Ik voel nattigheid

Als ik wakker wordt weet ik niet meer of het nu alweer of nog steeds regent. Naar buiten kijken gaat door een wazige film van water die langzaam van de ramen naar beneden glijd. Tijdens het bij elkaar rapen van mijn spullen, het poetsen van mijn tanden en alles wat tijdens een dergelijk reis nog meer moet gebeuren werp ik zo nu en dan een blik door het raam. Gaten vallen in het wolkendek en worden ingenomen door zonnestralen. Een foto valt of staat bij goed of interessant licht. Terwijl ik mijn bezigheden voortzet kan ik niet nalaten telkens mijn camera ter hand te nemen en toch weer te schieten in de richting van de Lomagnupur. Een voor IJslander belangrijke berg en voor mij een mooi uitzicht.

Tijdens onze rit worden de regenbuien steeds vaker afgewisseld door interessante lichtpartijen. Als we aankomen bij de Fossálar weet het licht het te winnen van de sombere grijsheid die regenwolken met zich meebrengen. Een waterval/stroming die ik slechts met moeite voorbij kan rijden zonder een paar foto’s te schieten.

Bij het Eldhraun lijkt de bewolking een redelijke balans te hebben gevonden tussen voor en achtergrond. Waar ik normaal moet stoeien om de voorgrond niet te donker en/of de lucht te licht vast te leggen is het nu mogelijk dit in een shot te doen. Ik hoop dat jullie het mij vergeven als dit op jullie monitor niet het geval is, maar ik werk hier op een € 249,00 kostende laptop met naar ratio gezien kwalitatief ongecalibreerd beeldscherm.

Het strand van Reynisfjara, een van mijn favoriete delen van IJsland moeten we vanwege hevige regenval links laten liggen. Dit gold ook al voor het strand van Vík dat we net wisten te betreden toen de hemel plots besloot de sluizen open te zetten.

Bij Dyrholaey dat ik altijd pleeg uit te spreken als Dierholee en volgens mijn chauffeuse toch echt “Dyrnola ee” moet zijn wacht ons een verassing. Ten eerste trekt de lucht open en regent het hier nauwelijks en even later niet meer, maar bovendien zitten hier boven verwachting veel papegaaiduikers. De laatste jaren zag ik hier slechts een enkel paartje, maar nu zijn dat er enkele honderdtallen.

Bij Skogafoss aangekomen is het twijfelachtig of we het droog gaan houden. Gelukkig bied Skogar ook een museum en lunchroom waar we ons uitstekend kunnen vermaken. Het is al weer enkele jaren geleden dat ik hier op bezoek was, en de gids die ons rondleid kan enorm boeiend en met de nodige zelfspot over de geschiedenis van IJsland vertellen.

Ik zou nog lang met deze man kunnen praten om zo nog meer over dit land te weten te komen, maar wij moeten verder, en de gids moet een nieuwe groep ontvangen.

Na een bezoek aan de film over de vulkaanuitbarsting van de EyafjallaJokull in 2010en een kort verblijf bij de Seljalandsfoss die nu toch echt meer bezoekers trekt dan het parkeerterrein verwerken kan is het tijd om het hotel in Selfoss te gaan verblijden met onze komst.

Na een goed diner zoek ik mijn kamer op waar ik met mijn laatste restje energie werk aan mijn blog in de hoop dat de lezers van mijn blog mijn schrijfsels en foto’s weten te waarderen.