Op pad in IJsland

Donderdag

Na een paar korte fotostops met onder andere uitzicht op de kaap Hjörleifshöfði en het lavaveld Eldhraun komen we aan in het nationale park Skaftafell. Blauwe lucht, een paar wolkjes en de vers gevallen sneeuw waardoor het ijs extra blauw afsteekt tegen de omgeving zijn de perfecte ingrediënten voor een bezoek aan de gletsjertong Svínafellsjökull. Als de zon dan ook nog een prachtige halo aan de hemel projecteert is voor mij het plaatje helemaal compleet.

Een laatste stop is bij de begraafplaats Sandfell. Ik ben nogal gecharmeerd van de oude lijsterbes die hier in 1927 is geplant. Een boom die op een mooie plaats tegen een kale helling staat en die een interessant fotografisch object is. Nu met de sneeuw lijkt het mij bijzonder om te kijken wat de fotografische mogelijkheden van deze boom zijn en vooral hoe mijn medereizigers dat zien.

Vanaf de hoofdweg is het nog ongeveer 500 meter rijden. De weg ziet er weliswaar wat glad uit, maar niets wat onze bus niet aan zou kunnen. Voorzichtig rijd ik naar de parkeerplaats. Ik ben er bijna als de bus een beetje wegzakt en de grip op de ondergrond plots is verdwenen. Wat ik ook probeer, de bus wil geen kant meer uit. Vooruit, achteruit, het heeft geen zin. De bus blijft staan waar hij staat. Ik dirigeer iedereen maar even de bus uit en probeer het nog maar een keer. Er is echter geen beweging in de bus te krijgen. Ook duwen, trekken en sneeuw weggraven heeft niet het gewenste effect.

Een van de deelnemers, “Claudia” begint aanwijzingen te geven. Ze klinkt als iemand met verstand van zaken, en erg zeker van zichzelf. Ik weet het nu zelf ook niet meer, dus Ik luister goed naar haar aanwijzingen. Even later begint de bus in beweging te komen. Een meter vooruit, een meter achteruit, en dan met een beetje extra gas schiet ik door het deel waar we net vast stonden. Nu de bus in beweging is blijf ik doorrijden en maak het cirkeltje zover compleet dat ik weer op de weliswaar gladde maar wel harde ondergrond uitkom.

Opgelucht trek ik de sleutel uit het contact en loop ik naar Claudia en bedank haar voor haar goede aanwijzingen. “Tsja” zegt ze, “Dochter van een buschauffeur”.
Nu is het tijd voor de lijsterbes. Ik loop zelf mee in de richting, maar maak zelfs slechts 1 foto van de boom en vind het wel goed zo.

In de avonduren is er nog noorderlicht, maar mijn noorderlicht alarm laat me dit keer in de steek. Ik wordt rond 03:00 wel even wakker en zie dan via de WhatsApp dat verschillende deelnemers van onze fotoreis wel buiten zijn geweest. Dat was ongeveer een uur geleden. Ik draai me nog maar een keer om. Morgen moeten we er vroeg uit.