Het kon nog kouder

 

We zijn op tijd onderweg vanuit ons hotel, en het beloofd een mooie dag te worden. De zon schijnt, de lucht is blauw en een zacht briesje laat de grashalmen zachtjes heen en weer wiegen. Tijdens het rijden begint de wind langzaam aan te trekken. Met enige regelmaat moet ik in mijn stuur gaan hangen om ons op onze eigen rijstrook te houden. Toch wil ik bij de Urridafoss even de benen gaan strekken en wat foto’s schieten. Bij het uitstappen blijkt het al hard nodig te zijn de bus in de juiste richting te parkeren. Met de neus naar voren is het onmogelijk om de achterdeuren open te houden. Ondanks de vergrendeling slaan de deuren steeds weer dicht. Uitstappen is wel wat moeilijker, want die deur moet tegen de wind in worden opengeduwd wat een behoorlijke krachtinspanning kost. Zo snel ik kan pak ik mijn jas achter uit de auto, doe een das om, zet mijn muts op, trek mijn handschoenen aan, zet mijn capuchon op en sta vervolgens nog te vernikkelen van de kou. Ondanks de slechts 2 tot 5 graden vorst voelt het als -20.
De Urridafoss ligt er prachtig bij. Het is een en al ijs met enkele stukken hard stromend water. Terwijl mijn vingertoppen langzaam steeds stijver en gevoellozer worden zoek ik naar steeds andere motieven in de vele varianten van de vormen in het ijs.

 

Vanaf de Urridafoss is het nog een behoorlijke rit naar de Hjalparfoss. Een mooie waterval die steeds weer de moeite waard is van een bezoek. Ook deze waterval is grotendeels bevroren, evenals het bijbehorende meer. De opgestuwde ijsschotsen maken een mooie omlijsting van het geheel.

 

Onze volgende stop zou Gjain moeten zijn. Ik had al mijn twijfels over de bereikbaarheid nadat de weg er naar toe in februari helemaal was overstroomd. Echter contact met de IJslandse Road Administration leerde ons vanmorgen dat de weg open zou zijn en geen probleem om in te rijden. Helaas, de weg is afgezet met borden. Tussen de borden hangt een touw, en de toestand van de weg verklaart ook waarom. Het verklaart alleen niet waarom we vanmorgen te horen kregen dat de weg open zou zijn.
Jammer van dit mooie natuurgebied, maar dat neemt niet weg dat we een mooie route rijden, en terug richting kust rijden terwijl de Hekla ten oosten van ons een oogje op ons houd. Onderweg houden we af en toe een fotostop. Een tijd hoeven we niet af te spreken. De wind is koud en zo hard dat je er tegenin kunt gaan hangen zonder om te vallen. Je raakt daardoor zo snel onderkoeld dat je blij bent weer in de auto uit de wind plaats te kunnen nemen.

 

Aangekomen op de ringweg wordt onze aandacht getrokken door een kleine kudde paarden. We zijn nog maar net uit de auto als ze plots in galop achter elkaar aangaan. Een beter fotomoment hadden we niet kunnen kiezen.

In de verte zien we de Seljalandsfoss die langzaam steeds verder in de zon komt te staan. Een teken dat we weer bijna “thuis” zijn. Met de camera in de aanslag gaan we richting de verijste waterval. Vele prachtige tafereeltjes aangekleed of ontworpen door het ijs liggen klaar om met de camera vastgelegd te worden. Dat blijkt in de praktijk toch een stuk lastiger. De fijne nevel van de waterval heeft voor een perfect glad bevroren ondergrond gezorgd. Het is bijna onmogelijk om zonder hulpmiddelen de items dichtgenoeg te benaderen om de foto te maken zoals die in gedachten al gemaakt is. Improviseren wordt het devies.

Bijna terug bij het hotel ligt nog een kleine naamloze waterval. We hebben nog wel even tijd en gebruiken die tijd om weer een waterval te fotograferen. Deze is bijzonder fotogeniek, en de vele ijspegels die ontstaan zijn door het doorsijpelen van water in de rotsen creëren hun eigen onderwerp.

 

 

Die avond loop ik regelmatig een keer naar buiten om te kijken of er kansen zijn voor Aurora Borealis. Helaas ik sta voor niets kou te lijden.

 

En de rit gaat weer verder

De eerste stop van deze dag is de Skogafoss. Op die paar kilometer die we hebben gereden hebben we al een voorproefje gehad op het weer. Loeiharde wind met hier en daar een zandstorm. Op de zandvlakten zien we grote wolken zand als speelbal van de wind. Af en toe zitten er zandtornado’s tussen.
In de luwte van de Skogafoss hebben we daar iets minder last van. Glibberend over de bevroren stenen zoek ik naar plekjes om de ijsformaties mooi in beeld te brengen. Dat is niet altijd even makkelijk. Op de ene plek glijd je steeds weer weg, op de andere plek wordt je drijfnat van de nevel die zich hier meteen als ijs op je jas rugzak en/of camera vastzet. Het wisselen van lenzen is dus ook vrijwel onmogelijk. Toch keer ik uiteindelijk met een tevreden gevoel de waterval mijn rug toe.

 

 

De Solheimajökull ligt er dit keer mooi bij. De afstand die we moeten afleggen om er te komen is weer groter dan mijn laatste bezoek, maar de mooie boogformaties maken dat weer ruimschoots goed. Prachtig blauw ijs dat hier geduldig wacht om gefotografeerd te worden.

Bij Reynisfjara is het weer wat rustiger. Af en toe steekt er een windvlaag op die de schuimkoppen van aanstormende golven zonder pardon terug de zee in blaast. Een mooie voorgrond voor dit prachtige stukje natuur. Zoals wel vaker is de grot dit keer niet bereikbaar. Het water staat aanmerkelijk hoger dan anders waardoor we dit keer de onderwerpen op een kleiner stukje strand moeten zoeken.

De rit van Vík naar Kirkjubaerklaustur is zwaar, erg zwaar. De wind trekt hard aan onze Toyota zodat ik mijn snelheid al snel moet laten zakken tot maximaal 70 kilometer per uur. Het is zaak het weinige verkeer dat hier komt goed in de gaten te houden, want een windvlaag betekend vaak een halve meter naar links of naar rechts te worden gegooid. Enorme massa’s zand worden over de weg geblazen. Het zicht is af en toe niet meer dan een schamele 25 meter. Angstvallig luister ik naar het getik van de harde zandkorrels tegen de zijkant van de bus. Ik kan alleen maar hopen dat de lak hiertegen bestand is.
Ik ben in ieder geval opgelucht als we kunnen afdraaien bij de Fjadragljufur waar het iets minder hard waait, of in ieder geval aanmerkelijk minder zand door de lucht vliegt. Vanaf het uitzichtpunt zie ik dat de waterval die hier drie weken geleden nog hard stroomde is veranderd in een muur van ijs.