Het is de eerste echte dag van onze vakantie. Het heeft vannacht ligt gevroren, en een dun wolkentapijtje waar de zon zo nu en dan doorprikt hangt aan de hemel. Al snel zijn de lunchpakketjes gemaakt, de rugzakken ingepakt en kunnen we op pad naar onze eerste bestemming. De Brúarfoss. Nou ja, eigenlijk de Hlauptungufoss. De Brúarfoss is al een oude, erg mooie bekende, die ik al vaak op de foto kon en mocht zetten. De vorige keer dat ik op IJsland was, moest ik noodgedwongen een andere route naar de Brúarfoss lopen. Een route die vele malen langer was dan de gebruikelijke route, maar met als verrassing, een waterval die ik persoonlijk, vele malen mooier vond.
De wandeling die enkele kilometers de stroom van de rivier volgde vond ik bovendien erg leuk. Die wandeling wil ik nu met Ans gaan beleven. Als we de auto geparkeerd hebben is het nog even zoeken naar het juiste aantal lagen kleding dat nodig is. Het blijft steeds een gok. Ik voel me niet lekker bij te warme kleding. Bovendien ga je dan snel zweten, wordt alles nat en krijg je het alsnog koud. Nee, dan begin ik liever wat te koud aan de wandeling. De warmte komt vanzelf tijdens het lopen. De belangrijkste laag is toch de waterdichte. Die laag kan gelukkig nog even in de rugzak blijven.
De vele plassen water op het pad zijn voorzien van een vliesdun laagje ijs met allemaal hun eigen structuren en structuurtjes. Op plaatsen is het pad wat modderig en zie je aan de sporen van de voorgangers dat het niet altijd goed ging. Lange glijsporen zijn hiervan getuige.
Toch even een tegenvaller
We lopen op een mooi deel van het pad, dat hier is aangelegd om de eigenaren van de nabijgelegen vakantiehuisjes te vrijwaren van al die toeristen, die hier dagelijks voorbij kwamen lopen. Soms zelfs hun auto op de inritten van die vakantiehuisjes parkeerden. Ik was eigenlijk erg blij met dit nieuwe pad, omdat ik zo kennis kon maken met een mooi stukje IJslandse natuur dat ik nog niet kende. De meeste mensen zullen ook altijd kiezen voor de “bestemming”, en niet nadenken over alles wat er tussen de start en de bestemming in te zien is. Dat probleem ken ik natuurlijk zelf ook, en steeds koos ik voor de kortste route naar de Brúarfoss. Ik vroeg me trouwens wel vaker af wat er verder stroomafwaarts van de rivier nog meer te vinden zou zijn. Met dit nieuwe pad werd ik op mijn wenken bediend. Mijn kennis van IJsland werd met twee mooie watervallen en enkele bijzondere uitzichten uitgebreid.
Ik verheug me al op het kronkelpaadje vlak langs de rivier met de vele korte hellingen als ik een groot wit met rood bord zie staan met daarop de tekst “Private Property”. Het bord van ongeveer een vierkante meter met zijn schreeuwerige letters is onmogelijk te missen. Hoe je nu wel moet lopen is even een raadsel. We gokken op het goede pad. Het goede pad is in dit geval een smal en helemaal kapot gelopen modderspoor dat eindigt bij een poort die gelukkig laag genoeg is om overheen te stappen.
De rest van de route loopt nu wonderwel door het park heen. Het park waarvan de huiseigenaren zo blij waren dat de stroom toeristen was verdwenen. Het wandelen over paden waarover ook auto’s kunnen rijden haalt begrijpelijk ook de natuurbeleving weg.
Tijd voor wat anders
We vinden bordjes die ons vanaf het park weer doorsturen naar de Bruárfoss en verlaten gelukkig de wegen en komen terug op de single track zandpaadjes. Vlakbij de rivier staat een bord dat naar rechts verwijst naar de Brúarfoss, en links naar de Miðfoss. Omdat we deze weg ook weer terug moeten lopen gaan we eerst naar het verste punt, de Brúarfoss. Er is best wat volk aanwezig bij de waterval, maar niet echt overdreven veel. We kijken even om ons heen voor bijzondere invalshoeken, maar ik kom er al snel achter dat hier fotograferen alleen resulteert in meer van hetzelfde. De afgelopen jaren heb ik denk ik alle invalshoeken al eens een keer gehad, ja zelfs een tijdje kniediep in het ijskoude water gestaan voor een bijzondere foto. We zijn dan ook al snel klaar met het fotograferen van de toch wel mooie waterval. Ik stort me nog even op wat “bijzondere” details waarna we beginnen aan de wandeling naar de Miðfoss.
Van mijn vorige bezoek weet ik dat er nog twee mooie watervallen langs deze route liggen. Ik weet zo niet welke de Miðfoss en welke de Hlauptungufoss is. Ik hoop dat de Miðfoss de spectaculaire van de twee was, want dan valt de afsluiting van het pad nog mee.
Het allemans recht
We lopen terug over de modderige paadjes en staan niet veel later zowel bij de Miðfoss als bij het aan deze zijde geplaatste “Private Property” bord. De mooiste waterval is de Hlauptungufoss, en onbereikbaar.
We staan een tijdje te dubben wat te doen. Ik wil heel graag de Hlauptungufoss aan Ans laten zien, maar het bord met daarop “Private Property” ziet er wel heel intimiderend uit. Verschillende gedachten passeren de revue. Het kan er bij mij eigenlijk niet in, dat één persoon zo’n mooie waterval kan en wil onthouden aan anderen. Bovendien is er in IJsland zoiets als het allemans recht. Het recht om te gaan en staan waar je wilt op ongecultiveerde grond. Het pad loopt langs de oever van de rivier en alles wat er groeit is wild. Bovendien zijn we uit het zicht van alle bebouwingen, en heeft er dus niemand overlast als het “allemans recht” hier wordt toegepast. We besluiten dus dat de borden een overtreding zijn van de IJslandse wetten en negeren ze.
Niet veel later staan we bij de Hlauptungufoss. Een knap staaltje van natuurlijke architectuur en vormgeving. We genieten van het watergeweld van hetzelfde blauwe water dat de Brúarfoss zo populair heeft gemaakt.
Nog wat oude bekenden
Tevreden lopen we over het pad terug naar onze auto. En nu we toch in de buurt zijn bezoeken we natuurlijk even het geiser gebied en kijken hoe tot twee maal toe een kolom stoom tot wel 20 meter hoog de lucht in wordt gestuwd. Het blijft een prachtig verschijnsel, ook al komt er dit keer geen camera aan te pas.
We rijden ook nog even door naar de Gullfoss. Het blijft een spektakel om het water eerst 11 en daarna nog eens 22 meter de diepte in te zien storten. We kijken een tijdje gefascineerd toe. De dag is weer nuttig besteed, en we maken de rit terug naar ons huisje.
We hebben ons diner nog maar net achter de kiezen als ik even naar buiten ga om te voelen of de hotpot nog goed op temperatuur is. Ik heb nog geen stap buiten de deur gezet als mijn blik naar de hemel wordt getrokken. De Aurora Borealis voert haar show aan het firmament uit.
Nog geen twee minuten later zitten we samen in de hotpot en kijken we naar de mooiste voorstelling van de Aurora Borealis die we ooit zagen. Dit keer geen foto’s, maar ongestoord in bijna complete duisternis genieten van dit wonderbaarlijke fenomeen. Een avond om nooit meer te vergeten.