Een dagje Skaftafell

Het is alweer de zesde dag in IJsland. Het is gisterenavond nogal laat geworden. Het zien van de Aurora Borealis heeft me op scherp gezet. Slaapdronken kijk ik tussen twee hazenslaapjes door naar buiten om te kijken hoe de Aurora zich ontwikkeld.

De aurora is zowat de hele nacht doorgegaan, en zelfs in het schemer van de ochtend zijn nog sporen van het noorderlicht aanwezig.
De heldere nacht gaat over in een heldere dag. Vandaag staat of Skaftafell op het programma, of met een beetje geluk de Bárðarbunga. Hoewel het weer bij ons hotel prachtig is zie ik op de weersite van IJsland voornamelijk bewolking en sneeuw daar waar de Bárðarbunga hoort te liggen. Om acht uur krijg ik dan ook de bevestiging dat vanwege het weer de vlucht over de vulkaan niet zal doorgaan. Er blijft nog een beetje hoop voor de namiddag, maar de kans is erg klein.

Op deze kleine tegenslag na belooft het een prachtige dag te gaan worden die we voornamelijk zullen doorbrengen
in Skaftafell.

De wandeling naar de Svartifoss is al weergaloos. Een mooie blauwe lucht met wat strategisch geplaatste witte wolken maakt het moeilijk om de groep fotografen in beweging te krijgen. “ Nee, het is hier zo mooi, Nog even dit fotograferen, en oh dat is ook wel erg boeiend”. Het maakt mij niet uit. Vandaag hebben we voldoende tijd om dit mooie stukje IJsland goed op de foto vast te leggen.
Welke kant je ook uit kijkt, alles is een plaatje. Je kunt blijven schieten, en waarheen je de camera ook draait, het verveelt nooit.

De route van Svartifoss naar de Skaftelljökull is niet lang, maar met een groep fotografen in de bus kun je er wel erg lang over doen. Het doet mij dan ook alleen maar plezier om overal om me heen camera´s te horen klikken, statieven uitgestald en ingeklapt zien worden en de ene oh over de andere te horen. Ikzelf doe daar ook gewoon aan mee.

De wandeling naar de tong van de gletsjer lijkt ook nu weer wat langer te zijn geworden. Ik hoorde dat de gemiddelde terugtrekking van de gletsjer rond de 50 meter per jaar ligt. Ik ga op mijn gemak aan de waterkant zitten en neem de omgeving eens goed in me op.

Wat voel ik me klein onder deze kollosale ijspieken. Een stukje voor de gletsjer lijkt het water plots wat tot rust te komen. Het levert een mooi contrast op met de rest van dit stuk van de gletsjer. Soms loont het om gewoon even rustig op een plekje te gaan zitten en te kijken wat er gebeurt.

Tevreden pak ik mijn camera terug in de rugzak en wandel langzaam terug naar de parkeerplaats. Maar voordat ik terug ben bij het hotel moet ik de camera toch weer te voorschijn halen. Dit kun je niet negeren.

Nadat ik de bus nog even volgetankt heb zodat we morgen niet te vaak hoeven te stoppen zie ik de lucht langzaam rose kleuren. Gewapend met mijn camera snel ik naar een heuvel achter het hotel vanwaar ik geniet en tegelijkertijd foto´s maak van deze mooie zonsondergang.

In de avonduren hebben we nog een klein beetje noorderlicht. Liggend op een heuvel geniet ik van het schouwspel. Mijn camera is geprogrameerd om te blijven schieten, daar hoef ik niets aan te doen. Ik hoef alleen maar te kijken.