We staan al vroeg aan de oever van het Jökulsárlón. Het wordt de eerste stop van deze dag. Met een amfibievoertuig gaan we de ijsbergen van het meer van een andere kant en wat dichter bij bekijken. Onze boot voor het uitstapje is Jaki. Vertaald zou het “ijsberg” zijn. De andere boot Klaki genaamd is “ijsklontje” en om het kompleet te maken heb je ook nog Jökull wat “gletsjer” betekend.

Met dit stukje educatie op zak maken we een tochtje van iets meer dan een half uur waarbij we meteen uitleg krijgen over het ontstaan van het meer, en wat de toekomstverwachting is als het “opwarming van de aarde” scenario doorzet.
Geen goed nieuws voor liefhebbers van gletsjers, maar je weet maar nooit wat de toekomst ons werkelijk brengt.

Om ons zelf te overtuigen gaan we ook een kijkje nemen bij de Svinafelljökull, een van de uitlopers van de grote Vatnajökull gletsjer. Het zal een jaar geleden zijn geweest dat ik hier ook stond, en in vergelijking met toen is de gletsjer weer in volume afgenomen. De tong is nog net zo lang, maar hij wordt wel lager en smaller.

Wat niet veel veranderd is de Svartifoss. Ook dit keer ligt de waterval er mooi bij. De waterval is niet indrukwekkend, maar de omgeving waar hij zich bevind is prachtig waarbij de waterval zelf de spreekwoordelijke kers op de taart is. Een vreemde gedachte voor mij, want hoewel ik de waterval prachtig vind houd ik niet van kersen.

Onderweg naar het hotel vinden we nog wat tijd voor een stop bij de berg Lomagnupur. Een berg die een belangrijke rol speelt in de Njall saga en tevens een van de beschermheiligen “Járngrimur” huisvest.

De dag sluiten we af met een goed buffet, een dikke laag bewolking en een KP index van 7. Die laatste twee zijn geen goede combinatie. (KP index is de weersverwachting van de Aurora Borealis).

Na het late diner van gisteren zijn we toch weer vroeg uit de veren. Na een goed ontbijt wordt de neus van de bus richting Dettifoss gezet. De Dettifoss, de meest krachtige waterval van West Europa behoort tot mijn favoriete watervallen vanaf het moment dat ik voor het eerst oog in oog stond met dit geweld aan water.

Dit keer sta ik aan de westzijde van de waterval en ben ik gekomen via een goed geasfalteerde weg. Een grote tegenstelling met de wasborden weg die ik gewend ben te rijden. Hoewel de oostzijde mijn voorkeur heeft kan het ook zijn voordelen hebben om van deze zijde te kijken. Door de windrichting zijn het dit keer de overburen waarop de opspattende nevel het voorzien heeft.

Na de Dettifoss is de Selfoss nog aan de beurt. Hier iets minder geweld maar wel een watermuur van enkele honderden meters lang en daarna nog enkele kleine watervallen die zijn aangekleed met mooi donkergroen mos.

In de vele geulen die vooraf gaan aan de kleinere delen van de waterval hebben water en wind in samenspel tijdelijke kunstwerken aangelegd die na de eerst volgende bui waarschijnlijk weer een ander aanzicht hebben.

We rijden terug naar de ringweg die we bij Moðrudalur weer verlaten om een stuk over de oude doorgaande route te rijden. Bij de hoogst gelegen boerderij van Ijsland houden we een korte lunchpauze die ik meteen even gebruik voor het fotograferen van de Herdubreid, de breedgeschouderde en de koningin van de bergen. Een mooie tafelberg met op de top een schattig schildvulkaantje nu bepoederd met een mooi laagje sneeuw. Alsof je kijkt naar een wat groot uitgevallen versnapering.

Onderweg naar Egilstaðir lassen we een extra stop in bij de Ystri Rjukandi. Een waterval waar ik al vaak aan voorbijgereden ben maar geen blik waardig heb gegund. Vandaag is het anders. De hoeveelheid water die wordt afgevoerd door de waterval is groter dan anders. De blauwe lucht erachter en het witte bruisende water zijn vandaag uitnodigend voor een bezoek. Ik ben onder de indruk. Hoe dichter ik bij het watergeweld kom hoe meer ik besef dat ik hier nog eens op terug moet komen als ik vrij ben mijn eigen tijd in te delen.

We zijn bijna in Egilstaðir als mijn chauffeuse die hier is opgegroeid verteld over een oude brug die over de Jokulsa a Dal ligt. De brug is al jaren in onbruik maar ligt wel op een mooie plek in de kloof. Ook deze brug blijkt weer een gouden tip te zijn. De kloof waarin hij ligt is prachtig, vooral met het blauwwitte water wat onder de brug doorstroomd.

Na een valse start omdat we plots nog een sleutel van het hotel over hadden en we om moesten draaien kon de dag echt beginnen. Solla, onze chauffeuse vertelde me dat als er aan het begin van de dag iets mis gaat, de rest van de dag goed zal gaan.

Er waren twee opties om naar Snaefellsnes te rijden. Of via de gewone weg, of via de oude brug, de Hvitá brú. Het mag duidelijk zijn waar we voor hebben gekozen.

Een van de mooiste wandelingen die je kunt doen op Snaefelsness vind ik de wandeling van Arnarstapi naar Hellnar. Mooie rotsformaties en een levendige kust lijn waar de meeuwen je de oren van de kop krijsen. Dan een stukje door een lavaveld met mooie uitzichten op bergpieken.

Tijdens de wandeling naar Lóndrangar wist de wind zelfs de wolken rondom de ruim 1400 meter hoge Snaefellsjokull weg te blazen zodat we een mooi zicht hadden op de gletsjer.

Bij Grundafjordur wilde ik natuurlijk Kirkjufell laten zien. Waar je een paar jaar geleden werkelijk niemand zag stonden nu een 10 tal auto’s en enkele tourbussen. De markante berg heeft in de laatste jaren een ongelofelijke aanhang gekregen. En iedereen gewapend met een camera zoekt hetzelfde punt op als op “de” ansichtkaart. Ik ben er maar bij gaan staan.

Zolang als ik weet dat het bestaat experimenteer ik met een alternatieve vorm van fotografie, de infrarood fotografie. De resultaten van deze vorm van fotografie doen vaak wat mystiek aan, net zoals het IJslandse landschap.

Het was dan ook slechts een kwestie van tijd alvorens ik deze vorm van fotografie ook ging toepassen gedurende mijn IJslandreizen. In 2006 nam ik voor het eerst een infrarood filter mee naar IJsland.

Zoals met alles moet je ook deze vorm van fotografie leren met vallen en opstaan. De eerste resultaten vielen vaak toch wat tegen of brachten in ieder geval niet wat ik ervan had verwacht. Maar nu na veel schaven, bijstellen en aanpassen van mijn workflow bereik ik gewenste resultaten.

Een aantal van deze foto´s zijn nu gebundeld in het 163 pagina’s tellende iBook (digitaal boek voor Ipad en Mac computers) getiteld “ IJsland Infrarood” en is vanaf vandaag te koop.

Bekijk het in de iBook store: IJsland Infrarood door Gerry van Roosmalen

Enkele foto’s die zijn gebruikt in het boek.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ik had dus beter moeten weten toen ik besloot dat mijn Meindl wandelschoenen model “ Island” nog wel een reisje naar IJsland af zouden kunnen. Mijn vorige paar mocht na jaren trouwe dienst achter blijven in IJsland nadat ze tijdens een wandeling bij Hrossaborg de tong steeds verder lieten hangen en het uiteindelijk moesten opgeven.

2011, mijn trouwe Meindl´s geven het op

De keuze, -met twee paar nieuwe wandelschoenen in de kast, dit keer van HanWag – toch te kiezen voor mijn oude vertrouwde Meindl’s was een impulsieve daad. Ik had ze per slot van rekening net nog goed schoongemaakt en voorzien van een nieuwe waterafstotende laag. De zolen zagen er nog lang niet zo slecht uit, en het terrein dat we gedurende de fotografiereis zouden bezoeken was niet zo heftig dat deze schoenen het niet aan zouden kunnen.
Wat vervloekte ik mezelf toen ik maandagmorgen naar mijn schoenen keek en zag dat het bovenste stukje van de zool bij de tenen een stukje open stond. Nog voordat ik twee stappen had gezet waren de eerste 5 tot 10 centimeter ook losgekomen. Ik trok mijn schoen uit en bekeek hem eens aandachtig. Hij had wel wat weg van een hond die na een lange wandeling met zijn bek wijd open staat te hijgen.

Vanaf Guesthouse Anna is het ongeveer 80 kilometer naar de dichtstbijzijnde “stad” Selfoss. Te ver dus om even naar toe te rijden. Op onze route van vandaag ligt het plaatsje Hvolsvöllur. Met hooguit een paar honderd inwoners schat ik mijn kansen op een schoenenwinkel erg klein in, maar wellicht dat een tube lijm voor vandaag afdoende is. Dit natuurlijk in combinatie met de rol Ductape die ik meekrijg van Einar, de eigenaar van Guesthouse Anna.

Bij de plaatselijke supermarkt hebben ze slechts hobbylijm en bij de tegenover liggende benzinepomp kunnen ze me helaas ook niet aan lijm helpen. Wel hoor ik dat er in het dorp een heuse Húsasmiþjan zit. Een soort bouwmarkt. In het kleine dorp is de winkel niet moeilijk te vinden. Mijn oog valt al snel op een rek met schoenen. Wie weet is dat de beste oplossing voor mijn probleem. De schoenen zien er stevig uit, zijn hoog, en hebben…. stalen neuzen. Niet echt geschikt waarschijnlijk als wandelschoen, maar ik houd het wel in gedachten voor het geval ik niets anders zal vinden.

Het IJslands voor lijm blijkt Lím te zijn. En voor slechts 1000 kronen mag ik mezelf de trotse eigenaar noemen van een tube ‘Dana Lím´ van 40ml. Ik knijp een flink deel van de tube leeg tussen de zool en schoen welke een nog grotere afstand van elkaar hebben aangenomen. Ik draai er flink wat Ductape omheen en hoop maar dat het in ieder geval voor vandaag genoeg zal zijn. Als het tot vanavond kan blijven zitten kan ik in het hotel de schoenen goed droog föhnen en de procedure herhalen zodat ik deze week nog met mijn schoenen vooruit kan, al zie ik het somber in.

Even later zijn we weer op weg. Voor we bij ons eerste doel zijn hebben we een paar fotostops, maar even later staan we toch bij de Hjálparfoss, een mooie dubbele waterval langs de mooie route Thjorsadalur.
Dan blijkt het dat mijn schoenen niet de enige zijn die er vandaag de brui aan geven. Ook de schoenen van Caroline hebben het opgegeven. Niet bij de teen, maar bij de hak.

Ook bij deze schoen wordt een goede hoeveelheid Lím tussen zool en schoen gespoten waarna ik als volleerd hoefsmid begin aan het inwikkelen van schoen en zool met Ductape.

Het wordt me wel duidelijk dat we toch op zoek moeten naar een schoenenwinkel. Voor mijn eigen schoenen kan ik het mezelf nog verantwoorden om met lapmiddelen te werken. Dat geld niet voor mijn gasten.
De rest van de dag moeten we steeds ons beste beentje voorzetten om de schoenen enigszins te sparen, en wonderwel houden ze het door de dag heen redelijk, al verlies ik al na een paar kilometer wandelen de Ductape, en laat de “lim” ook steeds verder los. Met de draadjes lijm die zo gespannen tussen zool en schoen komen te staan lijkt mijn schoen steeds meer op een hond die vervaarlijk zijn gele tanden laat zien.
Op de weg terug naar ons hotel komen we bij de afslag. Links naar het hotel, rechts naar Selfoss. 30 kilometer. Ik bedenk me dat de omweg naar Selfoss, het zoeken naar de winkel, het passen van de schoenen ons snel op een achterstand van anderhalf uur zal komen te staan. Tijd die ik hiervoor liever niet verspil. Richting het hotel ligt ook nog het plaatsje Hella. Ik besef dat met een inwonersaantal van 900 een goed gesorteerde schoenenwinkel niet direct voor de hand ligt, maar ik waag mijn kansen.
Navraag bij de benzinepomp van Hella leert me dat ik de meeste kans maak bij de winkel Pakkhúsið die aan de overkant van de straat ligt. Ik wil niet zeggen dat er in Hella nooit wat gebeurt, maar ik denk dat die bus met fotografen waarvan er twee binnen komen lopen, schoenen passen, ze direct aantrekken en hun oude schoenen achter laten en 5 minuten later weer buiten staan toch het gesprek is geweest van de dag, en dat zelfs het nieuws van de Barðarbunga even naar de achtergrond verdrongen heeft. Voor slechts ISK 16,900 per paar mogen we ons de trotse eigenaar noemen van heusse Conway Gönguskór.

Tevreden over onze nieuwe wandelschoenen vervolgen we onze weg naar het hotel. Morgen weer een normale dag waar we weer met beide benen aan de grond aan zullen beginnen.

Foto´s van de reparaties beschikbaar gesteld door Steven Warmoes