naderen liggen er droog bij. De aanhoudende vorst heeft de toevoer van water stilgelegd wat ons de kans geeft dichter bij de gletjser te komen, hem zelfs aan te kunnen raken. Mooie vormen en ijsformaties laten de camera’s klikken. Een zelfde ijsblok met een ander objectief of een ander brandpunt levert een totaal ander plaatje op. De waterige zon zorgt voor een interresant tegenlicht op de ijsvlakte.

Onderweg naar de Svartifoss komen we nog een oud landbouwwerktuig tegen. Hoe lang het hier staat, of het nog gebruikt wordt, of het hier staat uit nostalgische overwegingen? Ik zal het nooit weten. Wel lig ik even later op mijn buik om het tafereeltje vast te leggen. Steven, die mee is op deze reis houd mij hierbij gezelschap. Die twee mannen plat op hun buik bij een stuk oud roest geeft weer inspiratie voor een aantal andere fotografen. Dubbele pret dus.

De Svartifoss zelf wordt geflankeerd door vele meterslange ijspegels. De pegels steken mooi af tegen het zwarte basalt dat normaal gesproken het decor is van deze waterval. Terwijl we dit schouwspel fotograferen vallen zo nu en dan hele groepen ijspegels met donderend geweld naar beneden. Een mooi gezicht, maar je moet er niet aan denken dan je daar net onder zou staan.

Terug richting auto valt mijn oog op een paar verdorde stammen engelwortel. Terwijl ik de dorre planten fotografeer krijg ik het idee een paar van onze fotografen de opdracht te geven de engelwortel zo mooi mogelijk op de plaat te zetten. Later zullen we dan de verschillende invalshoeken met elkaar vergelijken. Even later zitten een aantal fotografen op hun knieën voor deze planten, en hoor ik de camera’s klikken.

 

Op de weg terug naar het hotel pikken we nog even de uitloper Svinafelljökull mee. Een van de mooiere gletsjertongen van deze gletsjer, al moet ik toch eens wat andere inspiratie krijgen voor het fotograferen van dit natuurwonder. Heel veel mogelijkheden heeft hij volgens mij niet. Natuurlijk zou je het kunnen proberen door op de gletsjer te gaan staan, maar zoals het er nu uitziet zal ik het moeten hebben van bijzondere licht omstandigheden zoals tijdens mijn vorige Ijsland reis in februari, of het feit dat de gletsjer toch steeds uit zich zelf verandert. (krimpt)

Het was vandaag niet zo’n druk programma, en het weer is goed. Een mooie gelegenheid om de wandeling die achter het hotel begint eens te gaan lopen. Vanaf het eindpunt van deze wandeling moet je een mooi uitzicht hebben op de Svinafelljökull. Het eerste stuk van de wandeling is eenvoudig, maar het venijn zit hem in de staart. Het laatste stuk is nogal stijl en bestaat uit veel los gesteente. Meer schuivend dan wandelend komen we aan bij het meer onder aan de gletsjer. Grote stukken ijs met zowel interessante kleuren als vormen liggen hier zowel op het land als tegen de kant van het meer. Sommige ijsbergen liggen meters van de kant van het meer af. Of het water stond voorheen hoger, of de brokken ijs zijn met behulp van de wind tot grote hoogte gekomen.

 

 

 

 

Als we net in onze kamers zitten loop ik even naar buiten om te controleren of het noorderlicht zich nog niet manifesteert. Even later sta ik dus op de deuren van onze gasten te kloppen. Afspraak is dat we zodra het noorderlicht te zien is we binnen 15 minuten in de auto moeten zitten. Nog geen 15 minuten later zitten we in de wagen op weg naar ons Aurora Borealis “Observatorium”. De omgeving wordt verlicht door de heldere maan die vandaag is voorzien van een halo. We staan allemaal redelijk ver uit elkaar, maar de rode en groene ledjes van de camera’s die gaan branden bij het wegschrijven van weer een foto verraden de locaties van onze medefotografen. Af en toe licht een display op en hoor ik enthousiaste geluiden van weer een goed vastgelegde botsing tussen protonen of elektronen tegen zuurstof en/of stikstofatomen hoog in de atmosfeer. Af en toe geef ik wat ondersteuning bij diegene waarbij het nog niet zo wil vlotten.

 

 

 

 

Naar het ijsbergenmeer

De dag naar het ijsbergenmeer is altijd weer een feest. Bovendien weet je nooit hoe je het aantreft. De vorige keer lag het strand vol met enorme ijsrotsen en was het meer vrijwel leeg. Nu is het meer tot de rand gevuld met ijs en is de hoeveelheid ijs op het strand een beetje karig. Gelukkig hebben we gezelschap van zeehonden, eidereenden en raven. Vooral de raven zijn in grote getalen aanwezig. Maar het mooiste blijft toch het goed gevulde meer met op de achtergrond een mooie witten gletsjer die mooi afsteekt tegen de blauwe lucht welke op haar beurt is opgesierd met stroken sluierwolken.

Na een lange rit zitten de meeste fotografen met hun ogen dicht in de bus. Als we langs Sandfell komen vind ik de gelegenheid te mooi om te laten schieten en moet ze toch terug halen uit dromenland. Waarschijnlijk was het schouwspel voor ons toch hetgeen ze van droomde of ooit van gedroomd hadden. Fotografische uitdagingen genoeg.

Als afsluiting van de dag beklim ik de kleine heuvel bij het hotel en geniet van de zonsondergang achter de Lomagnupur en de reflecties van het rode licht in de oplichtende waterplassen

We hangen nog in de lucht als we onze eerste indrukken van winters IJsland krijgen voorgeschoteld. IJsland lijkt vanaf hier een vlak en eenkleurig landschap. De bergen zijn verworden tot kleine hoopjes die alleen zichtbaar zijn door de schaduwrandjes van een al vroeg laagstaande zon. Het enthousiasme om over een paar minuten alweer op dit mooie witte IJsland te kunnen wandelen begint zich steeds meer meester van mij te maken.

Verder naar het westen wordt de hoeveelheid sneeuw steeds minder. Vanuit de lucht is het moeilijk te orienteren waar we precies zitten. De markante berg die net boven Selfoss ligt geeft weer wat houvast. Een spierwitte top, maar vanaf de flanken alleen nog maar zwart en aan de voet van de berg het bruin goude winterse IJsland.
Aangekomen bij Kevlavik is de sneeuw dan ook bijna helemaal verdwenen. Het is een mooie zonnige dag en deze dag is het dan ook zeker waard een bezoek te brengen aan Krysuvik. Ik vind het altijd een mooie kennismaking met IJsland. Het oerlandschap komt hier duidelijk naar boven, en de immense krachten die hier diep onder de grond plaatsvinden manifesteren zich op een indrukwekkende manier aan het oppervlak.

Vanaf Krysuvik moeten we nog een behoorlijk stuk rijden voor ons eerste hotel. Hotel Anna, iets voorbij de Seljalandsfoss wordt de komende drie dagen onze uitvalsbasis. Na het diner wordt er nog even wat nagepraat maar al snel ligt iedereen op een oor. Morgen hebben we een drukke dag.

Op de route naar onder andere Gullfoss en Geysir ligt het kerkje van Skalholt. Een mooie plek om deze dag te beginnen. Skalholt was vroeger het culturele centrum van IJsland en verdient alleen al daarvoor een bezoek. Het is zondag, en als we aankomen horen we het koor zingen. Helaas, er is een mis gaande dus kunnen we enkel het kerkje van de buitenzijde bewonderen en fotograferen. Dat veranderd als er even later iemand komt en ons verteld dat er op dit moment slechts wordt geoefend door het koor en dat we welkom zijn om te komen kijken. We nemen die uitnodiging natuurlijk aan. Even later luisteren we naar het koor dat mede dankzij de mooie akkoestiek van de kerk een geweldig en origineel geluid laat horen. Ik ben zelf geen kerkganger, maar geniet van hetgeen het koor ons laat horen. De mooie lichtval van de glas in lood ramen schetsen een mooi decor voor dit geheel.

Als opwarming voor wat straks gaat komen nemen we ook tijd voor het in beeld brengen van de Faxi. Een iets onbekendere maar daardoor niet minder mooie waterval. Faxi (Paardenmanen) is voor vele een eerste kennismaking met lange sluitertijd fotografie. Statieven worden opgezet, filters worden voor de lens gedraaid, en poetsdoekjes halen de steeds terugkerende waterdruppetjes weer van de filters weg. Na iedere foto moet worden gecontroleerd of het filter nog wel droog was. Een nat filter geeft een vervelend effect op je eindresultaat. Natuurlijk kan het ook creatief worden ingezet, maar dat is weer een ander verhaal.

Ons volgende doel is het geiser gebied met als enige echt werkende geiser de Strokkur. Er staat een stevige wind en de lucht is staalblauw. Voldoende ingredienten om tot een goed resultaat te komen van het fotograferen van een “Strokkur eruptie”.

Als we bij Gullfoss aankomen is de stevige wind veranderd in bijna storm. IJskoude wind vanuit de binnenlanden striemt in onze gezichten. Het is bijna onmogelijk tegen de wind in te lopen zonder dat of je capuchon of je muts van je oren vliegt. Soms zelfs beide. De nevel die vanaf Gullfoss tot bijna de parkeerplaats opwaait lijkt bijna als hagel in je gezicht te slaan. Het is zaak je camera in orde te maken met je rug naar de waterval, te wachten op een windluw moment je om te draaien en dan snel de compositie te maken en af te drukken. Vanaf het hoger gelegen uitzichpunt is het makkelijker te fotograferen, al moet je wel zorgen dat je goed schrap tegen de ijskoude wind gaat staan. Maar het uizicht is onvergetelijk.

Terwijl de wind hard aan onze Toyota rukt en probeert om ons van de weg te duwen naderen we Thingvellir. Ook een interresante plek zowel qua IJslandse cultuur als in fotografisch opzicht. We staan kort stil bij de cultuur maar gaan dan op pad voor de mooie plaatjes. Een enigzins winters landschap met ijspegels en bijna dichtgevroren riviertjes strekt zich voor ons uit. Een plek waar je wel een hele dag kunt rondlopen en steeds nieuw motieven kunt vinden. Als afsluiter van Thingvellir lopen we naar de Oxarafoss. Een waterval die prachtig over de randen van de kloof naar beneden stort. Ook hier weer veel ijspegels en nog maar een klein stroompje water wat ook weer mooie platen oplevert.

Tijdens het diner in Guesthouse Anna gaat mijn Noorderlicht alarm af. Een KP index van 7. Vanmorgen had ik al gehoord dat 5 werd verwacht, wat opzich al redelijk hoog is. Even later horen we van een van de medewerkers dat het noorderlicht zichtbaar is. We zitten net aan de koffie, maar die mag van iedereen koud worden. Uit de kamers worden de camera’s en statieven tevoorschijn gehaald en niet veel later staan we met zijn allen buiten ons te vergapen aan het noorderlicht. Op mijn voorstel om met zijn alle naar de Seljalandsfoss te rijden wordt enthousiast gereageerd. Nog geen 10 minuten later zijn we onderweg. Op de Seljalandsfoss na, welke in de avonduren in de spotlights wordt gezet is het aardedonker. Het resultaat is dat je overal wel ooh’s en aah’s hoort, maar je bijna niemand ziet. Slecht de rode en groene led lampjes die aangeven dat er weer een vastgelegde Aurora Borealis wordt weggeschreven naar de geheugenkaart van de camera verraad de aanwezigheid van de medefotografen.

Ongeveer anderhalf uur later verdwijnen we verkleumd maar voldaan terug in onze Toyota Hiace. We genieten nog na van wat we hebben gezien en luisteren ondertussen naar het lied Aurora van de IJslandse zangeres Björk. Terug bij het hotel verdwijnen vele meteen naar binnen naar hun kamers om op te warmen en te gaan slapen. Slechts enkele die hards blijven buiten nog nagenieten van het langzaam verdwijnende noorderlicht. Even later is het weer stil in het hotel.