De afslag naar Akranes

Het was 2011. Onderweg in IJsland had ik de afslag naar Akranes altijd gemeden. Ik kon me ook niet voorstellen dat ik hier iets zou missen. In 2011 had ik wat meer tijd, en toen ik de tunnel onder het Hvalfjörður door was besloot ik de rotonde dit keer driekwart rond te nemen.

Mijn zoektocht naar fotografisch interessante plekjes, brachten mij naar het uiterste puntje van het schiereiland waar een oude vervallen vuurtoren direct mijn aandacht trok. Gewapend met mijn camera liep ik naar de vuurtoren, waar ik natuurlijk ook even aan de klink van de deur moest voelen. Die deur was open, en ik besloot ook binnen in de vuurtoren te gaan kijken. 

De geur van Verroest metaal

Binnen snoof ik de geur van verroest metaal en vochtig beton in. De iconische maar vervallen vuurtoren uit 1918, bleek een dankbaar onderwerp voor een aantal foto’s. De toegang naar het “balkon” stond open, en zo kon ik vanuit deze oude toren, een blik werpen op de nieuwe vuurtoren die in 1947 in gebruik was genomen. Tevreden verliet ik na nog wat omzwervingen, het plaatsje Akranes.

Na nog een paar bezoekjes in de jaren die volgden, stond ik in 2016 samen met Ans weer bij de vuurtorens. Dit keer werden we uitgenodigd om de vuurtoren van binnen te bekijken. De man waarvan we dachten dat hij de vuurtorenwachter was, vertelde enthousiast over de oude vuurtoren die hij had weten te behoeden van de sloop. Hij vertelde over de muzikanten die vanwege de bijzondere akoestiek, optraden, of opnames maakten in de nieuwe toren.

De vuurtoren komt tot leven

Hilmar, zoals de man bleek te heten, wist met zijn verhalen, de vuurtoren tot leven te wekken. Het was niet langer een gewoon gebouw, het werd een gebouw, met een eigen verhaal, een eigen geschiedenis. Een vuurtoren met een bijzondere aantrekkingskracht.

Pagina 212

Nog regelmatig bezoek ik Hilmar en zijn vuurtorens, en het was dan eigenlijk ook niet eens vraag of ik de vuurtorens van Akranes wel zou opnemen in mijn boek “IJslandse Parels”. Toen ik in mei weer afreisde naar IJsland ging er natuurlijk een exemplaar mee om cadeau te doen aan Hilmar.