Wie Skaftafell zegt, zegt Svartifoss. De Svartifoss wordt de eerste bestemming van deze dag. Het eerste deel van de wandeling gaat erg goed, maar op de plek waar het pad naar beneden afbuigt ligt een dikke laag ijs. Voorzichtig aftastend hoe glad het is beweeg ik langzaam naar beneden. Het venijn zit hem in de staart, en bij de laatste meter ga ik onderuit. Gelukkig zijn de overige mensen van de groep geen van alle snel genoeg om dit voor mij vernederende moment vast te leggen. Nog voordat de camera’s in de aanslag zijn sta ik alweer op mijn twee benen.
Iets voorzichtiger dan ik het deed dalen de medefotografen ook af. Als we met drie man sterk onder aan de glijbaan staan lopen we eerst verder naar de waterval. Hier valt de gladheid mee. Ik laat mijn spullen achter en loop terug om te kijken of ik wat hulp kan bieden.
Een kwartiertje later staan we allemaal bij de waterval en proberen we allemaal op eigen wijze deze kleine maar bijzondere waterval middels de lens te vangen.
De weg terug gaat een stuk lastiger. Het is alsof het pad nog gladder geworden is. We moeten alle zeilen bijzetten en elkaar helpen om over het meest gladde stuk te komen. Handen, benen en statieven worden ingezet om iedereen weer boven te krijgen. Wordt een foto niet altijd een stuk mooier als je er meer moeite in hebt moeten stoppen?
De wandeling naar de Skaftafelljökull wordt ieder jaar weer wat langer maar blijft ook altijd de moeite waard. Kruiend ijs ligt aan de rand van het meer en levert een mooie voorgrond voor de imposante gletsjer.
Later die dag gaan we naar de Svínafelljökull. De eerste verrassing bij deze gletsjer is het patroon van sneeuw en ijs in het meer voor de gletsjertong. Een bijna kleurloze Mondriaan ligt aan onze voeten.
De tweede verrassing is het blauwe ijs tussen de besneeuwde bergtoppen. Een bijna grafische afbeelding van de gletsjer ligt voor ons. Je krijgt bijna de neiging het hele geheugenkaartje vol te schieten met alleen dit uitzicht.
Voorbij het onderste deel van de gletsjer ligt een imposante steile helling bestaande uit eeuwenoud ijs. Helaas is hiervan door de nevel bijna niets te zien. Af en toe wordt door de wind een deel van de nevel weggeblazen en krijgen we een vage indruk van hoe groot die wand werkelijk is.
Als fotograaf moet je natuurlijk altijd die extra inspanning leveren om tot de mooiste plaatjes te komen. Dat je daardoor zo nu en dan door een bijna 1 meter dikke laag sneeuw moet ploeteren is geen reden om te klagen, maar gewoon alledaags werk voor een goede fotograaf.
We rijden terug naar het hotel, waar enkele fotografen de warmte van de hotelkamer opzoeken en andere voor nog een extra wandeling gaan naar het meer aan de voet van de Svínafelljökull. We laten ons door de donkere dreigende lucht en de koude wind niet ontmoedigen en fotograferen er gretig op los. Het is al bijna donker als we weer terugkeren bij het hotel.