Menu Sluiten

Ode aan IJsland vanaf 18 juli 2013 verkrijgbaar als iBook

Toen ik door mijn uitgever werd benaderd om Ode aan IJsland als iBook uit te geven stond ik daar enigszins sceptisch tegenover. Ik kon me geen goede voorstelling maken van hoe het eindresultaat zou worden. 

We zijn nu een paar maanden verder, en ik kan zeggen dat ik trots ben op het resultaat. Aan het iBook zijn enkele nog niet eerder gepubliceerde foto’s toegevoegd en het ‘swipen’ geeft een nieuwe dimensie aan het lezen en doorbladeren van het boek. 

We werken nu nog druk aan een Engelse vertaling zodat binnenkort het boek wereldwijd gepubliceerd kan worden. Het Engelstalige boek zal in eerste instantie alleen verschijnen als iBook en dus alleen op de iPad te lezen zijn, maar wordt in een later stadium ook voor andere readers beschikbaar gemaakt. 

Een preview van het boek is zonder verdere aankoop verplichting nu al gratis te downloaden in Apple’s iBook store.

Bekijken in iTunes

Seljalandsfoss

3 seizoenen in 1 dag

Na een goed en stevig ontbijt in het Fosshotel bij Skaftafell beginnen we aan de reis terug naar Keflavik vanwaar we morgenvroeg terug naar huis vliegen. Naast de bagage en fotoapparatuur gaan we terug met de mooie herinneringen aan een geslaagde fotografie reis, de volle geheugen kaartjes en natuurlijk een stukje extra kennis omtrent fotografie.

Onderweg terug naar het westen hebben we nog enkele fotostops waarvoor we af en toe de zware elementen moeten trotseren. Zo worden we blootgesteld aan regen, hagel, sneeuw, harde koude wind, hier en daar wat zonnestralen maar vooral aan het zich steeds veranderende landschap van IJsland. Telkens als het licht veranderd zoeken we naar een goede plek om te stoppen en foto’s te maken voordat we door een van bovengenoemde weersomstandigheden terug de bus in worden gejaagd.

Een dun laagje sneeuw, het bruine gras en de grote rotsen zorgen voor een bijna buitenaards landschap bij onze eerste fotostop.

Sneeuw en hagel houden ons vervolgens binnen in de warme bus tot aankomst bij Hjörleifshöfði. Voor een kort moment breekt de zon door en zet IJsland in vuur en vlam. Helaas niet lang genoeg voor het maken van foto´s. Nog voordat ik de bus stil kan zetten is de zon alweer achter de wolken verdwenen.

Een stukje verderop weet de zon de wolken weer voor een korte tijd te verjagen. We hebben ondanks de zware wolken een klein stukje zicht op de Mýrdalsjökull. Door de zon lijken de wolken bijna zwart.

Bij Skogafoss proberen we nog een keer de regenboog in de waterval vast te leggen. Heel af en toe weet de zon door het wolkendek te priemen. Het is maar net genoeg voor een hele flauwe regenboog die met de camera vrijwel niet vast te leggen is. Een plas water zorgt gelukkig voor een iets andere blik op de waterval.

Wat later in de middag komen we aan bij Gunuhver, een hete bron vlak bij de Reykjanes energie centrale. De wind waait gelukkig in de goede richting. Hoe vaak heb ik hier al niet gestaan dat de uit de grond ontsnappende naar rotte eieren ruikende stoom recht in mijn gezicht blies. Nu waait de stoom naar opzij weg zodat je de camera kunt opstellen zonder jezelf in een Turks stoombad te wanen.

De vuurtoren “Reykjanesviti” staat eenzaam boven de door stoom omgeven rotsen wat op zich ook weer een mooi plaatje oplevert.

De laatste foto stop onderweg naar ons hotel is bij Reykjanesta waar de golven met ongelooflijke kracht tegen de kust beuken. De koude harde wind doet enorm zijn best ons terug de bus in te jagen. Maar wij houden dapper stand en genieten van deze beleving waar wind, water, wolken en zon ons een continue wisselend landschap voorschotelen.

Aan alles komt een eind, en zo ook aan onze fotografie reis langs de zuidkust van IJsland. Het was vaak afzien, maar vooral enorm genieten van de IJslandse elementen en ingrediënten die dit eiland zo bijzonder maken.

Ander licht, ander IJsland

Hoewel een aantal van de grotere gaten in het pad naar de Skaftafelljökull zijn gedicht, is er nog duidelijke schade van de recente regenval. Waar drie weken geleden het water nog naar beneden gutste hangen nu gigantische ijspegels als stille getuigen van wat hier gebeurde. Mijn oog valt op een takje waaraan een klein veertje is blijven hangen.In combinatie met de grijze lucht en de laagstaande zon vind ik het wel een onderwerp om mijn camera op te richten.

De vele stroompjes die het anders onmogelijk maken de Skaftafelljökull dicht te naderen liggen er droog bij. De aanhoudende vorst heeft de toevoer van water stilgelegd wat ons de kans geeft dichter bij de gletjser te komen, hem zelfs aan te kunnen raken. Mooie vormen en ijsformaties laten de camera’s klikken. Een zelfde ijsblok met een ander objectief of een ander brandpunt levert een totaal ander plaatje op. De waterige zon zorgt voor een interresant tegenlicht op de ijsvlakte.

Onderweg naar de Svartifoss komen we nog een oud landbouwwerktuig tegen. Hoe lang het hier staat, of het nog gebruikt wordt, of het hier staat uit nostalgische overwegingen? Ik zal het nooit weten. Wel lig ik even later op mijn buik om het tafereeltje vast te leggen. Steven, die mee is op deze reis houd mij hierbij gezelschap. Die twee mannen plat op hun buik bij een stuk oud roest geeft weer inspiratie voor een aantal andere fotografen. Dubbele pret dus.

De Svartifoss zelf wordt geflankeerd door vele meterslange ijspegels. De pegels steken mooi af tegen het zwarte basalt dat normaal gesproken het decor is van deze waterval. Terwijl we dit schouwspel fotograferen vallen zo nu en dan hele groepen ijspegels met donderend geweld naar beneden. Een mooi gezicht, maar je moet er niet aan denken dan je daar net onder zou staan.

Terug richting auto valt mijn oog op een paar verdorde stammen engelwortel. Terwijl ik de dorre planten fotografeer krijg ik het idee een paar van onze fotografen de opdracht te geven de engelwortel zo mooi mogelijk op de plaat te zetten. Later zullen we dan de verschillende invalshoeken met elkaar vergelijken. Even later zitten een aantal fotografen op hun knieën voor deze planten, en hoor ik de camera’s klikken.

 

Op de weg terug naar het hotel pikken we nog even de uitloper Svinafelljökull mee. Een van de mooiere gletsjertongen van deze gletsjer, al moet ik toch eens wat andere inspiratie krijgen voor het fotograferen van dit natuurwonder. Heel veel mogelijkheden heeft hij volgens mij niet. Natuurlijk zou je het kunnen proberen door op de gletsjer te gaan staan, maar zoals het er nu uitziet zal ik het moeten hebben van bijzondere licht omstandigheden zoals tijdens mijn vorige Ijsland reis in februari, of het feit dat de gletsjer toch steeds uit zich zelf verandert. (krimpt)

Het was vandaag niet zo’n druk programma, en het weer is goed. Een mooie gelegenheid om de wandeling die achter het hotel begint eens te gaan lopen. Vanaf het eindpunt van deze wandeling moet je een mooi uitzicht hebben op de Svinafelljökull. Het eerste stuk van de wandeling is eenvoudig, maar het venijn zit hem in de staart. Het laatste stuk is nogal stijl en bestaat uit veel los gesteente. Meer schuivend dan wandelend komen we aan bij het meer onder aan de gletsjer. Grote stukken ijs met zowel interessante kleuren als vormen liggen hier zowel op het land als tegen de kant van het meer. Sommige ijsbergen liggen meters van de kant van het meer af. Of het water stond voorheen hoger, of de brokken ijs zijn met behulp van de wind tot grote hoogte gekomen.

 

 

 

 

Als we net in onze kamers zitten loop ik even naar buiten om te controleren of het noorderlicht zich nog niet manifesteert. Even later sta ik dus op de deuren van onze gasten te kloppen. Afspraak is dat we zodra het noorderlicht te zien is we binnen 15 minuten in de auto moeten zitten. Nog geen 15 minuten later zitten we in de wagen op weg naar ons Aurora Borealis “Observatorium”. De omgeving wordt verlicht door de heldere maan die vandaag is voorzien van een halo. We staan allemaal redelijk ver uit elkaar, maar de rode en groene ledjes van de camera’s die gaan branden bij het wegschrijven van weer een foto verraden de locaties van onze medefotografen. Af en toe licht een display op en hoor ik enthousiaste geluiden van weer een goed vastgelegde botsing tussen protonen of elektronen tegen zuurstof en/of stikstofatomen hoog in de atmosfeer. Af en toe geef ik wat ondersteuning bij diegene waarbij het nog niet zo wil vlotten.

 

 

 

 

Naar het ijsbergenmeer

De dag naar het ijsbergenmeer is altijd weer een feest. Bovendien weet je nooit hoe je het aantreft. De vorige keer lag het strand vol met enorme ijsrotsen en was het meer vrijwel leeg. Nu is het meer tot de rand gevuld met ijs en is de hoeveelheid ijs op het strand een beetje karig. Gelukkig hebben we gezelschap van zeehonden, eidereenden en raven. Vooral de raven zijn in grote getalen aanwezig. Maar het mooiste blijft toch het goed gevulde meer met op de achtergrond een mooie witten gletsjer die mooi afsteekt tegen de blauwe lucht welke op haar beurt is opgesierd met stroken sluierwolken.

Na een lange rit zitten de meeste fotografen met hun ogen dicht in de bus. Als we langs Sandfell komen vind ik de gelegenheid te mooi om te laten schieten en moet ze toch terug halen uit dromenland. Waarschijnlijk was het schouwspel voor ons toch hetgeen ze van droomde of ooit van gedroomd hadden. Fotografische uitdagingen genoeg.

Als afsluiting van de dag beklim ik de kleine heuvel bij het hotel en geniet van de zonsondergang achter de Lomagnupur en de reflecties van het rode licht in de oplichtende waterplassen

IJskoud IJsland

We hangen nog in de lucht als we onze eerste indrukken van winters IJsland krijgen voorgeschoteld. IJsland lijkt vanaf hier een vlak en eenkleurig landschap. De bergen zijn verworden tot kleine hoopjes die alleen zichtbaar zijn door de schaduwrandjes van een al vroeg laagstaande zon. Het enthousiasme om over een paar minuten alweer op dit mooie witte IJsland te kunnen wandelen begint zich steeds meer meester van mij te maken.

Verder naar het westen wordt de hoeveelheid sneeuw steeds minder. Vanuit de lucht is het moeilijk te orienteren waar we precies zitten. De markante berg die net boven Selfoss ligt geeft weer wat houvast. Een spierwitte top, maar vanaf de flanken alleen nog maar zwart en aan de voet van de berg het bruin goude winterse IJsland.
Aangekomen bij Kevlavik is de sneeuw dan ook bijna helemaal verdwenen. Het is een mooie zonnige dag en deze dag is het dan ook zeker waard een bezoek te brengen aan Krysuvik. Ik vind het altijd een mooie kennismaking met IJsland. Het oerlandschap komt hier duidelijk naar boven, en de immense krachten die hier diep onder de grond plaatsvinden manifesteren zich op een indrukwekkende manier aan het oppervlak.

Vanaf Krysuvik moeten we nog een behoorlijk stuk rijden voor ons eerste hotel. Hotel Anna, iets voorbij de Seljalandsfoss wordt de komende drie dagen onze uitvalsbasis. Na het diner wordt er nog even wat nagepraat maar al snel ligt iedereen op een oor. Morgen hebben we een drukke dag.

Op de route naar onder andere Gullfoss en Geysir ligt het kerkje van Skalholt. Een mooie plek om deze dag te beginnen. Skalholt was vroeger het culturele centrum van IJsland en verdient alleen al daarvoor een bezoek. Het is zondag, en als we aankomen horen we het koor zingen. Helaas, er is een mis gaande dus kunnen we enkel het kerkje van de buitenzijde bewonderen en fotograferen. Dat veranderd als er even later iemand komt en ons verteld dat er op dit moment slechts wordt geoefend door het koor en dat we welkom zijn om te komen kijken. We nemen die uitnodiging natuurlijk aan. Even later luisteren we naar het koor dat mede dankzij de mooie akkoestiek van de kerk een geweldig en origineel geluid laat horen. Ik ben zelf geen kerkganger, maar geniet van hetgeen het koor ons laat horen. De mooie lichtval van de glas in lood ramen schetsen een mooi decor voor dit geheel.

Als opwarming voor wat straks gaat komen nemen we ook tijd voor het in beeld brengen van de Faxi. Een iets onbekendere maar daardoor niet minder mooie waterval. Faxi (Paardenmanen) is voor vele een eerste kennismaking met lange sluitertijd fotografie. Statieven worden opgezet, filters worden voor de lens gedraaid, en poetsdoekjes halen de steeds terugkerende waterdruppetjes weer van de filters weg. Na iedere foto moet worden gecontroleerd of het filter nog wel droog was. Een nat filter geeft een vervelend effect op je eindresultaat. Natuurlijk kan het ook creatief worden ingezet, maar dat is weer een ander verhaal.

Ons volgende doel is het geiser gebied met als enige echt werkende geiser de Strokkur. Er staat een stevige wind en de lucht is staalblauw. Voldoende ingredienten om tot een goed resultaat te komen van het fotograferen van een “Strokkur eruptie”.

Als we bij Gullfoss aankomen is de stevige wind veranderd in bijna storm. IJskoude wind vanuit de binnenlanden striemt in onze gezichten. Het is bijna onmogelijk tegen de wind in te lopen zonder dat of je capuchon of je muts van je oren vliegt. Soms zelfs beide. De nevel die vanaf Gullfoss tot bijna de parkeerplaats opwaait lijkt bijna als hagel in je gezicht te slaan. Het is zaak je camera in orde te maken met je rug naar de waterval, te wachten op een windluw moment je om te draaien en dan snel de compositie te maken en af te drukken. Vanaf het hoger gelegen uitzichpunt is het makkelijker te fotograferen, al moet je wel zorgen dat je goed schrap tegen de ijskoude wind gaat staan. Maar het uizicht is onvergetelijk.

Terwijl de wind hard aan onze Toyota rukt en probeert om ons van de weg te duwen naderen we Thingvellir. Ook een interresante plek zowel qua IJslandse cultuur als in fotografisch opzicht. We staan kort stil bij de cultuur maar gaan dan op pad voor de mooie plaatjes. Een enigzins winters landschap met ijspegels en bijna dichtgevroren riviertjes strekt zich voor ons uit. Een plek waar je wel een hele dag kunt rondlopen en steeds nieuw motieven kunt vinden. Als afsluiter van Thingvellir lopen we naar de Oxarafoss. Een waterval die prachtig over de randen van de kloof naar beneden stort. Ook hier weer veel ijspegels en nog maar een klein stroompje water wat ook weer mooie platen oplevert.

Tijdens het diner in Guesthouse Anna gaat mijn Noorderlicht alarm af. Een KP index van 7. Vanmorgen had ik al gehoord dat 5 werd verwacht, wat opzich al redelijk hoog is. Even later horen we van een van de medewerkers dat het noorderlicht zichtbaar is. We zitten net aan de koffie, maar die mag van iedereen koud worden. Uit de kamers worden de camera’s en statieven tevoorschijn gehaald en niet veel later staan we met zijn allen buiten ons te vergapen aan het noorderlicht. Op mijn voorstel om met zijn alle naar de Seljalandsfoss te rijden wordt enthousiast gereageerd. Nog geen 10 minuten later zijn we onderweg. Op de Seljalandsfoss na, welke in de avonduren in de spotlights wordt gezet is het aardedonker. Het resultaat is dat je overal wel ooh’s en aah’s hoort, maar je bijna niemand ziet. Slecht de rode en groene led lampjes die aangeven dat er weer een vastgelegde Aurora Borealis wordt weggeschreven naar de geheugenkaart van de camera verraad de aanwezigheid van de medefotografen.

Ongeveer anderhalf uur later verdwijnen we verkleumd maar voldaan terug in onze Toyota Hiace. We genieten nog na van wat we hebben gezien en luisteren ondertussen naar het lied Aurora van de IJslandse zangeres Björk. Terug bij het hotel verdwijnen vele meteen naar binnen naar hun kamers om op te warmen en te gaan slapen. Slechts enkele die hards blijven buiten nog nagenieten van het langzaam verdwijnende noorderlicht. Even later is het weer stil in het hotel.

Aan alles komt een eind

Het is nog vroeg in de ochtend als we aan de reis richting Keflavik beginnen. We hebben de hele dag tijd waardoor de eerste fotostop al wordt ingelast als we nog geen kilometer van het hotel af zijn. Er is nauwelijks wind en de lichte vorst heeft ervoor gezorgd dat de plassen water niet ver van de weg een perfecte spiegeling creëren van de besneeuwde toppen van de Vatnajokull. Zelfs een hekje in het landschap wordt mede door de opkomende zon omgetoverd in een fotogeniek stukje IJsland.

Aan de randen van de plassen heeft de vorst gezorgd voor creatieve vormen in het ijs. Je kunt geen meter lopen of je ziet weer een bijzonder plaatje waarvoor je toch even op de knieën moet om het vast te leggen.

Een klein stukje verderop nemen we de afslag naar de Svinafelljökull. Wat mij betreft een van de mooiste uitlopers van de Vatnajökull. Als we aankomen komen de eerste zonnestralen net boven de bergrug uit en verlichten hiermee de randen van het ijs die daardoor bijna doorzichtig worden

De zon staat alweer een stuk hoger als we aankomen bij de Svartifoss. Twee dagen geleden was zowel de weg als het pad afgesloten vanwege de hevige regenval. 320 mm in twee dagen was te veel om te verwerken. Op beelden die ik zag in het bezoekerscentrum was duidelijk te zien dat de normaal gesproken zo rustige Svartifoss was verworden tot een heuse gletsjer waterval met bijbehorend bruin troebel water. De enige sporen die wij nog zien van deze overstroming zijn takken die her en der verspreid over de pas nieuwe brug liggen of vastgeklemd zitten tussen de peilers.

We rijden verder door een nu redelijk zonnig IJsland, en al voorspellen de wolken ver in het westen niet veel goeds, voor dit moment genieten we van het zonnetje en de korte fotostops. De Dakota die in 1973 ten zuiden van de Solheimajökull een noodlanding maakte wordt de volgende lange tussenstop. Het is even een stukje rijden vanaf de ringweg, maar je stoot dan op een surrealistisch tafereel dat je hier zeker niet zou verwachten.

Als we aankomen bij het hotel is het inmiddels gaan regenen. In het donker kijk ik vanuit mijn hotelkamer naar de vele regen die over het raam stroomt. Als ik de volgende dag ontwaak is het uitzicht niet anders. We nemen extra tijd voor het ontbijt en bereiden ons voor op een volle regendag.

We brengen een bezoek aan het skicentrum Bláfjell op het schiereiland Reykjanes. Ik ken hier één van de medewerkers, Bob uit Nederland die hier in IJsland een nieuw bestaan heeft opgebouwd. Het skigebied is voor publiek gesloten. Te weinig sneeuw en teveel regen. Deze tijd wordt besteed voor onderhoud, en wij krijgen een rondleiding. Het is leuk om eens een keer te zien wat er allemaal moet gebeuren om de pistes te onderhouden. Tegen de middag hebben we het allemaal gezien en zetten koers richting Keflavik. Als we dichter bij Grindavik komen lijken de weergoden ons goed gezind. De lucht breekt open en van tijd tot tijd weet zelfs de zon het landschap in vuur en vlam te zetten. We gaan voor een herkansing naar Gunuhver waar we vorige keer zijn weg geregend.
Er staat nog steeds een straffe wind, maar met de uit de grond ontsnappende stoom levert dat weer mooie plaatjes op. Twee spuiters sturen een stoom kolom honderden meters de lucht in. Het bijbehorende geluid is het beste te vergelijken met dat van een opstijgende straaljager.

Dan is het tijd voor een laatste bezichtiging We gaan naar de kust bij de vuurtoren Reykjanesvíti. De golven beuken woest tegen de kust. Met moeite is af en toe het 11 kilometer verderop gelegen eilandje Eldey te zien. Meeuwen krijsen in de wind, laten zich door de thermiek meevoeren, hangen af toe stil in de wind en kijken nieuwsgierig naar de twee fotografen die plat op hun buik op de grond liggen omdat het door de wind vrijwel onmogelijk is hier rechtop te blijven staan.

Fotografie reis februari 2013

In de trein, op schiphol en in het vliegtuig probeer ik door hazenslaapjes compensatie te zoeken voor de korte nachtrust van de afgelopen nacht. Het concert van Sigur Rós was meer dan fantastisch. De afsluiter van het concert, het nummer Popplagið wist de hele Heineken Music Hall weer op zijn kop te zetten. Op CD al een geweldig nummer, maar live met zoveel energie gespeeld geeft het aan het nummer een hele nieuwe dimensie.
Dit keer ga ik naar IJsland met Leon, mijn broer. Gewoon even genieten van de nauur, fotografie, en meteen te kijken naar eventuele nieuwe mogelijkheden voor mijn fotografie reizen.

De prijs van de korte nacht van gisteren betaal ik nu. Paracetamol is weer eens mijn beste vriend en sleept mij door de dag.
Ik ben blij als de stewardesses van Iceland Air rond komen voor het aanbieden van drankjes en kleine snacks. Vooral een kop koffie is nu meer dan welkom. Omdat het nogal warm is in de cabine van het vliegtuig heb ik mijn trui enigszins opgefrommeld op mijn schoot gelegd. Dat moet de voorzienigheid zijn geweest, want zodra de stewardess mijn koffie heeft neergezet stoot ze met het eveneeens bestelde broodje de koffie om. Gefilterd door mijn trui en broek komt de koffie niet zo heet op mijn huid terecht. Een erg warme sensatie, maar geen verbranding. De stewardess trekt wit weg en informeert meteen of ik mezelf verbrand heb. Ze snelt weg en komt even later terug met een flinke voorraad doekjes waarmee ik de ergste rommel op kan ruimen. Mijn trui gaat mee naar de keuken om gedroogd te worden. Gelukkig vlekt koffie niet en trekken de vlekken snel weg. Een tweede kopje koffie blijft gelukkig wel recht. Ik hoop dat dit geen voorteken is voor de rest van de reis.

Op Keflavik halen we onze wagen op. Niet de Toyota Rav 4 die we eigenlijk wilde, maar een Volkswagen Tiguan. Hij zal ons best naar de plaatsen brengen waar we heen willen. Omdat het al laat is maken we even een klein rondje via Gunnuhver en Reykjanesviti naar Hotel Keflavik. Het weer is nogal somber en de schemering valt al snel in. Niet de omstandigheden om veel te fotograferen, maar toch wel leuk om even uit te waaien.

reykjanesta

 

selantangar

Aangekomen bij het hotel is na een korte douche een avondmaal en een pilsje de puf op. Als een blok val ik in slaap. Geen rustige slaap, maar een vol met flarden van dromen, veel wakker worden mezelf verdwaasd afvragen waar ik ben om vervolgens weer net zo hard in slaap te vallen. En omdat ik met mijn duffe hoofd gisteren wel de tijd van mijn camera goed heb aangepast aan de Ijslandse tijd maar dat met mijn telefoon annex wekker heb nagelaten klop ik een uur te vroeg bij Leon aan de deur om naar het ontbijt te gaan. Niet handig dus…

In een woord WOW

Gisterenavond na het avondeten zo rond 21:30 stapten we nog even naar buiten om te checken of er Noorderlicht aan de hemel zichtbaar was. Een felle streep groen licht trok van noord naar zuid over ons hotel. Natuurlijk snelden we met zijn allen weer naar binnen om even later gewapend met camera, statief en alles wat er verder bij komt kijken weer buiten onder dit geweldige schouwspel konden staan en onze objectieven naar boven konden richten. Al snel bleek dat we in de omgeving van het hotel te weinig mogelijkheden en teveel lichtvervuiling hadden om het noorderlicht goed vast te kunnen leggen. Na kort overleg besloten we met de bus naar een andere locatie te rijden waar we ver weg van alle verlichting een beter zicht hadden op het Noorderlicht. We vonden deze locatie bij de afslag naar de Svinafelljokull De ene na de andere Wow klonk door de nacht. Soms na het kijken van de zojuist gemaakte opname, maar meestal voor het moment waarop het noorderlicht door middel van een knap staaltje choreografie een unieke beweging aan de hemel zichtbaar maakte. 

 

Het gevolg was natuurlijk wel dat we de volgende dag allemaal toch wel erg moe waren. Het programma liet gelukkig toe om het erg rustig aan te doen. Ondanks de regen togen wij naar de Svartifoss die nu niet alleen werd ingesloten door de zwarte basaltkolommen, maar ook door de meest prachtige en warme herfstkleuren die je je maar kunt indenken. Op onze weg terug werden we door 3 sneeuwhoenen opgewacht die bezig waren zich om te kleden naar hun winterdracht. Daarna was de Skaftafelljokull aan de beurt gevolgd door de Svinafelljokull.

Fotoos van die laatste gletsjer volgen in de volgende post.

Aurora Borealis

Eergisterenavond was het nogal laat geworden. te laat om nog even de foto’s te kopieeren en in mijn blog te plaatsen. Bij deze dus nog enkele foto’s van de Aurora Borealis zoals wij die gisteren zagen vanuit Guesthouse Anna in zuid IJsland.
Gisteren hebben we de Thjorsadalur route gereden waarbij we onder andere stopten bij de Hjalparfoss en daarna een bezoek brachten aan de opgravingen van de middeleeuwse boerderij Stöng en daarna wandelden in het door herfstkleuren nog sprookjesachtigere Gjain.

De Hjalparfoss

Onderweg naar Stöng en Gjain

Prachtige watervallen stromen naar beneden tussen stemmige herfstkleuren

Noorderlicht Fotografiereis we zijn onderweg

Gisteren zijn we laat in de middag aangekomen in IJsland. Na de luchthaven formaliteiten en het oppikken van onze Toyota Hiace 9seater konden we op weg naar de eerste bestemming: Krysuvik. De zon stond al erg laag aan de horizon en dat brengt ook het beste van Krysuvik naar boven. Mooi warme kleuren waarop het gezelschap zich gewapend met camera vol overgaven op stortte.
Vanaf Krysuvik was het nog een lange rit naar ons eerste hotel: Hotel Anna. Een erg gezellig en sfeervol hotel met uitermate vriendelijk en behulpzaam personeel die er dan ook geen probleem mee hadden dat we relatief laat aan tafel konden.
Vandaag, zondag 7 oktober hebben we de Golden Circel tour gereden. Het weer beloofde weinig goeds. Donkere wolken, harde wind sneeuw en hagel teisterde onze Toyota. Maar toeval of hogere machten, iedere keer als we op onze bestemming waren hield het op met regenen, sneeuwen of hagelen en konden we volop genieten van Skalholt, Faxi, Gullfoss, Geysir, Thingvellir en nog enkele plaatsen waar we toch echt even moesten stoppen al was het maar vanwege de warme herfstkleuren die uitnodigde tot fotograferen.

Eenmaal terug bij Hotel Anna, -de zon was net onder- werd het bewolkt en leek ook de kans op noorderlicht minimaal. Toen ik rond 20:00 uur een smsje kreeg van Rob Stammes van het polarlight centrum in Laukvik dat er activiteit was waargenomen besloot ik toch even buiten te gaan kijken. Tussen de wolken door scheen een heel flauw wit schijnsel. Twijfel tussen lichte bewolking of noorderlicht werd weggenomen door het maken van een opname met de camera waardoor duidelijk het groene schijnsel van de Aurora Borealis naar voren kwam. In een mum van tijd stonden we allemaal buiten, dik ingepakt tegen de ijzige koude.

Hoewel het Noorderlicht nog redelijk flauw was hoorde ik overal in het donker de oohs en aahs van de enthousiaste fotografen. Door en door koud gingen we weer naar binnen om de “buit” te bekijken. Een voor een ging iedereen naar bed. Vlak voor ik naar bed wilde gaan maakte ik een grote foute. Ik ging nog even naar buiten om te controleren of er nog activiteit was.  Het gevolg was dat ik iedereen weer uit bed mocht roepen om buiten te komen kijken naar de hemel die wel in vuur en vlam leek te staan. Het noorderlicht was overal tegelijkertijd en waaierde over de hele hemel. 

Het gevolg is wel dat ik nu pas toe kom aan mijn blog en dat de foto’s van vanavond nog even moeten wachten tot morgen of overmorgen voordat ik ze hier kan plaatsen. Wel een kleine selectie van foto’s van de dag en het eerste deel van het noorderlicht.