Een nieuwe blik

Een onderdeel van mijn voorbereidingen op reizen is het zoeken naar interessante locaties. Ik speur het internet af naar mooie foto’s, en kijk dan of ik kan vinden welke locatie daarbij hoort. Een van de foto’s die mijn aandacht trok was de foto van een waterval tussen kolommen van basalt. Ik was aangenaam verrast toen ik de bijpassende naam vond. De Litlanesfoss. De waterval ligt niet echt langs “de” doorgaande route, maar ook weer niet aan het einde van de wereld. Ik heb deze waterval een drietal keren bezocht, en vond mijn standpunten al best creatief, maar deze had ik nog niet eerder gezien. Gefotografeerd vanaf de andere zijde van de rivier.

De keren dat ik hier kwam volgde ik netjes het aangegeven pad naar boven. Nu had ik mij voorgenomen dat als de omstandigheden het zouden toelaten ik deze waterval zou gaan herontdekken.

Tijden veranderen

Ik sta aan het begin van de wandeling. Er is veel veranderd sinds de eerste keer dat ik hier kwam, ongeveer 20 jaar geleden. De auto moest toen ergens aan de kant van de weg worden neergezet. Met een beetje fantasie en goede wil konden er twee auto’s staan. Niet dat die ruimte nodig was, want op de wandeling die we toen maakten kwamen we niemand tegen.

Als je je behoefte moest doen, dan zocht je maar een struik uit, of een plekje in de berm. Nu staat er een toiletgebouwtje, zelfs met verwarming en een heuse toiletpot. Een enorme luxe als je dat vergelijkt met de openbare toiletten van 20 jaar terug. Dat waren driehoekige tentachtige hutjes met daarin een plank met een gat. Elektrisch licht ontbrak, maar dat had je niet nodig, want het stonk in die hokjes zo enorm dat je geen andere keus had dan de deur open te laten. Ze waren wel altijd schoon, en er was altijd voldoende toiletpapier aanwezig.

Op de parkeerplaats kunnen nu met gemak 50 auto’s staan. Ik ben vroeg, en daarom kan ik kiezen uit nog ongeveer 40 vrije plekken. Er staat een ijskoude wind. Muts, handschoenen, een das en mijn winterjas gaan dit keer meteen aan. Ik laad wat extra eten in mijn rugzak en verlaat de parkeerplaats aan de verkeerde kant en steek de brug over.

De eerste 20 meter volg ik de asfalt weg die naar een boerderij leidt. Bij de eerste bocht moet ik het asfalt verlaten en sta ik tussen het hoge gras. Geen pad onder mijn voeten, geen richtingaanwijzers, geen andere mensen. Ik loop alleen. Zo nu en dan kijk ik naar de overkant van de rivier waar ik een tiental mensen zie lopen.  

Het zijn, of het zo voelen…

Het klinkt misschien raar, maar op een of andere manier voel ik mij superieur aan de mensen aan de overkant. Ik vind mezelf niet beter of fitter, maar wel slimmer. Ik loop hier op onbetreden paden terwijl zij de massa volgen. Natuurlijk ben ik helemaal niet slimmer, ik ben gewoon een eigenwijze fotograaf die eens een keer iets anders of “anders” wil zien. Als mij hier iets overkomt ben ik op mezelf aangewezen. Het zal dan in ieder geval lang duren voor ik hulp krijg. De mensen aan de overkant zijn te ver weg om mij te horen mocht ik om hulp roepen. Ergens voelt dat ook wel onveilig, maar als ik dan terug denk aan 20 jaar geleden, toen liepen we hier ook helemaal alleen en konden we ook niet snel op hulp rekenen.

Zo zie je maar weer, dat hoe meer dingen geregeld zijn, en hoe meer de paden voor je zijn uitgezet, hoe onveiliger je jezelf voelt als je dat pad verlaat, terwijl er niets mooier is dan die gebaande paden te verlaten. Ik denk dat de mensen aan de overkant die mij zien lopen zich op een of andere manier superieur aan mij voelen. Niet beter of fitter, maar wel slimmer, want zei lopen wel aan de goede kant.

Ach, het zijn van die gedachten die door mijn hoofd spoken terwijl ik langzaam omhoog wandel naar mijn eerste doel. Als ik daar aankom zie ik diep 0nder mij de Litlanesfoss liggen. Het is nog even zoeken naar het perfecte standpunt, maar dan ben ik ook…. Nee, helemaal niet zo tevreden. De zon schijnt half op de waterval. De andere helft ligt in de schaduw. Moordend voor de foto. Gelukkig heb ik een zee van tijd vandaag. Ik loop gewoon nog een stukje door naar de wat hoger gelegen Hengifoss. Vanaf hier kan ik daar niet helemaal komen, maar in de meeste gevallen kun je vanaf de andere kant ook niet tot aan de voet van de waterval komen. Ja, wel als je lef hebt en op een dunne richel durft te stappen waarbij je beide handen nodig hebt om niet te vallen. Niet hard of zo, maar wel in het ijskoude water van de rivier.

Normvervaging is mij niet vreemd

Ik loop langzaam naar het verste punt dat ik kan bereiken wat nog veilig is, stel dan mijn norm bij wat nog veilig is, en loop nog een klein stukje door. Ik vind een goede plek uit de wind waar ik rustig ga zitten en aan mijn appeltje begin. Vanaf grootte hoogte kijk ik neer op de kleine mensjes aan de overkant die verwoede pogingen doen om hun normen ook aan te passen en zo net wat verder te komen. Het resultaat is steeds hetzelfde. Terugkeren op je eigen schreden, iets anders proberen, nog even kijken, dit maar als je eindpunt beschouwen en omdraaien. Dus ontkenning, tegen beter weten in doorzetten, boos worden, de situatie accepteren. 4 Fases waar we wel eens vaker doorheen moeten.

Vanaf mijn hoger gelegen punt, uit de wind, verwarmd door de zonnestralen sla ik de tafereeltjes gade Hier eenzaam op mijn hoog gelegen rots voel ik mij de “King of the mountain”.

Ander licht, een andere foto

Het wordt weer tijd om terug te keren naar mijn Litlanesfoss als langzaam een grote wolk voor de zon schuift. Als ik bij de waterval aankom is er geen zon meer te bekennen. Geen speciale lichtval, maar ook geen harde schaduwen. Ik prijs me gelukkig met het laatste en stel mijn camera op om de door mij gewenste opnamen te kunnen maken.

Dan vervolg ik het pad naar beneden waar ik nog diverse mooie plekjes ontdek die ik vanaf het pad aan de overkant nooit ontdekt zou hebben. Als ik aankom bij mijn auto verdwijnt de wolk voor de zon en baadt het hele gebied in zonlicht. Even overweeg ik om terug te keren naar de Litlanesfoss, maar bij die overweging blijft het. Ik stap in mijn auto en laat de waterval achter mij.