20 januari

In het donker trekken we voor de laatste keer de deur van ons onderkomen in Hveragerði achter ons dicht. We zetten koers naar Þingvellir waar we tegen zonsopkomst aan willen komen. We nemen een alternatieve route die ons langs de west kant van het meer naar het nationale park zal leiden. Een goede keuze. Overal om ons heen is het wit en het overige verkeer dat we tegenkomen is op één hand te tellen.

De timing is perfect. De hemel kleurt mooi rood als we aankomen. We zijn niet de enigen die het idee hadden om hier de zonsopkomst af te wachten. Een touringbus met een flink aantal bezoekers is hier al eerder aangekomen. Weet iemand trouwens waarom de chauffeurs van die touringcars de motoren van de bus maar laten lopen? De hele omgeving van het parkeerterrein walmt van de diesellucht.

Veel selfiesticks vliegen van links naar rechts door de lucht en maken foto’s van de selfiestickhouder met een stukje rode lucht in de achtergrond. Terwijl wij ons best doen de zwaaiende sticks te ontwijken zien we hoe de opkomende zon zijn verbazingwekkende werk doet.

Niet alleen de lucht kleurt rood. Waar het water te hard stroomde om door de vorst te worden gevangen reflecteert het rood en oranje van de wolken. De reflecties in die stroompjes maken het plaatje voor mij compleet. Hoewel de zonsopkomst maar langzaam gaat in deze tijd van het jaar wil ik me toch naar bepaalde plaatsen haasten om de mooie luchten met een dito voorgrond vast te leggen. Te snel naar mijn zin wordt het rood een vaal roze. Niet veel later verliest de lucht al zijn kleur en wordt hij bijna wit.

Ik heb goede herinneringen aan een vorig bezoek aan de Öxarárfoss in de winter. Ik ben benieuwd wat koning winter dit keer heeft weten te creëren met behulp van het water en de lage temperaturen. Als ik de waterval nader valt het me op dat ik geen water hoor stromen. Door de ligging van de waterval is het ruisen van het water meestal eerder te horen dan dat je de waterval kunt zien. Dit keer blijft het angstvallig stil. In vergelijking met mijn vorige bezoek is de hoeveelheid vallend water dan ook slechts minimaal. In plaats van het opspattende water is er ijs. Veel ijs. Wit ijs, blauw ijs en grauw ijs. Daar tussen in stroomt het bijna zwarte water van de rivier Öxará. Dankzij de spikes onder mijn schoenen weet ik nog aardig dicht bij te komen, en een solide deel van het ijs te beklimmen.

 

Donkere luchten contrasteren hard tegen de witte sneeuw als we verder richting Snæfellsnes rijden. Een prachtig gezicht, en het is dan ook niet verwonderlijk dat we regelmatig de auto even aan de kant zetten om van het schouwspel te genieten.
We zijn redelijk vroeg in de omgeving van Borgarnes, en omdat we toch geen plannen voor de avond hebben, besluiten we om een omweg via de Hraunfossar in te lassen. Met al die sneeuw kan het niet anders dan dat we een sprookjesachtig decor voorgeschoteld zullen krijgen. We worden niet teleurgesteld. Het water van de rivier Hvítá heeft een mooie pastel tint blauw die extra benadrukt wordt door de spierwitte sneeuw op en om de waterval.

 

Het was weer een goede dag in een mooi winters IJsland. Nu rest ons nog slechts de laatste kilometers naar onze volgende accommodatie, Snorrastaðir.