iceland – Pagina 2 – Ode aan IJsland

Gjaín, op bezoek in een sprookje van Grimm

Gerry van Roosmalen woensdag, oktober 24th, 2018 Nieuws 0 reacties

Gjaín, fonetisch geschreven lijkt het wat op Kjouwin, maar dan met een zachte K. Gjaín is nergens groot in. Het heeft een aantal basaltconstructies, een aantal ruige rotsen, kromgegroeide berkenboompjes, een meertje, een riviertje en wat kleine watervalletjes. De manier waarop deze elementen zijn samengevoegd, geven je echter het idee in een groot sprookje te wandelen.

De stormen van de afgelopen weken, hebben al genadeloos afgerekend met de afgestorven blaadjes van de kromgegroeide berkenboompjes. Lager in het landschap, stromen de kleine watervallen tussen weelderig groen mos, en bruine grashalmen. Tussen de kale kromme takken zou ieder moment een heks, een trol of een boze fee tevoorschijn kunnen springen, en een vloek over je uit kunnen spreken. Beneden bij de waterval is het domein van Tinkerbell, sneeuwwitje, en wie weet een paar van de zeven dwergen.

Een (kort) moment van bezinning

Het kan ook bijna niet anders dan dat je in deze omgeving tot rust en bezinning komt. Er is één punt waar ik bijna altijd als ik hier kom, als eerste naar toe loop. De watervalletjes hier vormen tesamen zo´n mooi decor dat ik qua fotograferen altijd wat gretig wordt.

Ik heb net mijn camera opgesteld, het licht gemeten, mijn “droomlandschapsfilter” op de camera geïnstalleerd als aan de overkant van de rivier plots een fotograaf aankomt, en zijn statief precies in “mijn” foto opstelt. Even verdwijnt mijn moment van rust en bezinning, en vervloek ik de rode jas aan de overkant.

Ik richt me even op een paar andere elementen in het landschap, en ben opgelucht als ik zie dat de rode jas uit het zicht verdwijnt. Tegelijkertijd met zijn verdwijnen, arriveren twee nieuwe fotografen. Snel schiet ik mijn “beelden”, maar zie ook dat deze twee heren iets minder lef hebben en zich niet wagen op de natte gladde ondergrond. Ik krijg en neem de tijd en ruimte voor het maken van mijn shots.

Soms ben ik snel tevreden

Na deze shots ga ik op zoek naar de gemiste kansen van mijn vorige bezoeken. Er is altijd meer te zien in een landschap dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Het verschil tussen kijken en zien. Als fotograaf ben ik altijd bezig met kijken en proberen te zien wat anderen hebben gemist. Als het mij dan lukt om dit zien, om te zetten in een mooie plaat, heb ik voldoende aan één goede foto om met een brede lach op mijn gezicht de nacht in te gaan, op weg naar een volgende dag.

Verder lezen →

Illegaal of allemansrecht

Gerry van Roosmalen donderdag, oktober 18th, 2018 Nieuws 0 reacties

Het is de eerste echte dag van onze vakantie. Het heeft vannacht ligt gevroren, en een dun wolkentapijtje waar de zon zo nu en dan doorprikt hangt aan de hemel. Al snel zijn de lunchpakketjes gemaakt, de rugzakken ingepakt en kunnen we op pad naar onze eerste bestemming. De Brúarfoss. Nou ja, eigenlijk de Hlauptungufoss. De Brúarfoss is al een oude, erg mooie bekende, die ik al vaak op de foto kon en mocht zetten. De vorige keer dat ik op IJsland was, moest ik noodgedwongen een andere route naar de Brúarfoss lopen. Een route die vele malen langer was dan de gebruikelijke route, maar met als verrassing, een waterval die ik persoonlijk, vele malen mooier vond.

De wandeling die enkele kilometers de stroom van de rivier volgde vond ik bovendien erg leuk. Die wandeling wil ik nu met Ans gaan beleven. Als we de auto geparkeerd hebben is het nog even zoeken naar het juiste aantal lagen kleding dat nodig is. Het blijft steeds een gok. Ik voel me niet lekker bij te warme kleding. Bovendien ga je dan snel zweten, wordt alles nat en krijg je het alsnog koud. Nee, dan begin ik liever wat te koud aan de wandeling. De warmte komt vanzelf tijdens het lopen. De belangrijkste laag is toch de waterdichte. Die laag kan gelukkig nog even in de rugzak blijven.

De vele plassen water op het pad zijn voorzien van een vliesdun laagje ijs met allemaal hun eigen structuren en structuurtjes. Op plaatsen is het pad wat modderig en zie je aan de sporen van de voorgangers dat het niet altijd goed ging. Lange glijsporen zijn hiervan getuige.

Toch even een tegenvaller

We lopen op een mooi deel van het pad, dat hier is aangelegd om de eigenaren van de nabijgelegen vakantiehuisjes te vrijwaren van al die toeristen, die hier dagelijks voorbij kwamen lopen. Soms zelfs hun auto op de inritten van die vakantiehuisjes parkeerden. Ik was eigenlijk erg blij met dit nieuwe pad, omdat ik zo kennis kon maken met een mooi stukje IJslandse natuur dat ik nog niet kende. De meeste mensen zullen ook altijd kiezen voor de “bestemming”, en niet nadenken over alles wat er tussen de start en de bestemming in te zien is. Dat probleem ken ik natuurlijk zelf ook, en steeds koos ik voor de kortste route naar de Brúarfoss. Ik vroeg me trouwens wel vaker af wat er verder stroomafwaarts van de rivier nog meer te vinden zou zijn. Met dit nieuwe pad werd ik op mijn wenken bediend. Mijn kennis van IJsland werd met twee mooie watervallen en enkele bijzondere uitzichten uitgebreid.

Ik verheug me al op het kronkelpaadje vlak langs de rivier met de vele korte hellingen als ik een groot wit met rood bord zie staan met daarop de tekst “Private Property”. Het bord van ongeveer een vierkante meter met zijn schreeuwerige letters is onmogelijk te missen. Hoe je nu wel moet lopen is even een raadsel. We gokken op het goede pad. Het goede pad is in dit geval een smal en helemaal kapot gelopen modderspoor dat eindigt bij een poort die gelukkig laag genoeg is om overheen te stappen.

De rest van de route loopt nu wonderwel door het park heen. Het park waarvan de huiseigenaren zo blij waren dat de stroom toeristen was verdwenen. Het wandelen over paden waarover ook auto’s kunnen rijden haalt begrijpelijk ook de natuurbeleving weg.

Tijd voor wat anders

We vinden bordjes die ons vanaf het park weer doorsturen naar de Bruárfoss en verlaten gelukkig de wegen en komen terug op de single track zandpaadjes. Vlakbij de rivier staat een bord dat naar rechts verwijst naar de Brúarfoss, en links naar de Miðfoss. Omdat we deze weg ook weer terug moeten lopen gaan we eerst naar het verste punt, de Brúarfoss. Er is best wat volk aanwezig bij de waterval, maar niet echt overdreven veel. We kijken even om ons heen voor bijzondere invalshoeken, maar ik kom er al snel achter dat hier fotograferen alleen resulteert in meer van hetzelfde. De afgelopen jaren heb ik denk ik alle invalshoeken al eens een keer gehad, ja zelfs een tijdje kniediep in het ijskoude water gestaan voor een bijzondere foto. We zijn dan ook al snel klaar met het fotograferen van de toch wel mooie waterval. Ik stort me nog even op wat “bijzondere” details waarna we beginnen aan de wandeling naar de Miðfoss.

Van mijn vorige bezoek weet ik dat er nog twee mooie watervallen langs deze route liggen. Ik weet zo niet welke de Miðfoss en welke de Hlauptungufoss is. Ik hoop dat de Miðfoss de spectaculaire van de twee was, want dan valt de afsluiting van het pad nog mee.

Het allemans recht

We lopen terug over de modderige paadjes en staan niet veel later zowel bij de Miðfoss als bij het aan deze zijde geplaatste “Private Property” bord. De mooiste waterval is de Hlauptungufoss, en onbereikbaar.

We staan een tijdje te dubben wat te doen. Ik wil heel graag de Hlauptungufoss aan Ans laten zien, maar het bord met daarop “Private Property” ziet er wel heel intimiderend uit. Verschillende gedachten passeren de revue. Het kan er bij mij eigenlijk niet in, dat één persoon zo’n mooie waterval kan en wil onthouden aan anderen. Bovendien is er in IJsland zoiets als het allemans recht. Het recht om te gaan en staan waar je wilt op ongecultiveerde grond. Het pad loopt langs de oever van de rivier en alles wat er groeit is wild. Bovendien zijn we uit het zicht van alle bebouwingen, en heeft er dus niemand overlast als het “allemans recht” hier wordt toegepast. We besluiten dus dat de borden een overtreding zijn van de IJslandse wetten en negeren ze.

Niet veel later staan we bij de Hlauptungufoss. Een knap staaltje van natuurlijke architectuur en vormgeving. We genieten van het watergeweld van hetzelfde blauwe water dat de Brúarfoss zo populair heeft gemaakt.

Nog wat oude bekenden

Tevreden lopen we over het pad terug naar onze auto. En nu we toch in de buurt zijn bezoeken we natuurlijk even het geiser gebied en kijken hoe tot twee maal toe een kolom stoom tot wel 20 meter hoog de lucht in wordt gestuwd. Het blijft een prachtig verschijnsel, ook al komt er dit keer geen camera aan te pas.

We rijden ook nog even door naar de Gullfoss. Het blijft een spektakel om het water eerst 11 en daarna nog eens 22 meter de diepte in te zien storten. We kijken een tijdje gefascineerd toe. De dag is weer nuttig besteed, en we maken de rit terug naar ons huisje.

We hebben ons diner nog maar net achter de kiezen als ik even naar buiten ga om te voelen of de hotpot nog goed op temperatuur is. Ik heb nog geen stap buiten de deur gezet als mijn blik naar de hemel wordt getrokken. De Aurora Borealis voert haar show aan het firmament uit.

Nog geen twee minuten later zitten we samen in de hotpot en kijken we naar de mooiste voorstelling van de Aurora Borealis die we ooit zagen. Dit keer geen foto’s, maar ongestoord in bijna complete duisternis genieten van dit wonderbaarlijke fenomeen. Een avond om nooit meer te vergeten.

Verder lezen →

Weer samen

Gerry van Roosmalen zondag, oktober 14th, 2018 Nieuws 0 reacties

Vandaag staat er niets in de planning. Een goede dag om wat achterstallig werk weg te werken. Ik hoef pas om 12:00 uur mijn kamer in hotel Eyafjallajökull te verlaten. Hoewel het mooi weer is neem ik rustig de tijd voor een ontbijt, en ga dan terug naar mijn hotelkamer om te werken aan mijn blog. Het geeft veel voldoening als ik mijn blog teksten een beetje dichter bij de actualiteit kan brengen.

Rond 12:00 uur verlaat ik het hotel en rijd eerst maar eens richting Gluggafoss. Een waterval waar ik al vaker was, maar waar ik nu op slechts 10 kilometer afstand van heb overnacht. Bovendien zijn er een paar wegen die ik eens wil afrijden om te kijken of ik zo nog bij nieuwe dingen uit kan komen.

Ik sta een tijdje stil bij de Gluggafoss, maar kan geen vernieuwende standpunten ontdekken die de waterval interessanter maken. Maar het weer is mooi, het licht is goed, en er komt een grote hoeveelheid water van de waterval naar beneden.

Als ik fotografisch gezien uitgekeken ben op het moment vervolg ik de weg, op zoek naar nieuwe uitdagingen. Helaas, ik zit te laat in het seizoen, en daar waar het interessant wordt is de weg afgesloten. Ik kan niet anders dan omdraaien en dezelfde weg terugrijden.

Nog een kleine 24 uur

Morgen komt Ans naar IJsland, en kunnen we beginnen aan onze vakantie. In Hvolsvöllur zoek ik op het internet naar een geschikte accommodatie voor de komende drie nachten. Op booking.com vind ik al snel een bungalow, in de omgeving van Selfoss die me heel geschikt lijkt. De bungalow is van alle gemakken voorzien, en heeft bovendien een hotpot. Goed voor mijn gekwelde rug natuurlijk, maar ook fijn om onze eerste avond buiten onder de sterrenhemel samen door te kunnen brengen.

Het is nog vroeg in de avond, maar toch al bijna donker als ik aankom op Kiðjaberg waar de bungalow ligt. Door wat miscommunicatie en de afwezigheid van de receptioniste sta ik iets langer achter de slagboom dan gepland, en zoek ik daarna tevergeefs naar mijn bungalow. Beide wordt opgelost door een kort telefoontje, en zo kijk ik niet veel later om me heen in mijn mooie iets te warm gestookte bungalow.

Ik maak het huis mijn thuis en vind mezelf niet veel later voor de eerste keer in de hotpot. De warmte is heerlijk, en het scheelt weinig of ik val in de hotpot in slaap. Voordat mijn ogen voor deze nacht definitief dichtvallen, weet ik gelukkig mijn bed nog te vinden.

Weer samen

Als ik wakker word is het weer omgeslagen. De regen valt met bakken uit de hemel, en de wind zweept een en ander nog flink aan. Ik gebruik de ochtend om alvast delen voor mijn boek te schrijven, dat wil zeggen om aantekeningen uit te werken. Rond 13:00 uur vertrek ik richting Keflavík. Daar moet ik de auto inleveren, en kan ik meteen een andere auto ophalen. We zitten alweer twee en een halve week verder richting de winter, dus krijg ik eenzelfde type auto, maar nu voorzien van winterbanden en spikes. Wel zo veilig.

Om 15:00 uur sta ik in de aankomsthal. Het vliegtuig is nog niet geland, en bij de balie van Hertz is het nog rustig. Mijn volgende auto is snel geregeld, en op de borden zie ik dat het vliegtuig met daarin Ans ondertussen is geland. Al snel krijg ik via Whatsapp een berichtje van Ans. Ze mogen het vliegtuig nog niet verlaten vanwege de harde wind. Als ik dan toch extra tijd heb kan ik net zo goed de auto alvast gaan inspecteren.

Het zal een snelle inspectie worden, want de wind raast over het vliegveld, en de regen striemt in mijn gezicht. Ik maak een snel rondje om de auto, en vind geen enkele schade die nog niet door Hertz is ontdekt. Ik zet mijn spullen in de kofferbak van de auto, en met de wind nu in de rug ben ik in no time terug in de aankomsthal. Ik heb me gehaast, want ik wil het moment natuurlijk niet missen dat de deuren van de aankomsthal openschuiven en Ans daar doorheen gelopen komt. Keer op keer schuiven de deuren open, en steeds weer lopen mensen door de deuropening, maar geen Ans te zien. Ik krijg weer een Whatsappje. Het kan nog wel even duren. De wind… Weer wordt mijn geduld in IJsland op de proef gesteld. Het is natuurlijk niet leuk om zo lang te moeten wachten, maar hier is moeder natuur aan het woord, en als moeder natuur spreekt, dan kun je alleen maar luisteren, en dit geval wachten.

De tijd doden

Als tijdverdrijf observeer ik de mensen die aankomen. Families die worden herenigd zijn het leukst, vooral als er kleine kinderen bij betrokken zijn. Zo zie ik diverse kleine kinderen papa of mama om de nek vliegen. Iets oudere kinderen die worden herenigd geven een wat afstandelijker kusje, en vragen meteen of papa of mama een cadeautje meegenomen hebben. Jonge stelletjes die worden herenigd zijn ook mooi om te zien. Die vliegen elkaar om de nek, zoenen elkaar hartstochtelijk, en houden elkaar vast alsof ze elkaar nooit meer los zullen laten.

Soms ook ontstaat er een heuse file van mensen. Dan gaan de schuifdeuren open en lopen de mensen elkaar achterna. Als dan de voorste niet meer verder kan stagneert de rij. De schuifdeuren gaan dan met enige regelmaat nutteloos open en dicht zonder dat er nog iemand doorloopt. Dit gaat dan zo door totdat er één uit de rij ontsnapt en een andere kant in loopt. Dan volgen er meer, en stroomt er plots veel volk de aankomsthal in.

Uiteindelijk komt Ans twee uur later dan gepland door de openschuivende deuren aangelopen. Even lijken wij ook op de jonge stelletjes die herenigd worden. Na twee en een halve week alleen telefonisch contact en Whatsapp voelt het heerlijk haar weer vast te kunnen houden en in de ogen te kunnen kijken. De storm is ondertussen grotendeels gaan liggen. We plaatsen de bagage van Ans in de auto en laten het vliegveld al snel achter ons.

Als we aankomen bij het huisje is het inmiddels aardedonker. De nacht is helder en vol met sterren. Het duurt dan ook niet lang, of we liggen samen dicht tegen elkaar in de hotpot en kijken naar de twinkelende sterren hoog boven ons aan het firmament.

Verder lezen →