19 januari

Het valt niet mee om je warme bedje uit te komen als het buiten nog zo donker is. Maar de dagen zijn hier toch al erg kort, dus kun je er het beste zoveel mogelijk uithalen en zorgen dat je op de plaats van bestemming bent zodra de zon zich boven de horizon laat zien.

Een zonsopkomst bij het geiser gebied is voor mij genoeg aanleiding om op te staan. We verlaten ons huisje in een kleine sneeuwbui wat natuurlijk niet veel beloofd voor de zonsopkomst bij geiser. Maar in IJsland weet je natuurlijk nooit. Het kan 60 kilometer verderop wel heel ander weer zijn.
Als we dichter in de buurt komen houdt het sneeuwen op, maar de bewolking blijft. Toch is het mooi om hier te staan met slechts een handvol bezoekers die de koude januari maand ook trotseren om IJsland eens een keer anders te zien. We bekijken een paar erupties van de Strokkur die qua kleur slechts weinig contrasteert met de uit dezelfde kleur als de stoomkolom bestaande bewolking.

We rijden verder naar Gullfoss. De lucht is koud en wit. Een zachte bries weet de wolken niet uit elkaar te drijven en zo ruimte te geven aan de zon. Zowel de waterval als de kloof waar de waterval zich doorheen perst, zijn bekleed met een dikke laag sneeuw en ijs. Het pastel blauwe en witte ijs, het zwart en blauw lijkende water aangevuld met zwarte rotsen die er deels doorheen priemen toveren de waterval om in een aquarel waarvan alleen nog de lijst ontbreekt.

Voor een beter zicht in de kloof bestijgen we de trap en lopen nog een stuk stroomopwaarts langs de rivier Hvítá. Hier komen onze spikes die we vandaag wel bij ons hebben goed van pas. Om ons heen doen mensen verwoedde pogingen niet uit te glijden. Gelukkig zien we geen valpartijen. Dankzij onze spikes kunnen wij doorlopen waar anderen moeten omdraaien of stunten om hun evenwicht niet te verliezen. Voel ik daar jaloerse blikken priemen in mijn rug? Het zicht vanaf dit hooggelegen punt is met een door sneeuw en ijs versierde waterval een streling voor het oog.

Terug bij de parkeerplaats bezoeken we het restaurant waar we onszelf trakteren op een lekkere kom lamssoep. Als je wil kun je nog een gratis tweede kom krijgen, maar deze soep is zo goed gevuld dat we daarvoor bedanken.

We laten de Gullfoss achter ons. Ik wil graag de Bruarfoss in de winter zien. De laatste keer dat ik tot aan de waterval kon komen is alweer een paar jaar geleden. Twee jaar geleden was het pad naar de waterval zelf al bijna een waterval. Vorig jaar bij een hernieuwde poging kwam de regen met bakken uit de hemel. Nu onder deze winterse omstandigheden moet het wel lukken.

Tussen de zomerhuisjes vinden we een plek waar we de auto achter kunnen laten. De laatste 500 meter naar de waterval leggen we te voet af. Die 500 meter baggeren we door een dikke laag sneeuw die al redelijk platgelopen is door andere bezoekers van de Bruarfoss.

Ik had graag wat meer kleur in de vooral witte lucht gezien. Ik houd als fotograaf niet van egale luchten, of ze nu blauw, wit of grijs zijn. Maar van alle varianten egale lucht die er bestaan is wit In de meeste gevallen wel de meest vervelende. Bij de Bruarfoss pakt het wit echter niet zo slecht uit als ik had verwacht. Het wordt een bijna monochroom geheel. Monochroom met daar doorheen het stromende pastelblauwe water.

Mijn eerste standpunt is het meest voor de hand liggende. Fotograferen vanaf de brug beperkt wel de mogelijkheden voor een boeiende foto. Ik wil dichterbij. Ik moet hiervoor een eigen pad zien te maken tussen de bosjes door en door de dikke laag sneeuw heen. Gelukkig valt dat niet mee. Gelukkig, want dan weet je dat je thuiskomt met foto’s waarvoor de meeste fotografen de moeite niet nemen. Te nat, te koud, te steil, te glad. Er zijn meer redenen te verzinnen om een foto niet te maken dan er redenen zijn om hem wel te nemen. Desalniettemin zak ik soms tot mijn knieën of zelfs ver voorbij mijn knieën weg in de sneeuw. De sneeuw weet ook probleemloos zijn weg tot in mijn schoenen te vinden. Een koude sensatie die door de warmte van mijn voeten al snel over gaat tot een natte sensatie.

Eenmaal aan de rand van de waterval ben ik die sensatie alweer snel vergeten. Ik probeer zo origineel mogelijk de waterval te fotograferen. Natuurlijk zijn de mogelijkheden beperkt en is de waterval al vanuit alle mogelijke standpunten gefotografeerd, maar ze zullen niet zeggen dat ik mijn best niet gedaan heb.

De wandeling terug omhoog door de sneeuw gaat een stuk beter. Ik ben wat beter voorbereid en heb mijn broek strak rond mijn schoenen dicht getrokken. Een driewerf hoera voor de uitvinder van het klittenband. Een kwartiertje later ben ik terug bij de auto waar Ans ondertussen de koffie al klaar heeft staan.

Langzaam begint de nacht het alweer te winnen van de dag. Tijd om koers terug naar Hveragerði te zetten voor de overnachting. De weg terug brengt ons dicht bij de Faxi waterval. Ik heb deze waterval natuurlijk al vaak gezien, maar door een dikke pak sneeuw omsloten ziet hij er toch weer anders uit.