Een onbekend stukje kust

Een tip die we kregen van onze gastheer, Frans in Borgarnes is de kust bij Melasveit. Wie heeft daar ooit van gehoord? Ik kwam regelmatig langs de afslag als ik van Akranes naar Borgarnes reed, maar nam nog nooit de moeite om de afslag te nemen.

Melasveit is dan ook niet meer dan een verzameling boerderijen. Dat de kust hier bijzonder is weten volgens mij alleen de IJslanders. De kust wordt wel beschreven in een van de IJslandse wandelgidsen, maar is zover ik weet nooit vertaald.

“Ga wel bij laag water”, zij Frans, anders kom je niet voorbij de bocht.

Eb

Het is dan ook laag tij als we de afslag naar Melasveit nemen. Op de gok nemen we de afslag naar een van de boerderijen om na te vragen vanwaar we het beste kunnen vertrekken. Als de deur open gaat stormen meteen twee honden naar buiten. De jonge dame die de deur opende legt ons uit waar we heen moeten gaan, en drukt ons op het hart om niet met de auto op het strand te gaan. Nu was dat ook niet de bedoeling, en kunnen we zonder meer haar advies over nemen. We mogen de auto op hun erf parkeren, wat wel erg makkelijk is, want het enige alternatief om de auto kwijt te raken is op de smalle zandweg die ons naar Melasveit voerde.

We krijgen een hondje

Als we beginnen te lopen komt een van de honden ons achterna. Het baasje roept vanuit de deuropening, maar de hond heeft geen oog of oor voor het baasje. Wij zijn veel interessanter voor het beestje. Het baasje roept ons nog na of we het goed vinden als de hond met ons mee naar het strand loopt, en wij zeggen: “Oke, no problem”… We hebben een hond.

Al snel lopen we op een pekzwart strand waar veel rotsen in de branding liggen. Een mooi onderwerp voor enkele foto’s. Als we nog een stukje verder lopen, zien we wat de kust hier zo bijzonder maakt. Kliffen van 10 tot 15 meter hoog, met veel verschillende kleuren rotsen en zand, kleine grotjes, en zo te zien hele stukken wand die nog niet zo gek lang geleden naar beneden zijn gekomen.

De zwarte hond, die later Loppe blijkt te heten vanwege een wit voetje loopt trouw met ons mee, of soms ver voor ons uit. Maar hij laat ons niet uit het oog. Als wij te langzaam lopen komt hij weer even naar ons met zo’n blik van schiet nu toch eens op.

Wij blijven echter ons eigen tempo lopen. De omgeving in combinatie met dreigende luchten vraagt om veel aandacht van “de fotograaf”. Het valt niet altijd mee om alles in één beeld te vangen. De contrasten zijn vaak te hoog, en ik moet keuzes maken hoe ik de kust zo mooi mogelijk in beeld breng. De rood/oranje kleuren in de wand zijn prachtig, maar moeilijk in een bijzondere compositie vast te leggen.

 

Tevergeefs proberen droog te blijven

We blijven te lang op het strand rondlopen en willen alles in ons opnemen. Dan valt het mij op dat een van de rotsen die net op het strand lag, nu bijna onder water is verdwenen. Hele stukken waar we straks nog wandelden zijn plots verdwenen en hebben plaats gemaakt voor water. De vloed komt op, en wij hebben nog maar beperkte tijd om weer droog voorbij de bocht te komen. We versnellen onze pas en komen zo droog voorbij de bocht, tenminste we zouden droog voorbij de bocht zijn gekomen als het ondertussen niet keihard was gaan regenen.

Loppe had er voor kunnen kiezen om hard naar huis te lopen en zich bij de kachel op te warmen, maar hij kiest voor ons gezelschap. Bij de boerderij nemen we afscheid van Loppe, en rijden we terug naar Borgarnes.